Tíminn Sunnudagsblað - 07.04.1963, Blaðsíða 22

faið haglega gerða hreiður, autt og
yfirgefrð. Kunningsskap unganna og
litlu stúlknanna var þó ekki Iokið,
því að lengi héldu þeir sig í garðin-
um, og þær gáfu þeim maðka meðan
þeir vildu þiggja þá. Og lengi höfðu
þeir til að setjast á lierðar þeirra
og handleggi, er þær voru að starfa
í garðinum.
Framhald af 318. síðu.
því gjörsamlega á hliðina, svo að sigl
ur þess námu við sjó. Sjórinn foss-
aði inn i lestlna, en undir þeim. sem
í lestinni voru, heyrðust miklir skruðn
ingar, líkt og skipið væri að taka
niðri, — þetta voru kolin, sem runnu
til eftir halla skipsins. Nokkrar sek-
úndur lá skipið á hliðinni og virtist
grafkyrrt. Flestir héldu, ag nú væru
dagar þeirra allir. En smátt og smátt
rétti skipið sig, þó ekki til fulls: Það
hafði slagsíðu vegna kolanna, sem
lágu úti í annarri hliðinni. Ólagið
hafði brotig allan efri stjórnpallinn
og stýrishúsið, sópað öllu burt. Þar
fór kcmpásinn og sigurverkið. Fjórir
menn voru í stjórnpalli, skipstjóri,
fyrsti stýrimaður og tveir hásetar. —
Þeir slösuðust allir meira og minna.
Björgunarbátarnir voru ýmist brotnir
eða farnir fyrir borð. Stýrishjólið var
brotið og skipið stjómlaust. Annað
stýri var aftur á skipinu, en þangað
var ófært vegna klaka. Vélin var bil-
uð. Hún hafði sKekkzt vegna áfallsins,
svo ag gufukrafturinn nýttist ekki
til fulls. Þannig rak skipið stjórn-
laust, og höfuðskepnuroar fleygðu
þvi milli öldutoppanna og þrýstu því
niður í öldudalina á víxl. Enginn
vissi lengur. hvár skipið var statt.
Skipstjórnarmenn voru að uppgef-
ast af þreytu. Kolaboxin voru
að verða cóm. Reynt var að ná kolum
í gegnum lestaropin. þegar veðrið
var eitthvað hægara, en holskefla
sópaði lestarhlerunum fyrir borð og
sjórinn fossaði niður í lestina. Það
tókst að byrgja lestina og moka kol-
unum til, svo að skipið hallaðist
minna!
Á fjórða degi tókst ioks að kom-
ast að stýrinu aftur á skipinu, en
kompásinn þar var mölbrotinn Um
þetta leyti þóttust skipstjórnarmenn
greina háa jökla framundan, en senni
lega hafa það verið borgarísjakar. —
Þóttust menn nú vita, að skipið væri
komið í námunda við Grænland. —
Skipinu var nú snúig og siglt undan
veðri og sjó til suðurs. Enginn vissi
hvað framundan var, vélin biluð,
kolaskortur, skipið lét illa í sjó og
erfitt var að stýra því. Veðrig harðn-
aði nú aftur og hafrótið magnaðist.
Á fimmta degi lægði heldur og sást
Þess er að síðustu að geta, sem
þegar er ákveðið: Óski einhver úr
þessari þrastafjölskyldu að hreiðra
sig. þarna núna í vor, verður þeim
tekið á sama hátt og áður. Þeim þröst-
um, sem þar kunna að reisa bú, verð-
ur liðsinnt í sorg og gleði, svo sem
títt er meðal góðra granna.
til sólar smástund. Tókst þá að taka
sólarhæðina. Var „Flóra“ þá stödd
9 danskar mílur útnorður af Bjarg-
töngum. Komst hún nú í var eftir
fjögurra sólarhringa hrakning og
voru allir fegnir að halda lífi.
Skipið var hörmulega útleikið: —
Stjórnpallur farinn, björgunarbátar
Framhald af 323. síðu.
í miðju húsinu var vindlagerð.
Hafði þar komið upp eldur oftar en
einu sinni, en verið slökktur, áður
en tjón varð að.
Aðfaranótt 18. aprílmánaðar var
snarpur þeyvindur af norðri í Reykja-
vík. Þessa nótt kom enn upp eldur
í vindlagerðinni, og breiddist hann
út um húsið á meðan fólk var í svefni.
Björguðust þeir, sem þar áttu heima,
út á síðustu stundu, margir slyppir
og snauðir. Slökkvilið kom á vett-
vang með fjórar dælur, en tvær
þeirra biluðu, þegar átti að fara að
nota þær. Glasgow fuðraði upp, og
síðan brunnu geymsluhús þar
skammt frá. Loks læsti eldurinn sig
í Vigfúsarkot. Þetta varð mesti bruni
í sögu Reykjavíkur til þess tíma, þótt
meira yrði tjónið auðvitað hlutfalls-
lega víð stærð bæjarins, þegar inn-
réttingarhúsin brunnu á dögum Skúla
fógeta. Neistaflu.gið náði vestur að
Landakoti.
Þórður gamli Torfason var borinn
fársjúkur út úr torfbænum sínum,
þegar sýnt þótti, að hverju fór. Hjall-
húsið var einnig í hættu. Þar hvíldi
Jóhannes Ólsen á likbörum. og þar
Lausn
55. krossgátu
farnir, stigarnir niður S lágþiljur
sömuleiðis og handriðin slitin og
undin upp. AUt ofan þilja var meira
og minna bramlag og brotið og stór
dæld á kinnung skipsins. Þetta góða
sjóskip hafði bjargað 100 mannslíf-
um, þeirra á meðal Ástu og bróður
hennar.
í landi töldu menn útilokað, að skip
ið væri ofansjávar: Hvílík gleði hlýt-
ur að hafa vaknað í brjóstum þeirra,
sem áttu vini og ættingja á skipinu,
þegar fréttist til þess.
Þetta var síðasta sumarið hennar
Ástu í Möðrudal, en ekki síðasta sum
arið í lífi hennar, aðeins eitt af þeim
70, sem hún hefur lifað.
var kvæðið og myndin góða, sem allir
helztu embættismennirnir höfðu fært
honum í virðingarskyni fyrir fáum
dögum. Það tókst að sönnu að verja
Hjallhúsið með að ausa í sífellu vatni
á gafl þess. En lík Jóhannesar var
borið brott í skyndi, svo að þag fær-
ist þar ekki í eldi, ef illa tækist til.
Þannig lauk ævi þeirra, fornvin-
anna, sem eldingin laust veturinn
1885.
Helztu heimildir: Þjóðólfur, Norð-
anfari, ísafold, Annáll 19. aldar,
Þættir af Suðumesjum eftir
Ágúst Guðmundsson í Halakoti,
prestsþjónustubækur Reykjavik-
ur.
Kaupakonan í Möðrudal —
Birgir.
ELDINGIN Á AUÐNUM —
334
T I M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ