Tíminn Sunnudagsblað - 31.03.1963, Síða 21

KONA ÁSUÐURGÖNGU —
Framhatd af 296. síöu.
sama, hvort ég gæti náS tali af Dana,
Svía eða Noiðmanni. Því að fyrst
hér í landi Magyaranna fann ég, hve
böndin eru sterk, sem tengja oss ís-
lendinga vig Norðurlönd. Fannst
mér. sem ég myndi þar hitta mína
eigin landsmenn. — Sendiherrann
danski var mjög alúðlegur. Sagði, að
svona vandræði gætu komið fyrir i
hvaða stórborg sem væri, ef rnaður
væri sérlega óheppinn. — Eg spurði
hann, hvort hann hefði ekkert frétt
af norrænum mönnum, sem sæktu
þessa hátíð. Þvi að í Danmörku hafði
ég hejrt því fieygt, að ef til vill
myndj* einhverjir hinna þrjátíu Norð-
urlandapílagríma, sem Hitler gerði
afturreka, fara svo lítið bæri á til
Búdapest. Vonaði ég að geta hitt ein-
Itverja þeirra og orðið þeim samferða
á hátíðarstaðina, víðs vegar um borg-
ina. Ekki hafði sendiherrann haft
neinar fregnir af þessum leynipíla-
grímum.
„En hér er Islendingur búsettur í
Búdapest — frú Nancy von Zakál.
íslenzka nafmð hennar er Nanna
Snæland".
Eg stóð sem steini lostin og ætlaði
ekki að trúa mínum eigin eyrum:
Nanna Snæland frá Hafnarfirði, mín-
um fæðingarbæ hér suður í Búda-
pest! — Þetta var sannarlegt jarð-
teikn, gert fyrir bænastað minna
hjartkæru dýrlinga, Þorláks biskups,
Ólafs konungs og Antoníusar frá
Padúa. Þetta var sannkölluð himnesk
íyrirhyggja.
Sendiherrann lét mér í té heimiiis-
fang frúarinnar og varð hún víst ekki
lítið hissa, þegai hún heyrði um þenn-
an gest að heiman frá íslandi. Flýtti
ég mér nú heun í gistihúsið og beið
Nönnu með óþreyju. Hún kom von
bráðar. Gullfatleg, Ijóshærð og tígu-
leg, klædd samkvæmt nýjustu tízku,
svo að frú Polgar leit út eins og fugla-
hræða við hlið hennar. Þegar við frú
Nanna heilsuöumst, urðum við svo
hrærðar, að við máttum trauðla vatni
halda. Eg fékk tár í augu vegna þakk
lætis til forsjériarinnar, sem gaf dýrð-
armönnum sínum þvílíkan kraft, að
hér var nú kominn staðgengill þeiiTa,
íslendingur mé.r til bjargar frá þessu
leiða fólki. En frú Nanna varð hrærð
í huga, þegar hún heyrði móðurmál
sitt talað i fyrsta sinn eftir langan
tíma.
Fólkið í gistihúsinu varð allt stór-
hrifið af fegurð og glæsileik frú
Nönnu. Samt sýndist mér sem Pol-
gársfólkinu væri ekki meira eri svo
um komu hennar. En hin brjostgóða
læknisfrú ljómaði af ánægju. Nú
vissi þessi ágæta kona, að hinn hrjáði
pílagrímur var loksins komlnn i ör-
uggar hendur Eg þakkaði hinum
blessaða Þorláki biskupi, hinum helga
Ólafi konungi og hinum sæla Antoni-
usi frá Padúa fyrir þeirTa trúu fylgd,
því að nú gátu þeir um sinn haldið
til sinna himnesku bústaða í eilífu
ljósi, þar sem þeir höfðu falið hinn
óreynda pílagrim í hjálpsamar hend-
ur hinnar ísienzk-ungversku hefðar-
konu.
Hófst nú alveg nýr kafli í för píla-
grímsins frá íslandi.
GLETTUR
Andófsmaður guðs
Séra Gunnari Hallgrímssyni var
veittur Laufás, er hann var kominn
á efri ár. Þótti hann meiri búsýslu-
maður en kennimaður, og þar
að auki var hann drykkfelldur. Fóru
stólræður hans stundum nokkuð á
dreif, þegar hann prédikaði drukk-
inn, og hraut honurn þá því fremur
margt undarlegt af munni, sem hann
var lítill ræðuskörungur að upplagi.
Eitt sinn hóf hann stólræðuna með
þessum orðum:
„Sæll vert þú, gamli, góði guð! Þú
rærð einn á báti. Enginn vill ráða sig
í skiprúm hjá þér. En ég vil ráða mig
hjá þér. Þar færðu einn góðan í and-
ófið“.
Saurbæ. Ivom þá kona hans inn og
sagði:
„Ég vona, að þú hafir nærfataskipti.
Það er skömm að fara til kirkju í
svona skítugum nærfötum“.
„Allt er það betra en ég“, svarar
Ólafur. „Er ekki svo?“
Þarflaus kvíói
Þegar Einar Eiríksson og Sunnefa
Þorláksdóttir voru uppgefin orðin á
búskapnum í Hrunakróki, voru þau
um tima í Hruna í skjóli séra Jóhanns
Briem. Sváfú þau þar saman í rúmi,
svo sem lög gera ráð fyrir.
Prestur gekk eitt kvöld um gólf í
baðstofu, er Sunnefa var að búa um
þau. Sá hann þá, að kerling ýtti fiðr-
inu í undirsænginni upp að veggn-
um, þar sem hún sjálf var vön að
hvíla. Prestur horfir á þetta um hríð
og segir svo:
„Ekki langar mig til þess að sofa
hjá þér, Sunnefa'*.
„O, ætli það eigi fyrir yður að
liggja", hreytti kerling út úr sér.
FaSsSseyfan í Mundakoti
Jón Magnússon átti heima í Munda-
koti á Eyrarbakka. Bústýra hans hét
Guðbjörg Jónsdóttir. Jón sló ekki
hendinni á móti áfengi, en Guðbjergu
var mjög á móu skapi, að hann drykki.
Svo var það á páskadagsmorgun, að
Jón fékk sér áúríflega hressingu og
var hann alldrukkinn orðinn þegar
um hádegi. Sló þá í brýnu með þeim
Guðbjörgu. Eítir nokkurt hnotabit
mælti Jón:
„Það er ekki annað eins drægsli á
hnettinum og þú“.
Guðbjörg svaraði:
„Þú útvaldir þér þó þessa falda-
eyju“.
RLINGARFKRÐI —
Sáttanefndarstörfin
Séra Stefán Stephensen á Mosfelli
lýsti sáttanefndarstörfum sínum á
þessa leið:
„Ég sætti alla. En hnefana varð
ég að nota við þá suma.“
„Allt er það befra en ég“
Ólafur smiður í Kalastaðakoti var
ekki ævinlega hýr I viðmóti né mjúk-
ur í svörum. Það bitnaði ekki sízt á
konu hans.
Páskadagsmorgun nokkurn var
hann að búast til kirkjuferðar að
Í KE
Framhald af 305. síöu.
Urn síðir komst Jóhannes þó suð-
ur yfir. Drengurinn varð ærið feg-
inn komu föður síns, og föðurnum
þótti sonurinn sem úr helju heimt-
ur. En ekki var til setunnar boðið.
Nú var að hlutast til um, að þeim
nöfnunum, er í kistum sínum hvíldu,
yrði veittur yfirsöngur. Jóhannes tók
að sér að fara út að Brjánslæk á
Barðaströnd til þess að sækja séra
Bjarna Símonarson. Þurfti nú ekki
yfir fjöll að fara, því að firðir allir
voru á ísi, svo að ganga mátti af
Múlanesi um þveran Kerlingarfjörð
og fyrir Litlanes. En ekki varð yfir-
söngnum konnð á fyrr en 28. febrúar.
Þá voru fimm vikur liðnar frá því,
að Ari Guðmundsson varð úti, en
sex vikur frá dauða Ara gamla Jóns-
sonar í Hvammi.
Líkfylgdin var ekki fjölmenn,
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
309