Tíminn Sunnudagsblað - 07.04.1963, Blaðsíða 20

undan í flæmingi. Loks kom þar, að
Kristbjörgu leiddist þófið, og setti
hún Tómasi tvo kosti — að þau yrðu
saman gefin eða hún færi brott.
Tómas svaraði þessu engu. En
næsta sunnudagsmorgun kom hann
árla inn í sjóbúðina, þar sem þau
höfðust við, og kallaði upp á löft-
skörina:
„Farðu í skárri garmana þina,
Kristbjörg, og komdu upp .að Hóli í
dag. Maður verður að gera fleira en
gott þykir“.
„Hefði ég verið herrann“
Höskuldur bjó í Hlíð undir Eyja
fjöllum, sonur ensks manns, Crum.
becks að nafni, er settist að þar
eýstra.
Höskuldur var kirkjurækinn mjög
Eitt sinn var það fyrsta sunnudag í
föstu, að prestur las, eins og vera bar.
guðspjallið Tim freistni djöfulsins
við Krist og þar með þessi orð: „Allt
þetta mun ég gefa þér, ef þú fellur
fram og tilbiður mig“
Þá gall Höskuldur við, sárgramur
djöflinum fyrir háttalag hans:
„Hefði ég verið herrann Kristur,
þá skyldi ég hafa gefið honum á and-
skotans kjaftinn"
Suðurkaupsiaðirnir
Loftur Loftsson í Ranakoti var ör-
snauður, en lét það ekki mjög á sig
bíta. Talaði hann oft drjúglega um
sinn hag og reyndi þannig að bæta
sér upp, hve afskiptur hann var ver-
aldargæðunum. Austanmenn, sem
hittu hann á Bakkanum, höfðu eftir
honum þessi ummæli :
„Ég er nú svo nærri kaupstaðnum
sem allir vita, en þó dettur mér ekki
annað í hug en flytja allar mínar
vörur til suðurkaupstaðanna".
Betra að vera böðull
Steingrímur biskup Jónsson var á
yfirreið. Prófastur nokkur bar sig
mjög upp undan því, hve störf sín
væru illa launuð, og fór um það orð-
um á ýmsa vegu. Biskupinn tók lítt
undir þetta, en við það espaðist pró-
fasturinn, og kom þar að lokum, að
hann kvað prófastsstörfin sízt betur
launuð en böðulsstörf.
„Það liggur þá næst, prófastur
minn, að segja frá sér þessu og sækja
um hitt,“ sagði biskup með hægð.
Eldurinn og andskoiinn
Gömul hjón höfðu verið sett nið-
ur i Griðungagerði á Fljótsheiði í
Þingeyjarsýslu. Heyrði þetta kot til
Bárðardal, og var Bárðdælingum lítt
gefið um búsetu gömlu hjónanna á
heiðinni.
Um þessar mundir bjuggu í Hrapps-
staðaseli hjónin Friðrik Þorgrímss. og
Guðrún Einarsdóttir. Morgun einn
árla kom kerlingin úr Griðungagerði
í Hrappsstaðasel, og var erindi henn-
ar að sækja eld, því að eldur hafði
dáið hjá henni. Guðrún lét henni í
té glóðarköggul, og með hann fór
hún.
Nú segir Guðrún Friðriki komu
kerlingar og erindi.
„Þú hefur látið hana fá eldinn",
segir Friðrik
„Gerði ég það“, svarar Guðrún.
„Eða heldurðu, að ég sé verri en and-
skotinn? Engum varnar hann elds-
ins“.
„Svona eru skipin“
Kerling, sem ekki hafði víða farið
um dagana, kom að sjó og sá skip
í hrófi og hlaðið grjóti undir. Þá varð
henni að orði:
„Svona eru skipin gerð. Á stein-
löppum labba þau um sjóinn'1.
Lundabaggarnir í Hólsbuð
Einari Sigurðssyni í Hólsbúð í Flat-
ey óx mjög í augum, hve mikið var
borið á borð af ýmsu kjötmeti fyrir
höfðingjana breiðfirzku, þegar þeir
komu til húsbónda hans, séra Ólafs
Sívertsens. Einkum þótti honum þó
komur Eyjólfs Einarssonar í Svefn-
eyjum draga hroðalegan dilk á eftir
sér. 1
Eyjólfur hafði haft spurnir af
þessu. Nú l)ar svo við, að Einar gamli
hitti Eyjólf í Flateyjarferð og spurði
hann, hvort hann ætlaði að taka sér
næturgistingu á eynni.
„Ó-nei, karl minn“, svaraði Eyjólf-
ur. „Ég ætla hvorki að éta sviðin
né lundabaggana í Hólsbúð í kvöld.“
„Það er þó aldrei ógert, sem gert
hefur verið“, sagði Einar og gekk
snúðugt brott.
Opnað fyrir guSi
Einar trésmiður Helgason, bróðir
séra Árna i Görðum, átti heima í
Reykjavík. Hanr. kom heim á hvíta-
sunnumorgun, heldur illa til reika,
um það bil er kona hans var að rísa
úr rekkju. Vaið hún bæði hrygg og
reið, er hún sá mann sinn svo á sig
kominn sem hann var á morgni slíks
hátíðisdags. Styður hún höndum á
mjaðmir og segir hvössum rómi:
„Það er guðlaust hús, þetta“.
Einar skjögraði að gluggunum og
opnar þá hvern af öðrum, hnykkir
•að því búnu hurðum af hjörum. Síð-
an snýr hann sér að konu sinni og
segir:
„N.ú held ég, að hann komist inn“.
Bæn Herdísar
Hundrað ára gömul kona í Grímsey,
Herdís að naíni, las þessa bæn af
innilegri guðrækni, er presturinn
séra Páll Tómasson, kom í húsvitjun:
„Geng ég til kirkju með nýja skó
og skafna þvengi. Fjórir standa fyrir
mór, fjórir standa bak við guðs
englar góðir. Krossa ég mig á brjóst,
krossa ég mig á enni, krossa ég mig
á hvirfil há. Sa.nkti. María, guðs móðir,
stendur við kirkjudyr. Ámen. í Jesú
nafni, ámen“.
Margnefndur höföingi
í sóknum séra Gunnars Pálssonar í
Hjarðarholti var kerling ein orðgífur
og blótsöm. Þelta vissi prófastur on
vék á það við hana í húsvitjun, hvað
vondi karlinn væri nefndur. Kerlingu
grunað'i, hvað prófastur var að fara og
svaraði mjög hæversklega, að hann
kallaði fólk heizt Rækallann. Prófast-
ur innti eftir fleiri nöfnum hans.
Kerling kvað hann einnig heita Sat-
an og Skolla. Prófastur spurði, hvort
hann væri ekki nefndur öðrum nöfn-
um í guð6orðabókum. Þá þótti kerl-
ingu nóg komið
„Hann heitir Djöfull og Andskoti",
svaraði hún,“ og á heima í helvíti, og
taktu þar við honum".
,.Stís:«Si! ekki í skegg'S“
Sigríður Guðmundsdóttir var á sveit
í Biskupstungum Hún var ekki heil
heilsu og var heilsubresti hennar
þannig farið, að annað veifið setti að
henni rugl og óráð, en þess á milli
bráði af henni. svo að ekki gætti
annars en hún væri heilbrigð.
Séra Magnús Helgason var prestur
á Torfastöðum. elskaður og virtur af
sóknarbörnum sínum. En það þótti
sumum sviplítið. að hann léf sér ekki
vaxa skegg eins og gömlu prestarnir
höfðu gert.
Nú bar svo við, að Sigga kom til
kirkju einn messudag og var ókyrr
nokkuð og ringluð, svo að prestur
kveið því, að hún ylli messuspjöll-
um. Tók hann þann kost að tala um
fyrir henni og biðja hana að stilla
sig við guðsþjónustuna. Sigga hlust-
aði þegjandi á umtölur hans, unz hún
sagði:
„Stígðu ekki í skeggið, séra Magn-
ús.‘‘
Verkunnsemi
Jón hét maður einn á Hrauni í
Grindavík, gildur bóndi og dannebrogs
maður, hæglátur og einkennilegur í
svörum. Hjá honumvar áefri árum
vinnumaður, Höskuldur að nafni, og
lá það orð á, að vingott væri með hon
um og konu Jóns, er mun hafa verið
mun yngri en bóndi hennar.
Nú bar svo við, að kona Jóns varð
vanfær og ól barn. Var fæðingin
allerfið, og hljóðaði konan mjög. Jón
332
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ