Tíminn Sunnudagsblað - 31.03.1963, Síða 15

ÍLjósmynd- TÍMINN-RE).
hjarðarinnar, hrúturinn. Hann sætti
sig illa við að vera lokaður inni í
stíu sinni dag og nótt, og hann var
mikill fyrir sér og lét sig ekki muna
um að brjóta spelana, sem vörnuðu
honum ag komast til ánna. En dreng-
urinn vildi vera trúr yfir því, sem
honum hafði verið falið. Hann vissi,
að það var ekki háttur frænda hans
að láta hrútinn leika lausum hala
í ánum, og þess vegna reyndi hann
að tjasla spelunum saman, jafnóðum
og hrúturinn braut þá. Þetta varð
þó að gerast með varúð, því að hrút-
urinn var svo ófyrirleitinn, að hann
átti það til að skopa á hann, ef hann
gætti sín ekki. Og fyrir hornum hans
var ekki gott að verða. Þess vegna
varð hann að koma hrútnum í aðra
kró, ,áður en hann hóf smíðar sínar,
svo að hann gæti verið óáreittur
vig þær. En hvort tveggja var, að
efniviðurinn var af skomum skammti
og handaverk drengsins ekki svo
traust, að þau stæðust áhlaup ann-
arrar eins skepnu og hrútsins, enda
braut hann allt niður jafnótt og
því var hrófað upp. Þessu þófi drengs
ins og hrútsins linnti ekki, og þannig
liðu furðufljótt margar stundir, er
ella hefðu orðið seinar í vöfum.-
Drengurinn fór aldrei úr fötum
alla þessa daga, og ekki nærðist hann
á öðru en súru slátri, sykri og snjó.
Á öðru var ekki völ. Og allt var
þetta jafngott, þegar hann var orð-
inn nógu svangur og þyrstur. Aldrei
kveikti hann upp í eldavélinni, þótt
nægur væri eldiviður og frostið
fimmtán til átján stig. En hann spar-
aði ekki steinolíuna, því ag á lampan
um mátti hann ]áta loga. Hann náði
í olíu úr tunnunni og bætti á lamp-
ann, jafnóðum og lækkaði á honum,
svo að hann gat alltaf látið loga Ijós
á baðstofuloftinu, bæði dag og nótt.
Þag vár heldur ekki svo mikill mun-
ur dags o.g nætur, því að þykkur snjó-
hjúpur var lagztur á gluggann. Hin
skammvinna dagsbirta náði ekki að
komast inn í baðstofuloftið til hans.
Á þriðja degi varð drengurinn þess
áskynja, að komig var rof, og þá
brauzt hann út og hugöist ná vatni
úr læk, sem rann rétt hjá beitar-
húsunum. Hann gat með naumindum
grafið sig út, og þegar hann kom
upp á skaflinn á húsahlaðinu, sá
hann, að kofarnir voru nálega kaf-
fenntir. Og ekki náði hann neinu
vatni úr læknum, því að það vottaði
hvergi fyrir honum. Og svo syrti að
á ný, og þá lét hann húsin skýla
séy. Hríðin var ekki svipstundu að
þurrka út öll handaverk hans.
Þetta voru náttúrlega yndissnauðir
dagar. Það er öllum hveimleitt að
bíða í einveru og óvissu, ekki sízt
þeim, sem ungir eru og óþreyjufull-
ir. En hann grét ekki — aldrei svo
mikig sem eitt tár laumaðist niður
ari jóhannesson
litlu vanga.na í rökkri beitarhúsanna
Hann skildi það, þótt ungur væri, að
hér gilti að duga eða drepazt. Hann
einsetti sér að duga, og hann naut
þess á sinn hátt að standa á eigin
fótum, óstuddur og einráður. f’öður-
bróðir hans var nokkuð strangur
húsbóndi, þótt- frændsemi væri að
öðru leyti góð með þeim, og vildi,
að hvert viðvik væri gert að sínu
skapi. Drengurinn hafði aldrei feng-
ið að ráða neinu um verk sín og átt
fáa stund frjálsa. Nú var hann einn
um hituna, og það stæiti vdja hans,
þótt þung væri byrðin, er hvíldi á
ungum herðum hans.
Myrkrig var hans versti fjandi. Því,
var ekki að leyna, að það fór ónota-
lega um hann, þegar hann var að
klöngrast gegnum auðu fjárhúsin og
geilina í heytóftinni inn kofann til
kindanna. En að fara með logandi
lampa fram hjá heystálinu — nei, það
hvarflaði ekki einu sinni að honum,
að gerast sekur um þvílíka glæfra.
Það hefði komið svipur á frænda
hans, ef hann hefði leyft sér annað
eins ábyrgðarleysi. Jafnvel óttinn við
myrkrig gat ekki freistað hans til
slíks verknaðar. Hann paufaðist þetta
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
303