Tíminn Sunnudagsblað - 27.01.1963, Side 22

NÁMAGRÖFTUR A STEINOLD
VIÐ HIJGSUM okkur liklcga helzt, aí steinaldar-
menn hafi verið vesall hrakningslýður, sem læddist
skelfdur og umkomulaus um skóga og merkur í enda-
lausri leit að bráð, eða einhverju æti. Og svo hefur
mannskepnunni verið farið í öndverðu.
En löngu áður en steinöld lauk, voru risin upp
skipulögð samfélög með miklum umsvifum og fjöl-
þættu starfslífi. Þó mennirnir hefðu ekki önnur verk-
færi en þau, er þeir gerðu sér úr steinum, tré eða beini,
hikuðu þeir ekki við að ráðast í hin mestu stórvirki.
Það hefur verið sagt frá því hér í blaðinu, hvern-
ig þeir ruddu skóga og smíðuðu sér skip. En þeir stund-
uðu einnig námagröft, hjuggu sig langar leiðir niður í
jörðina. Frá því segir í næsta blaði.
Spjallað við Sigurð Ólafsson
Framhald af 83. síSu.
brjóstinu á mér. Eg opnaði ekki
munninn alveg fram að tvítugu. Á
þessum árum fór maður á böll og
gerði hosur sínar grænar fyrir kven-
fólki, og þá var oft tekið lagið, en ég
söng aldrei með, og þá sagði fólk:
Það er leiðinlegt með hann Sigga
litla; hann getur ekki sungið, eins
og hann Erling, bróðir hans, söng
vel.
Svo var þá einu sinni á gamlárs-
kvöld, að ég fór í hús til hjóna, og
þar var haft sem skemmtiatnði. að
allir urðu að syngja, hvort sem þeir
gátu eða ekki. Eg kom mér lengi ve)
undan, og stóð að síðustu einn eftir.
Það var lagt fast að mér að skorast
ekki undan, og að lokum gaf ég eft-
ir.------Sígasta lagið, sem ég hafði
sungið, áður en ég missti röddina.
var „Hátt ég kalla“ eftir Sigfús Ein-
arsson, og ég hugsaði sem svo, að
bezt væri að byrja aftur, þar sem ég
hafði endað. — Eg söng víst lagið
furðuvel og alla setti hljóða, því að
fólkið hafði búizt við, að ég væri
bæði raddlaus og laglaus Húsfreyi
an á heimilinu, sem hafði leikii' ;
orgel, sagði við mig: Þú syngur nú
þetta lag Við jarðarförina mina. í
kæti minni yfir því að geta sungið.
lofaði ég því. Þessi kona var ekk:
nema nokkrum árum eldri en ég, en
svo einkennilega og sorgleg3 vikl
til, að hún dó eftir viku.
Fólkið mundi vel eftir þvi, serr
okkur hafði farið á milli, og lagð;
fast að mér að standa við gefið lof
orð Eg færðist undan, en fór svo
til Sigfúsar Einarssonar, tónskálds,
sem var bæði strangur og hreinskil-
inn, og sagði honum eins og var:
Þvj ekki að reyna, sagði hann. Eg
get það ekki, sagði ég. — Ekki hef
ég dæmt um það, sagði hann þá, og
svo fórum við niður í dómkirkju og
ég söng lagið. — Hver hefur kennt
þér þetta lag? sagði hann og hvessti
á mig augun. Mér féll allur ketill í
eld, þegar ég leit í þessi leiftrandi
augu — bróðir minn, sagði ég. —
Þú ert einn af þeim fáu, sem syngja
þetta lag taktrétt. Við skulum syngja
það aftur. Svo spurði hann mig,
hvers son ég væri, og þegar kom í
ljós, að ég var bróðir Erlings, sagði
hann: Já, hann söng það líka takt-
rétt.
Þannig byrjaði minn jarðarfarar-
söngur, og síðan hef ég sungið meira
og minna við jarðarfarir. Maður
venst þvi aldrei. Það er ákveðinn
hluti, sem maður gefur af sér í hvert
sinn. Mér finnst bezt að fara í bíó
eftir að hafa sungið við jarðarför
eða á hestbak til þess að létt.a lund-
ina
— Dægurlögin létta lundma, er
það ekki?
Lausn
45. krossgátu
— Jú, það er ekkert að því að
syngja dægurlög, ef fólkið er kátt og
fjörugt, og í sjálfu sér er alltaf gam-
an að syngja. Eg byrjaði hins vegar
á dægurlagasöng bara af fjárhags-
ástæðum. Annars hef ég sungið alls
konar músik, — allt frá sálmum til
óperettulaga og ,dægurlaga, og auk
þess hef ég fengið nokkur smáhlut-
verk í óperum, enda kölluðu þeir
mig óperusöngvara í þýzku blaði,
þar sem birtist mynd af mér á
Glettu! — En maður verður varla
óperusöngvari á því að fá að vera
hjálparkokkur í óperu. Eg er líka
lítið sigldur — jú, til Vestmanna-
eyja.
Birgir.
Júníkvöld
Framhald af bls. 90.
hárið. Nei, það var ekki alltaf auð-
velt, hugsaðj hann. En að hún væri
líka ....
Ilmurinn úr hárinu á henni, þand-
ir vöðvar, sm slöknuðu .... Það
losaði um eiiH'iverja stíflu í hon-
um . . . . O, skrattakornið, víst var
maður einmana. Svo einmana, að
stundum fannst mannj það værí skít
sama, þótt maður keyrði beint inn
í kvöldþokuna með benzínið í botni.
„Tommi, mér þykir svo vænt uffl
þig-“
Gott og vel, hugsaði hann, án þess
að glotta innra með sér. Okkur þykir
víst vænt um hvort annað. Það er
sýnilega ekkert við því að gera. —
Hann lagði höndina utan um hana
og hallaði vanga sínum að hennar.
Þau sátu og héldu hvort utan um
annað, og júníkvöldið var töfrandi
fagurt — en hann fann ekki til sárs-
auka. Hann sneri varlega lokk í hári
hennar. Það var heldur ekki sárt.
Þegar hún leit á hann, sá hún bros
ið í augum hans.
J. K. þýddi.
94
T I M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ