Tíminn Sunnudagsblað - 13.01.1963, Blaðsíða 14

Þr * angu,, sem Vilhjálmur hlaut í æsku undlr Skar8sfialli, yrkir hann til þess með þessum hættl: „Fagur-
skrýdda fjallið mitt/ friðarboga Ijómi vefur/ úða döggvað enni þift/ yndislega fjallið mitt./ Prýða hlíðar hárið sitt/
heita kossa morgunn gefur./ Fagurskrýdda fjallið mitt/ friðarboga Ijóml vefur". — — — „Fagurskrýdda fjalllð mitt/
friðarsvali um þig líður./ Drifið gulll er djásnið þitt/ dásamlega fjallið mitt./ Þegar hinita sólbros sitt/ sendir hlíðum
aftann blíður,/ fagur skrýdda fjallið mltt/ friðarsvall um þig líður".
fyrstu hræringuna. Þær voru að drep-
ast fram eftir hausti og urðu 70 dauð-
ar, áður en lauk. Þannig fylgdi eitt
tjónið öðru, og þá voru ekki trygg-
ingarnar til að bæta mönnum skað-
ann.
Þannig segir Vilhjálmur frá jarð-
skjálftunum miklu, og hann bætir
við: Sá, sem hefur lifað jarðskjálfta,
gleymir því aldrei.
Og Vilhjálmur hefur gilda ástæðu
til að muna þá betur en flestir, því
að þeir undirstrikuðu tilvist sína síð
ar í lífi hans, þegar hann var orð-
inn bóndi í Skarðsselú
— Það var 1912, segir hann. Sá
jarðskjálfti kom harðast niður í
Næfurholti. Þar féll allt, og drengur
varð undir rústunum og dó. í Hauka-
dal féllu einnig öll hús. Ég kom þang
að daginn eftir. Baðstofan hjá mér
varð fyrir miklum skemmdum, en
hékk uppi í eitt ár. Þá varð ég að
rífa bæinn og byggja nýjan. Árið
eftir varð eldgos í Hrafnabjörgum.
Eldarnir blöstu við okkur og voru
að sjá úr Skarðsseli eins og glóandi
sjávarbrim. Já, þau eru þrjú eldgos-
in, sem orðið hafa i nágrenni við mig
á minni tíð. — Þeir, sem lifað hafa
þarna austur frá, komust í kynni við
náttúruöflin.
Birgir.
Bergsteinn Kristjánsson safnaSi
FYNDNl OG FLÓNSKA
PALLI GAMLI þótti í meira lagi mat-
gefinn. Eitt sinn komst hann svo að
orði: — Eg hefi ekkert étið í dag
nema eina köku og dálítið af kjöti.
★
JÓNAS KARLINN sá ráð við innrás
Þjóðverja í Danmörku: — Ætli það
hefði ekki verið reynandi að sýna
þeim byssu, sagði hann.
★
SÉRA JÓN var nokkuð svaðafenginn,
er hann fann á sér. Eitt sinn lenti
hann í deilum og áflogum við bónda
í sókninni. Kom prestur honum undir
og klóraði hann í andlitið, svo að
hvarmarnir þrútnuðu. Þegar nágrann
ar bóndans spurðu hann um áverka
þessa, svaraði hann:
— Þeir ,eru ekki góðir fyrir augun,
þessir lærðu djöflar.
★
ÓLAFUR GAMLI sagði á þessa leið
frá klukku, sem faðir hans hafði átt:
— Það var sú langsamlega maka-
lausasta klukka, sem ég hef þekkt,
klukkan hans föður míns sáluga. —
Henni skyldi aldrei misdægurt verða,
nema þegar hann faðir minn kom
blindfullur heim og kastaði henni á
gólfið. En þá var eina ráðið ag senda
hana til Páls i Hömrum, því að hann
var svo langsamlega enieraðastur og
demúnerastur fyrir öllum instrúment
um, maðurinn sá.
★
GÍSLI BÓNDI þótti nokkuð grunn-
hygginn og fljótur til svars. Eitt sinn
var hann i samkvæmi, og var þar rætt
um það, hvað timbur væri nú miklu
lélegra en áður hefði verið. Nú væri
það fúið eftir eitt eða tvö ár, en áður
hefði það dugað árum saman. Gall þá
Gísli við og sagði:
— Svona var hann faðir minn, hann
var mæniás í þrjátíu lamba húsi í
Framhald á 45. síðu.
33
T f M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ