Tíminn Sunnudagsblað - 27.01.1963, Síða 11

fótunum, aS hún ætti eftir að láta
kveða að sér síðar.
— Og þín afkvæmi — hafa þau
ekki erft hestamennskunáttúruna?
— Eg á jafnmörg börn og hross-
in: Valgerði 25 vetra, Erling 20
vetra, Ævar 18, Ólaf 12 vetra og
Þuríði 13 vetra, en guð hefur alveg
gleymt að skapa í þau reiðmanninn.
Svo prjónaði ég einum við fyrir
2 árum, Gunnþóri. Það er ekki
gott að segja, hvernig til hefur tek-
izt með hann. Eg gaf eldri börnunum
sitt hvort hrossið í fermingargjöf,
en þau hafa engan áhuga á þeim,
svo að ég og konan mín, sem er
mjög hesthneigð og hestfær og
kölluð Snúlla, sitjum uppi með þessa
hvítu belgi.
— Sumum finnst þessi hesta-
mennska mesta fíflska.
— Já, og sennilega sveitamönnun-
um mest. Það var að minnsta kosti
svo, þegar maður reið fram hjá
sveitabæjum fyrir tuttugu árum,
var horft á mann eins og viðundur.
Þá- var helvítis vélamenningin að
ganga f garð hjá bændunum. En nú
er þetta að breytast. Hestamennsk-
an upp til sveita er í mikilli uppsigl-
ingu, og nú beizla þeir frekar hest-
inn og láta traktorinn eiga sig.
— Kanntu betur við hófadyninn
en vélardyninn?
— Drottinn minn, líktu því ekki
saman. Þegar þú ert í bíl, þýtur allt
hjá og verður að engu, en á hesti
skynjarðu allt umhverfið eins og
hluta af sjálfum þér. Það er ótrú-
lega. mikil fegurff í lítilli þúfu, og
heiðablómin eru fegurstu oióm, sem
ég þekki, þótt þau séu lítil og láti
ekki mikið yfir sér.
— Fer ekki hestamennska bara að
verða ríkramannaspört?
— Því miður virðist þróunin frek-
ar færast í þá áttina. En þó eru dýr-
ustu hestar í dag, — ca. 30.000 krón-
ur — ekki nema hálfvirði þeirra dýr-
ustu fyrir 60 árum. —- Faðir mmn
var í vinnumennsku hjá Halldóri
Steinsen, lækni í Ólafsvík, um alda-
mótin og fékk 250 kr. fyrir árið, sem
var gott kaup. Halldór keypti þá
hest fyrir 300 krónur. Pabbi man
líka eftir því, að menn hafi unnið í
heilt ár fyrir einum reiðliesti.
— Finnst þér meira gaman að
syngja á hestbaki en í sal?
— Skemmtilegasti konsertsaiur-
inn, sem til er, er einhvers staðar
uppi í heiði, þar sem maður er einn
á hesti sínum. — Það kemur stund-
um fyrir, þegar ég er einn á gömlu
merinni á slíkum stað, að söngþörf-
in kemur að mér, og ég rek upp
skaðræðisöskur, en ef sú gamla
hristir sig, veit ég, að eitthvað er að
og. hætti.
— Rakstu kannski upp þinn fyrsta
tón á hestbaki?
— Nei, í barnaskóla. Erling bróðir
kenndi mér. Hann hafði eitthvert
hugboð um, að ég tæki við aí sér,
— grunaði skapadægur sitt. Við vor-
um sendir tveir strákar úr Miðbæj-
arskólanum til þess að skemmta i
Austurbæjarskólanum, og þar söng
ég einsöng undirleikslaust. En þeg-
ar ég var þrettán ára, varð ég kirtla-
veikur, og þá voru hálskirtlarnir
teknir úr mér með miklum hót-niung
um. Eg tók ekki deyíingu og brauzt
um eins og ljón, og læknirinn klippti
úf-inn með. Svo gróf ; öllu saman, og
ég missti eiginlega alveg röddma.
Eg fór þá til Jens Jóhannessonar
læknis. Hann hafði heyrt mig syngja
og kíkti upp í mig: — Hver andskot-
inn, sagði hann. Nú geturðu aldrei
sungið meira, Siggi minn. Og þegar
hann sagði þetta, brast eitthvað í
Framhald á 94. síSu.
I
í
í
Þessi mynd var tekin á siSustu kappreiðunum, sem Gletta tók þátt í, þá 23 vetra. Hún ber sig talsvert öSru vísi að
viS skeiSiS en aSrir hestar. YfirferSin er mjög mikil, og hún er alltaf reist. — Til gamans má geta þess, aS áriS
1947 var Gletta dæmd úr leik í keppni á þeirri forsendu, aS fótaburðir hennar væru ekki skeiS, en kvikmyndir og
liósmyndir, sem teknar voru af hennl, sýndu alltaf rétta fótítöSu. — Hún er glæsileg á sprettinum, enda segir Sig-
urSur: „Ég verS ósköp gangandi, þegar hennar nýtur ekki lengur viS." (Ljósm.: Vignlr).
r
r
/
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
83