Tíminn Sunnudagsblað - 07.04.1963, Blaðsíða 7

— Og svo verðum við að taka
leigubíl fyrir listamanninn, hvíslaði
ráðsmaðurinn með eftirsjá.
Semjon Semjonovits horfði fast á
viðmælanda sinn og sagði síðan með
áherzlu:
— Fyrirgefið mér, félagi Kosatsí,
en þér eruð alveg samansaumaður.
Þér eruð hreint og beint nirfill. —
Slíkri manngerð hefur verið lýst í
bókmenntum. Þér eruð, fyrirgefið
mér, Pljúskín! Harpagon! Já, já. Og
gerið svo vel að mótmæla ekki. Það
er mjög hvimleiður ávani hjá yður að
mótmæla alltaf öllu. Þér eru Pljú-
skín, og þar með basta. Fulltrúi minn
Ihefur einmitt kve rtað yfir hinni
meiningarlausu og smáborgaralegu
nízku yðar. Þér hafið enn ekki tímt
að kaupa þokkaleg húsgögn í skrif-
stofuna hans.
— Hann hefur góð húsgögn, sagðí
Kosatsí dapurlegri röddu — Allt,
sem hann þarf til þess að vinna: -
Sænska stóla, sex stykki; skrifborð,
eitt; annað borð, lítið; karöflu, ösku-
bakka úr bronzi, skrevttan hundi,
fallegan, nýjan legubekkk með vax-
dúksáklæði.
— Er áklæðið úr vaxdúk? stundi
Semjon Semjonovits. — Þér farið
strax á morgun og kaupið handa hon-
um húsgögn með leðuráklæði. Heyrið
þér það. Farið í umboðsverzlun.
— Legubekkur með leðuráklæði,
Semjon Semjonovits, kostar fimmtán
þúsund.
— Aftur komið þér með þessa pen-
inga yðar. Þag er blátt áfram and-
styggilegt að hlusta á þessar eftir-
tölur. Hvað erum við — betlarar? Við
verðum að lifa meg rausn, félagi Kos-
atsí. Við verðum að sýna af okkur
sósíalistíska stórmennsku. félagi
Kostatsí. Hafið þér skilið það?
Ráðsmaðurinn stakk í vasann mál-
bandi, sem hann hafði verið að hand-
leika, og það skrjáfaði í skinnbótun-
um á knjám hans, þegar hann gekk
út úr skrifstofunni
—★—
Um kvöldið sat Semjon Semjonovits
heima hjá sér og drakk te. Hann
hlustaði með leiðindasvip á andlit-
inu á konu sína, sem skrifaði eitt-
hvað niður á pappírsmiða. Hún sagði
síðan glaðlega:
— Þetta verður ákaflega ánægju-
legt og óðýrt! Fjórar flöskur af víni,
einn lítri af vodka, tvær litlar dósir
af ansjósum, þrjú hundruð grömm
af laxi og svolítið af svínakjöti. Svo
bý ég til salal úr nýjum agúrkum
og geri svo eitt kíló af pylsum.
— Einmitt það!
— Ha, varstu eitbhvað að áegja?
— Ég sagði: Einmitt það!
— Er eitthvað, sem þér líkar ekki?
— spurði konan í áhyggjutón.
— Já, svona sitt af hverju, — svar-
aði Semjon Semjonovits þurrlega. —
Mér líkar til dæmis ekki, að hver
agúrka kostar eina rúblu og fimmtán
kópeka.
— Já, en það þarf ekki nema tvær
agúrkur í allt salatið.
— Já, já. Agúrkur, lax, ansjósur.
Veiztu, hvað allt þetta kostar?
— Ég skil þig ekki, Semjon. Þetta
er þó nafndagurinn minn. Þag koma
gestir, og nú höfum við ekkert haft
upp á að bjóða tvö ár í röð. Og þó
erum við alltaf í boðum hjá öðrum.
Það er blátt áfram óþægilegt.
— Hvers vegna óþægilegt?
— Þag er óþægilegt, vegna þess að
það er ókurteisi.
— Nú, jæja þá, sagði Semjon Sem-
jonovits þreytulega. — Láttu mig sjá
listann. Já. Ja, við strikum allt þetta
út. Það verður þá eftir . . . Eiginlega
verður ekkert eftír. En þú skalt
kaupa, þú skalt kaupa, Katja, skal
ég þér segja, eina flösku af vodka
og hundrað og fimmtíu grömm af
saltsíld. Það er nóg.
— Nei, Semjon, þag er ekki hægt.
— Það er fyllilega hægt. AUir
verða þér sammála um, að síld sé
sígildur matur. Ja, ég hef meira að
segja lesið eitthvað um það í bókum.
— Semjon, það verður hneyksli.
— Jæja, jæja, þá skaltu kaupa eina
dós af sardínum í viðbót. En þú skalt
ekki kaupa frá verksmiðjunni í Len-
ingrad, heldur frá Túla. Sardínumar
þaðan eru ekki aðeins ódýrari, held-
ur og miklu næringarmeiri.
— Það væri hægt að halda, að við
séum betlarar! hrópaði kona hans.
— Við verðum að byggja líf okkar
á grundvelli hins strangasta sparnað-
ar og skynsamlegrar notkunar sér-
hvers kópeka, svaraði Semjon Sem-
jonovits hátíðlega.
— Þú færð nú þúsund rúblur á
mánuði. Til hvers að gera okkur fá-
tækari en við erum?
— Katja, ég er ekki þjófur og ég
er ekki eyðsluseggur. Mér ber engin
skylda til að fæða meg mínum vinnu
launum þennan gíruga kunningjahóp
þinn.
— O, svei!
— Ég læt mér í léttu rúmi liggja
skammaryrði þín. Ég hef ákveðna
fjárhagsáætlun, og ég hef ekki rétt
til að breyta út af henni. Skilurðu
það! Ég hef engan rétt til þess!
— Hvað hefur gert hann að slíkri
nánös? spurði kona hans og sneri
sér að veggnum.
— Kallaðu mig hvaða nafni, sem
þú vilt, sagði Semjon Semjonovits, —
en ég vara þig við, að aga í fjármál-
um vil ég hafa skilyrðislaust, hvað
sem þú svo segir.
— Ég hef sagt þér og mun halda
áfram að segja þér mína skoðun,
hrópaði konan. — Kolja hefur gengið
meir en mánuð á ónýtum skóm.
— Hvað kemur Kolja þessu við?
— Kolja kemur því við. Hann er
þó sonur okkar.
— Allt í lagi, allt í lagi, ekki þessi
öskur. Vig kaunum skó á þennan
gemling. Þegar þar að kemur. Nú, og
hvað þarf svo fleira? Seg þú til! Það
þarf kannski að kaupa flygil eða
hörpu?
— Það þarf enga hörpu að kaupa,
en það þarf ag kaupa koll hérna í
eldhúsið.
— Koll! hvein í Semjo'n Semjono-
vits. — Til hvers? Hvað á nú að
gera með hann? Kannski ættum við
að kaupa leðurhúsgögn í eldhúsið?
Aðeins fimmtán þúsund. Nei, Katj-
énka, ég verð að koma á einhverju
aðhaldi hér í húsinu.
Og löngum tíma varði hann til
þess að gera konu sinni grein fyrir
því, ag það væri þegar kominn tími
til þess að binda endi á þessa enda-
lausu eyðslusemi með veizlum og
alls kyns þess háttar hömlulausri só-
un, og kasta þannig á báða bóga só-
síalistísku fé.
Hann svaf vel.
Arnór Hannibalsson
íslenzkaði.
SKÝRING: Pljúskín er sögupersóna
úr Dauðum sálum eftir
Gógó og Harpago er aðal-
peisónan í L’avare (Nirfl-
inum) eftir Moliere.
LESANDI GÓÐUR! Ef
þér hafií lifaS sögulega
og óvenjulega atburtii,
sem y’Öur dytti í hug
aí færa í letur ein-
hverja kvöldstund, á
slíkt efni hvergi betur
heima en í Sunnudags-
blaífi Tímans. Þar
munu slíkar frásagnir
varíveitast um aldur
og ævi. Þúsundir
manna halda blatiinu
saman, og meí tíman-
um vertSur þatJ dýr-
mætt safnrit.
T í I I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
319