Tíminn Sunnudagsblað - 13.01.1963, Blaðsíða 15

Arnarhreiður á láglendi
ERNIR verpa sem kunnugt er í há-
um hömrum. Þess vegna þykir ein-
kennilegt, að fundizt hafa hreiður
norskra hafarna á lágum skerjum eða
hólmum síðustu ár.
Sumarið 1960 urpu hafernir uppi á
vörðu á lágu skeri við strönd Háloga
lands, aðeins hálfan áttunda metra yf-
ir hafflöt, en sjálft var skerið fjöru-
tíu metrar á lengd og fimmtán metr
ar á breidd. Varðan, sem þeir gerðu
hreiður sitt á, var fjögurra metra há
og flöt að ofan. Hreiðurstæðið var
tveir metrar að þvermáli, og höfðu
fuglarnir borið í það ýmiss konar
sprek úr greni, furu, reyni, birki,
aski og rauðaviði. Hreiðurskálin var
fjörutíu sentimetrar að þvermáli,
gerð úr sinu, mosa og sjávargróðri.
Þetta sama sumar fannst annað haf-
arnarhreiður á dálitlum kambi á lág-
um hóhna, en ekki voru egg í því það
árið. Enn er kunnugt um þriðja
hreiðrið á siglingavörðu á hólma eða
skeri á svipuðum slóðum, og hafa ern-
ir hafzt þar við sumar eftir su.-r.ar.
Loks var samsumars arnarhreiðu: í.
tólf metra háum grashól á hókn». >zt
í skerjagarðinum við Kvalen. Noröur
í Lófót kvað ekki vera sérleg'a sjaid
gæft, að hafernir geri sér hreiður
á slíkum stöðvim. En þar er ekki mlk-
ið um ógenga hamra á eyjum úii. en
aftur á mótí gott til fanga.
Fæða æíaríugla
Sumarið 1960 rannsakaði Norðmað-
urinn Hj. M.-K. Lund nokkuð lifnað
arhætti æðarfugla. Fór rannsóknin
fram við Hafnarey í Norðlandsfylki,,
þar sem talsvert af æðarfugll verpir
Athygli Lunds hafði verið vakir. i
því, að með aðflæði héldi æðarfu^.
sig iðulega við sandströnd okainnn
frá varplandinu og rótaði þar upp
sandi með fótunum á tíu til tuttugu
sentimetra dypi. Sneri hann þá hð.fð
inu að landi og rótaði látlaust í sanö
inum, nema þegar hann stakk sér vlC
og við til dæmis til að 1 eita ætis. að
ArnarhreiSriS á siglingavörSunni.
því er virtist. Þegar fjaraði út, komu
í Ijós margar holur í sandinn, mest
fjörutíu sentimetra að þvermáli1 og
allt að fimmtán sentimetra djúpar. I
tveimur af þessum holum fundust
'eifar af skeljum, sem brotnar höfðu
verið nýlega.
Það er skoðun margra varpeigenda,
að æðarfuglinn nærist lítið sem ekk-
ert um varptímann. Madsen dregur
þetta í efa. Skíiskotar hann til þess
að oft spýti æðarkollur grænleitu
driti á eggin, ef þær verða fyrir
styggð á hreiðri. Á Hafnarey sá hann
líka æðarkollur kafa í litinn læk,
þar sem mikill slýgróður var í botni.
Eitt sinn sá hann niu æðarfugja, sjö
kollur og tvo blika, synda upp í lækj-
arósinn. Ráku æðarkollumar hausinn
á kaf í leit að einhverju, en blikarn-
ir ekki. En ekki gat hann gert sér
grein fyrir því, hvort þær voru að
sækjast eftir þörungum eða einhverj-
um smádýrum, sem lifa á þeim eða í
Gróp eftir æðarfugl. Gárarnir í sandinn hafa myndazt við útfallið.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLÁÐ
39