Tíminn Sunnudagsblað - 27.01.1963, Qupperneq 18

ur, spilltur maður, sem íhafði eitt pen
ingum sínum og haft hják-onur. En
guði sé þakkandi, að hann hafði ekki
látið á sér bóla síðustu níu árin.
Sjálfur hafði hann tekið málstað
föður síns og saknað hans afskap-
lega. En móðirin vildi ekki heyra um
hann talað, nema þegar hún byrjaði
sjálf: Þú ert nákvæmlega eins og
hann . . . . !
Hann reis upp. „Bf við hefðum
haft með ökkur nesti,“ sagði hann
óvart.
„Ég er líka svöng.“
„Eigum við að keyra eitthvað ann-
að.“
Hún hristi höfuðið.
„Ég vildi óska, að við hefðum haft
nesti með okkur.“
Matarkarfa, skógarferð, hugsaði
hann hæðnislega. En kannski var
það ekki svo vitlaust, hugsaði hann
sekúndu síðar og furðaði sig mjög á
sjálfum sér. Hann hugsaði. Þjóðveg-
urinn var ekki langt undan, og það
var söluturn skammt undan. Þar var
hægt að fá snarl. Hann hafði ávísana
heftið í vasanum. Hún rétti honum
höndina og hann reisti hana á fætur.
Andartak héldust þau í hendur og
hann brosti.
„Allt í lagi,“ sagði hann. „bíddu
þá hérna.“
Hann kom aftur með stóran poka
með samlokum i, ávaxtasafa og appel
sínur. Auðvitað gat hann ekki annað
en glott svona innra með sér: Það
var betur við hans hæfi að sitja
á sjoppu og hlusta á argandi plötu-
spilara. Og i dag, þegar hann var
á heimsins smartasta bíl! En Gunn-
hildur hafði bara spurt kvíðin, hvort
hann hefði fengið leyfj til þess að
vera með þennan bíl.
Allt var svo öfugsnúið, sagði hann
við sjálfan sig. Hann átti auðvitað
að velta henni um koll eins og skot
og sýna henni En þetta var
ekki rétta stundin .. þau, sem sátu
með samlokurnar á hnjánum. Ef
hann hegðaði sér nógu svínslega,
þá . . .
,.Hérna!“
Appelsínan kom fljúgandi til hans
og honum tókst að grípa hana. Hún
stökk hlæjandi upp og rétti fram
hendurnar til þess að fá hana aftur.
Það var asnalegt, hvernig hann lét
Hann reis upp til hálfs. Þegar
hún kastaði öðru sinni. stóð hann
upp Þriðia sinni hélt hún henni og
kallaði: „Komdu og taktu hana.“
hrópaði hún
Hún sneri sig úr faðmi hans, þau
þvældust dálítið og duttu síðan í gras
ið
Hún hélt á appelsínunni í annarri
hendi. en með hinni hélt hún hon
um frá sér Hann hafði gaman af
leiknum í aðra röndina, en hann var
líka gramur Hann fann heitan andar
drátt hennar á vanga sér, blússan
90
hennar hafði runnið út af annarri öxl
inni . . . Skildi hún þá ekki, í hvaða
hættu hún lagði sig? Þau voru engin
böm, ekki hann að minnsta kosti . . .
En þegar hann hafði að lokum náð
appelsínunni, færði hann sig í stað-
inn eilítið fjær henni. Því að hann
hafði allt í einú séð eitthvað í augna
ráði hennar, sem ekki kom heim og
saman við allt: Það var skýrt og sa'k
leysislegt, en jafnframt ....
„Hvað ertu að hugsa um?“
Hún hvíslaði, en samt hrökk hann
við. „Hvað? Ekkert . . . . “
Hann settist upp og spennti hend-
ur um hnén.
„Kannski um benzínpeningana, sem
við spörum."
Hún andvarpaði: „Hér gæti ég ver
ið í alla nótt.“
Hamingjan sanna, hún var ánægð,
ef hún fékk bara að sitja við hlið
hans. „Það þætti þeim víst varið í
heima hjá þér,'“ sagði hann.
Gunnhildur laut höfði.
„Ég veit ekki, hvort þau tækju
það svo nærri sér,“ sagði hún skjálf
rödduð. Hún hikaði, en sneri sér síð
an að honum með einkennilegum á-
kafa: „Þú veizt, þau streitast við að
tala ekki saman. Kannski myndi það
gefa þeim tæíkifæri til þess að ráðast
hvort á annað aftur, ásaka hvort ann
að . . . . “ Hún faldi andlitið í hönd-
um sér: „Ef þú bara vissir.“
Hann starði á hana. Nei, hann hafði
ekki vitað. Eftir því sem Birgita sagði
var tónninn heima hjá henni svo fág-
aður. Maður fann, að maður var hjá
menntuðu fólki .... Undrunin bland
aðist einhvers konar hátíðleikatilfinn
ingu. Hann vissi, að það var í fyrsta
sinn, sem hún barmaði sér við nokk-
um mann. Hún var líka einmana.
Líka? Hver í andskotanum var ein-
mana? Svoleiðis nokkuð þýddi ekk-
ert, þegar maður var huggulegur gæi
og kaldur kall ....
Það þýddi ekki, hann komst ekki
yfir þessa feimnistilfinningu.
„Ja-há,“ sagði hann o,g færðj sig
ögn nær henni.
„Ó, Tommi!“ hún snökti og þrýsti
sér að öxl hans.
Hann strauk henni varlega um
Framhald á 94. síöu.
SVEINN BERGSVEINSSON:
ÞA - OG ...?
Mær fögur varstu,
mundir þínar hvítar.
Mér ertu í minni
mærin eina, væna.
Sól leift úr suSri,
sá ég þig, hin bjarta.
Heitt var mitt hjarta.
Hratt reií ég hrossi
Hréfbergs víðar grundir.
Leit ég til Staftar,
lóa fló af hreiðri.
Lást hú í túni,
leit ég big, mín fagra.
Hestar heimfúsir.
Yndifö mitt eina,
ö'íSrum fegri varstu.
Sá ég b’g sí<Sar,
seytján ámm Ii<$num,
mó'Sur og konu.
Man ég enga fegri.
Einni ég þér unni.
Fimmtán ára var ég,
feiminn eins og gengur.
Alla ævi hef ég
elskuna mína flúift.
I þínu skjálga auga
þóttist ég finna
allt sem ungur þrátSi.
Mær fögur varstu,
méSir sælust ertu.
Manstu, meyjan væna,
mig frá Kirkjubóli?
Sól rennur sunnan,
senn ríí ég um dalinn.
Kemur'Öu, kæra?
Berlín 1958
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ