Tíminn Sunnudagsblað - 13.01.1963, Blaðsíða 13

að haustnóttu. FólkiS fór að hrófla
saman skýlum úr brakinu fyrir börn-
in, en öðru hvoru gekk jörðin í öld-
um, svo að ekki var stætt. Eittjítið
tjald var til. Það var sett út undir
kálgarðsvegg, og þar var látinn rúm-
fastur sjúklingur, Gunnar, faðir Jóns
bónda.
Mikið dró úr jarðskjálftunum eftir
miðnættið. Ég svaf um nóttina, en
fólkið sagði, að aldrei hefði verið
kyrrt alla nóttina. — nema veðrið,
sem var blítt og stillt.
Þegar birti af degi, sást enn betur,
hvernig jarðskjálftarnir höfðu leikið
húsin. Ég læddist að baðstofuglugg-
anum og kíkti inn: Það hafði verið
skápur í baðstofunni með borðbún-
aði, en nú var gólfið þakið tætlum
og leirbrotum, svo að ekki sást í það.
Það eina, sem stóð uppi, var lítill hest
húskofi, og fjörutíu kinda hús hékk
uppi frekar en stóð. Allt annað var
flatt eins og heyflekkur.
Það var dauft hljóð í fólkinu, og
óttinn lá í loftinu, flestir svefnvana.
Ekkert fréttist frá öðrum bæjum. —
Kýrnar voru reknar heim og mjólkað
ar og mjólkinni skipt milli munn-
anna. En einmitt í því reið að þung
og djúp duna. Skelfingin greip fólk-
ið, og hestarnir í túninu hlupu sam-
an í einn hnapp. Skyndilega svipt-
ist jörðin til, menn og skepnur steypt
ust til jarðar, og 13. og 14. brekkan
féll úr Skarðsfjalli.
Eftir skamma stund kyrrðist, en
ruggaði þó fram eftir degi. Fólkið tók
að grafa í rústunum og leita að mat-
björg og fann mjöl og ýmislegt ann-
að, þótt allt' væri meira og minna
spillt. Það var ekkert aðhafzt í
viku, fólkið hírðist í skýlunum og
vildi ekki byrja á neinum framkvæmd
um, því að það óttaðist að það yrði
tU einskis.
Og vikan endaði eins og hún hafði
byrjað — með ægilegum jarðskjálfta,
sem hristi allt og skók, en það var
ekkert að skemma, — allt var hrunið,
nema timburhúsið hans Eyjólfs, sem
hann hafði verið að byggja; það hékk
utan í grunninum og hallaði undir
flatt, en enginn þorði að leita skjóls
þar. Nú tóku bændumir tal saman
og sögðu bezt að flytja sig, því að
þeir voru hræddir um, að fjallið
hryndi yfir fólkið þá og þegar. Síðar
fréttum við, að í þessari hræringu
hefði mest hrunið í Árnessýslu.
Við fluttum okkur neðar í heiðina
í dálitla laut og höfðumst þar við
fram undir réttir. Þar voru gerðar
tvær hlóðir í bakkabroti og allur mat
ur eldaður úli. Vonleysið var mikið,
og erfiðleikarnir virtust óyfirstígan-
legir. Vetur og veður á næsta leiti
og hvergi hús né skjól fyrir menn og
skepnur.
Eyjólfur hressti fólkið við, og síð-
an var farið að byggja yfir fénaðinn.
Verkamenn komu til hjálpar, bæði
úr Mýrdal og úr Reykjavík. Þeir
dreifðust á bæina eftir því, hvernig
ástatt var, á Landi voru flestir bæ-
irnir rústir einar, einstaka bær, þar
sem eitthvað stóð. Það var unnið fram
á rauðar nætur og allt notað, sem
mögulegt var, úr rústunum. — Öld-
Vilhiálmur Ólafsson.
urnar höfðu risið hæst við Skarðs-
fjallið, og á næstu bæjum við fjallið,
'Hvammi, Hellu og Múla var hver
kofi jafn jörðu. En af aflíðandi vet-
umóttum var flutt inn í bæinn.
— Það var ekki ein báran stök hjá
okkur, því að fyrsta kindin drapst í
haganum úr bráðapest daginn eftir
(Liósmynd: TIMi'NN,—RE).
IÍMINN - SUNNUDAGSBLAO
37