Tíminn Sunnudagsblað - 13.01.1963, Blaðsíða 10

á það, að margur kvæntur mað-
urinn, sem fullyrðir, að hann elski
konu sína, hefur samt sem áður hald-
ið rækilega fram hiá henni. Og myndi
það ekki geta heyrt undir að elskf-
tvær konur?
Það komu grettur í andlit hans
svo sem stæði hann frammi fyrii
miklum óhugnaði. Og hann tæmd
glasið sitt næstum. áður en hann tó1
til máls:
— Slíkt er skepnuskapur og á ekk
skylt við ást. Slíkir menn eru ógeð:
legir.
— Já, það er þín skoðun, anzaó
ég. En menn eru víst ekki allir sam
máia þér um það. Hvernig er það
með þig, ferð þú aldrei á kvennafar?
— Nei, sagði hann og hnyklaði
brúnirnar. Mér finnst óskiljanlegt
að menn hafi slík afskipti af konum.
sem þú átt við, nema þeir elski þær
Dýrin eðla sig, án þess að önnur til
finning komi til en kynhvötin. Ei
menn gera það, þá eru þeir eins og
dýrin.
Ég hafði ekki svar á reiðum hönd
um við þessari ádrepu hans, tautaði
aðeins: Þú segir það, já. Og til þess
að gera eitthvað bætti ég í glasið
hans.
— Þú hefur máske einhvern tíma
orðið alvarlega ástfanginn, — elskað
á þennan hátt, sem þú átt við? spurSi
ég hikandi.
— Já, ég hef elskað, sagði hann,
eftir að hafa horft alvarlega á mig
um stund. Mér hefur alltaf fallið vel
við þig og ég lít á þig eins og vin
minn. Þess vegna ætla ég að trúa þér
fyrir leyndarmálinu um ást mína. En
ég bið þig að geyma það aðeins í
huga þínum og segja það engum.
— Þér er óhætt að treysta því, lof-
aði ég. Og enda þótt ég skrifi frá-
sögnina niður, hefur mér tekizt að
spekja samvizku mína með smávegis
útúrsnúningi — ég segi hana engum,
aðeins skrifa hana — og með því að
breyta nöfnum á viðkomandi fólki
og stöðum.
Hann saup rösklega á glasi sínu, á
ur en hann tók til máls:
— Ég var fjórtán ára, þegar ég si
hana í fyrsta sinn. Foreldrar mínir
áttu heima þrjár bæjarleiðir frá þorp
inu, sem stóð við botn fjarðarins.
Hún átti heima fyrir handan fjörð-
inn. Þennan vetur var haldinn dans-
leikur fyrir börn í þorpinu, og ég
fékk leyfi til að fara þangað eins og
fleirí krakkar úr sveitinni. Þar sá ég
hana. Hvort sem þú trúir því eða
ekki, þá elskaði ég hana frá því að
ég leit hana í fyrsta sinni. Hún var
falleg — yndisleg. Allt var jafn að-
laðandi við hana.
Ég kunni mjög lítið að dansa, ekki
nema það sem hún systir mín hafði
reynt að kenna mér síðustu dagana
fyrir skemmtunina.
Hann þagnaði, og ég spurði:
— Og svo héfurðu dansað við hana,
ég meina stúlkuna, sem þér leizt
svona vel á?
— Já, ég dansaði við Þórdísi. Ég
iansaði einn dans við hana — eina
skiptið á ævinni, sem ég dansaði við
hana. Og aldrei síðar hefur það skipt
mig máli að dansa, þá sjaldan ég hef
borið það við. En þessari stundu
gleymi ég aldrei. Ég hef kannski ver
ið stirður, en þó gekk okkur dans-
inn sæmilega. Þetta var líka ræll, og
mér hefur alltaf veitzt léttast j
iansa hann.
— Og þú varðst svona ástfanginn
af henni við fyrstu sýn, þótt þú
værir ekki eldri en fjórtán ára? Var
hún á svipuðu reki og þú?
— Hún var einu ári eldri en ég. —
iá, hún var fimmtán ára. Og ég var
feiminn og óframfærinn, jafnvel við
foreldra mína. Aðstæðumar voru eins
og tíðkaðist í þá daga í minni sveit,
unglingarnir voru bundnir við störí
heima fyrir eins og fullorðna fólk-
ið. Ég sé hana ekki aftur fyrr en við
ferminguna mína. Hún tók í hönd-
ina á mér, óskaði mér til hamingju
og brosti til mín. Ég gat ekkert sagt
nema þakka henni fyrir. En lengí á
eftir nagaði ég mig í handarbökin fyr
ir þann aumingjaskap að hafa mig
ekki upp í það að spyrja hana, hvort
ég mætti skrifa henni.
Svo leið ár, þangað til ég sá hana
Það er að segja, raunverulega sá ég
hana nokkrum sinnum þennan tíma.
— Hvað áttu við? spurði ég.
— Jú, það var sjónaukinn. Ég
keypti mér vandaðan sjónauka af
farandsala, sem flæktist um sveitina
þetta vor. Foreldrum mínum þótti
það talsverð óráðsía af mér að nota
spariaurana mína til þess arna. En
oftsinnis, þegar bjart var veður, not-
aði ég frístundir mínar til þess að
horfa í sjónaukann yfir að bænum
hennar hinum megin við fjörðinn.
Það henti nokkrum sinnum, að mér
tókst að sjá hana, þegar hún var við
heyvinnu úti á túninu. Gallinn var
bara sá, að það var helzt í brakandi
þurrki, þegar mest var að gera
heima. En ég stalst til þess, þegar ég
komst höndum undir. Ég man hve
hjartað í mér hoppaði af gleði, þegar
lánið var með mér. Ég fékk ævinlega
mikinn hjartslátt, þegar ég kom auga
á hana.
. — En hittirðu hana aldrei?
— Nei, ekki fyrr en eftir um það
bil ár, það var þegar hún var að
(flytjast til Reykjavíkur með foreldr-
um sínum. Hún sagði mér, að hún
ætlaði í skóla þar. Og hún sagði við
mig, að ég ætti líká að reyna að kom-
ast í skóla fyrir sunnan. Meðan hún
sagði þetta við mig, brosti hún til
mín. Á þeirri stundu varð mér Ijóst,
að favað sem það kostaði, yrði ég að
komast til Reykjavíkur, helzt í skóla.
En eins og fyrri daginn hafði ég mig
lekki upp í það að fá til leyfis að
skrifa henni, enda voru foreldrar
hennar með henni. Samt skrifaði ég
henni nokkrum mánuðum síðar, gerði
mér það til erindis að biðja hana að
komast eftir því, hvar frændi minn,
sem var trésmíðameistari, ætti heima,
enda þótt ég vissi það. Hún svaraði
mér og sendi heimilisfangið. Það bréf
á ég enn, ég hef geymt það eins og
helgan dóm — eina bréfið frá henni.
— Og svo hefur þér tekizt að kom-
ast suður?
— Ég gerði allt, sem í mínu valdi
stóð, til þess að fá að fara til Reykja
víkur til trésmíðanáms. Það tók mig
á annað ár að fá því framgengt. Fað-
ir minn vildi endilega, að ég yrði
bóndi. Ég held honum hafi fundizt
allt annað svik við þau foreldrana,
sveitina og ég veit það. En það tókst.
— Reyndirðu svo ekki að koma
þér í kynni við stúlkuna eftir að þú
komst suður?
Hann tæmdi glasið sitt, áður en
aann hélt áfram:
— Ég hef alltaf verið mjög ófram-
íærinn, sagði hann. Jú, ég reyndi það.
Hún þekkti þá orðið margt ungt fólk
og var oft á skemmtunum hingað og
þangað, skUdist mér. Ég þóttist sjá,
að hún kærði sig ekkert um mig. Ég
hélt áfram að elska hana jafn óend-
anlega mikið þrátt fyrir það. Ég von-
aði, að eitthvað myndi gerast — breyt
ast. Ég bauð henni tvisvar í leikhúsið
eftir að ég kom ttt Reykjavíkur. í
þriðja skiptið gat hún ekki komið
með mér, var víst að fara á dansleik
með einhverjum öðrum. Þá reyndi ég
líka að bjóða henni á dansleik. En
hún vildi ekki koma, einhverra hluta
vegna.
Hann bætti við eftir nokkra þögn:
— Svo var hún allt í einu farin
norður til Akureyrar, réðist þangað
sem þjónustustúlka á hótel, sem
frændi hennar átti.
— Heyrðu, Þórdís? Hvers dóttir
•egirðu, að hún sé?
— Sveinsdóttir, anzaði hann.
Dísa Sveinsdóttir, hugsaði ég og
vissi á samri stundu, að ég þekkti
hana. Dísa á hótelinu hafði hún verið
kölluð í þá daga. Og hún var fyrsta
stúlkan, sem ég hafði átt ástarævin-
týri með. Já, hún var nú raunár álit-
in talsvert léttúðug þarna fyrir norð
an.
— Þekktirðu hana? spurði hann.
—- Nei, laug ég, það er að segja,
ég þekkti hana í sjón þennan stutta
tíma, sem ég var á Akureyri.
— Það var ekki hátt lærlingskaup-
ið í þá daga, hélt hann áfram, en ég
rembdist við að draga saman af því,
svo að ég gæti átt fyrir fari til Akur-
eyrar, þegar sumarfríið mitt kæmi.
Ég varð að geta séð hana og talað við
34
T 1 M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ