Tíminn Sunnudagsblað - 13.01.1963, Blaðsíða 11

TILBÁÐU ÞEIR
SAUÐI SÍNA?
SÍÐUSTU fjörutíu árin hafa
margvíslegir fomleifafundir varp-
að ljósi yfir fornsögulega tíma í
Mesópótamíu, þar sem löngu fyrir
daga hinna súmersku borgríkja
bjó þjóð með fasta bústaði og
margháttaða verkmenningu.
Meðal þess, sem nýlega hefur
fundizt, er ærhöfuð úr brenndum
leir, og er upphaf þess rakið til
siðara hluta þessa fornsögulega
tímabils. Höfuð þetta fannst í
héraðinu Úr í suðurhluta Mesópó-
tamíu. Það er holt innan, og hafa
eyrun verið gerð sér í lagi og felld
á höfuðið fullgert. Þau hafa verið
föst saman á spöng, sem lá yfir
hnakkann. Auðséð er, að höfuðið
hefur upphaflega setíð á bol.
Margar minjar frá þessu tíma-
bili hafa og fundizt við fornleifa-
rannsóknir Þjóffverja í Warka í
Mesópótamíu, og meðal annars
fundu þeir annað ærhöfuð og brot
úr hinu þriðja í fornri þirgffa-
skemmu. Voru þau bæði úr sand-
steini, en báru mjög keim af höfði
því, sem hér er gert að umtals-
efni. Með samanburffi og hliðsjón
af fomleifafundi Þjóffverja má
telja sennilegt, að það sé frá síð-
ara hluta fjórða árþúsunds fyrir
tímatal okkar.
Þaff verður ekki staðhæft með neinni vissu, hvern-
ig þetta ærhöfuð er til komið. En hin foma skemma
í Warka, þar sem hin höfuðin fundust, var á helgi-
svæði, og voru í henni innanstokksmunir og skreyt-
ingar úr musteri. Virffist svo sem þeir munir, sem
þar voru hafi aðeins verið notaðir endrum og eins, en
ekki að staðaldri.
Hafi ærhöfuðin setið á kindarlíkönum, hafa þau
veriff álíka stór og bronsnaut þau, sem fundust í
musterinu í Nín-húr-sag við A1 Úbæd í grennd við
Úr. Það er sennilegast, að þessum nautslíkneskjum
hafi veriff raðað meðfram vegg í musteri og látin
horfa yfir sal, eða svið og vafalaust hafa kindar-
líkönin verið notuð á svipaðan hátt. Þau hafa því
þjónað einhverju markmiði í fornum átrúnaði þeirra
þjóða, sem byggðu þetta land og verið heilagir gripir.
Frá listrænu sjónarmiði verða þau að teljast mjög
vel gerð, og bera þau ótvírætt vitni um háþróaða
menningu og tístrænt skyn þjóðar, sem byggði Mesó-
pótamíu fyrir meira en fimm þúsund árum.
hana. Ást mín til hennar var alltaf
jafn sterk. En þaff kom aldrei til
þess, aff ég færi — ekki þá.
— Nú, hvers vegna ekki?
— Ég frétti um giftínguna hennar,
sveitungi minn sagði mér frá því eins
og hverjum öðrum lítílsverðum
hlut. Hann sagðist hafa lesið um það
í Akureyrarblaði. Og það reyndist
rétt, það var frétt um það í þessu
blaffi. Ég hélt, að ég myndi aldrei
komast yfir það. Síðast tók ég upp
á því aff drekka mig fullan — í fyrsta
skipti á ævinni var ég fárveikur dag-
inn eftir. Meistarinn komst að því,
kom heim til mín og las yfir mér. Ef
ég hætti ekki svona kúnstum, eins
og hann komst að orði, þá væri búið
með námið hjá sér.
— Nú, ég tók mig á, mætti hvern
dag í vinnu eins og vera bar og lauk
náminu. Heldurðu, að þú eigir aftur
í glasiff handa mér?
— Þórdís hélt áfram að eiga heima
á Akureyri ásamt manni sínum, og
þau eignuðust mörg börn. En ég elsk-
aði hana alltaf, ég gat aldrei gleymt
henni.
— Furðulegt, mjög furðulegt, sagði
ég hógværlega.
— Þér finnst það, sagði hann. Mér
finnst aftur ámóti furðulegt, að nokk-
ur maffur skutí nokkurn tíma geta
elskaff nema eina konu.
Svona var þaff í fyrra, að hún missti
manninn sinn af slysförum eftir tutí.
ugu ára hjónaband. Skömmu seinna
tók ég mér ferð á hendur til Akureyr
ar í fyrsta skipti á ævinni.
Þegar hér var komið, varð löng
þögn.
— Og hittírðu hana svo? spurði ég,
þegar mér tók að leiðast.
— Já, ég hitti hana. Hún þekkti
mig ekki. Meira að segja ég þekkti
hana ekki strax. Hún var orðin svo
fjarskalega feit og mikiff breytt —
nema augun — þau voru eins. Þau
verða alltaf eins. — Þegar hún kom
til dyra, héngu tveir krakkar í pilsi
hennar, rifust við hana og höfðu mjög
hátt. Það stoðaði ekkert, þótt hún
hastaði á þau, svo að þau hljóta að
Framhald á 45. síðu.
/
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
35