Tíminn Sunnudagsblað - 07.04.1963, Blaðsíða 21

Kvikur þrastasöngur
bóndi hlynnti ag henni og mælti vor-
kunnlátum rómi:
„Mikið líður þú fyrir Höskuld,
gæzka“.
„Eftir er höggiö þitt“
Sigríður Bárðardóttir á Þingskálum
var mikil eljukona og vinnuhörð í
mesta máta. Það gekk ekki orðalaust
af, þegar bóndi hennar, Brynjólfur
Jónsson, þurfti að kasta af sér vatni
um sláttinn. Þá kallaði Sigríður iðu-
lega:
„Flýttu þér að pissa, Brynjólfur
minn — eftir er höggið þitt“.
ÓviSurkvæmileg þræki
Jötu-Þorsteinn var umrenningur,
einfaldur mjög og ekki með öllu
frómur. Kindarlaeri hvarf úr eldhúsi
á Breiðabólstað í Fljótshlíð, —
og var Þorsteini eignað. Synir prests,
séra Torfa Jónssonar, fóru ag tala
utan af því við Þorstein, næsf er
hann kom að Breiðabólstað, hvernig
það hefði atvikazt, að hann náði
lærinu. Brást hann reiður við og lézt
ekkeit um hvarf lærisins vita. Þá
tóku prestssynn að fullyrða, að það
hefði verið hirosslæri, sem hvarf. Ekki
tók Þorsteinn því vel heldur. Þrætti
hann lengi um þetta, unz hann segir:
„Hvað ætli þið vitið betur um það
en ég, sjálfur bölvaðuiinn þjófurinn,
sem lærinu stal“.
Nær að sEá Kólsfúnið
Siglufjarðarbær rak kúabú á Hóli.
Eitt sumarið var ráðinn þangað kaupa
maður, sem reyndist að sögn miðlungi
vel. Hann var kallaður lítill afkasta-
maður við heyskapinn, en þeim mun
meiri atkvæðamaður var hann við
flöskuna.
Einhvern tíma um sumarið ruddist
hann drukkinn inn í herbergi manns
í kaupstaðnum og barði hann. Sá, sem
fyrir árásinni vai'ð, þreif heldur ó-
mjúklega til kaupamannsins og sagði
um leið:
„Af hverju slærðu ekki heldur
Hólstúnið, ræfiliinn þinn?“
Smiðyrinn eg amt-
maðurinn
Ólafur smiður Pétursson í Kala-
staðakoti var íyrr á ánim formaður
hjá Ólafi Stefánssyni í Viðey. Stift-
amtmaður hafði lesið útlenda ritgerð
um göngu fiska, færði þetta í tal
við formgnn sinn og leitaði álits
hans. Ólafur smiður hlustaði þegj-
andi á nafna sinn, og svaraði ekki
fyrr en spurningu var vikið beint til
hans.
„Eg hef aldrei verið þorskur",
sagði hann þá og gekk með þag brott.
Framhald af 325. síðu.
vandlega ag styggja ekki þrastahjón-
in, en fylgdumst þó vel með verkum
þeirra. Þau unnu bæði að því að búa
til hreiðrið. Fyrsta daginn hagræddu
þau moldinni í pottinum og byrjuðu
að vefja hann grófum stráum. Annan
daginn höfðu þau lokið vig að þekja
pottinn með þessum grófu og stóru
stráum. Þriðja daginn var tekið ann-
að efni og viðhöfð nettari vinnubrögð.
Þá voru notuð fín strá og ull eða hár,
og úr þessu mjúka efni var búin til
sjálf hreiðurkarfan. Þegar hreiður-
gerðinni var lokið, kom brátt eitt
egg í hreiðrið og svo hvert af öðru,
unz þau voru orðin sex. Við vorum
helzt til ófróð um fuglalífið. En svo
vel vildi til, að við áttum frænda,
Árna Waag að nafni, sem tók okkur
mjög fram í því efni. Við leituðum
því frétta hjá honum um það, hvers
væri ag vænta í næstu framtíð. Hann
sagði okkur, að eftir ellefu daga
mundu ungarnir koma úr eggjunum,
en þeir mundu ekki verða nema
fimm. Þetta stóð heima-með útung-
unartímann, en ungarnir voru sex.
En eftir tvo daga var einn þeirra
horfinn, og vissum við ekki, hvernig
það hafði borig að.
Þessa ellefu daga var karlfuglinn
alltaf í garðinum. Hann færð'i konu
sinni næringu og söng fyrir hana, en
aldrei var hann langdvölum hjá henni
við hreiðrið. Þegar ungarnir voru
komnir úr eggjunum, var faðirinn
önnum kafinn vig að afla þeim matar.
En skömmu síðar hvarf hann skyndi-
lega, og var það álit okkar, að köttur,
sem oft var þarna að læðupokast,
hefði orðið honum ag bana. Nú var
vandi á höndum og heimilig fyrir-
vinnulaust. Litlu stúlkurnar okkar
leituðu ráða hjá frænda sínum. Hann
sagði þeim, að nú yrðu þær að taka
við starfi karlfuglsins og skyldu þær
tína litla maðka og láta þá detta í
Indíánar —
Framhald af 315. síðu.
Á síðari árum hafa einnig komið
til sogunnar eftirlíkingar, gerðar í
ábataskyni af mönnum, sem ekkert
eiga skylt vig Indíána, og seldar eru
fáfróðu ferðafólki, sem ekki veit,
hvað það er að kaupa. Þessar eftir-
líkingar eru yfirleitt snauðar að list-
rænni fegurð og hafa orðið uppruna-
legri list Indíánanna til óiþurftar.
Þannjg hefur gróðahyggjan orðið til
niðurdreps, eins og oftast vill verða.
Hún hefur bæði sýkt Indíánana
sjálfa og freistað óhlutvandra manna
f borgum Vesturheims tH þess að
falsa verk þeirra.
gin unganna, því að ekki stóð á, að
þau væru opnuð, ef von var á mat.
Móðirin var ákaflega þrifin. Ailan
saur, sem ungamir lögðu frá sér,
hreinsaði hún vandlega og bar út urn
gluggann, svo að hreiðrið var alltaf
hreint. Stúlkurnar litlu færðu móður
og börnum matinn reglulega, og ekki
skorti þær hjálparlið. Varg af því
nokkur gestanauð, því að marga
krakka langaði til þess að sjá hreiðr-
ig og ungana.
Hver dagur sem leið færði þessa
fjölskyldu nær því eftirsótta tak-
marki, að ungarnir yrðu fleygir þrest-
ir. Og þá var það, að móðirin gerðist
svo djörf að stofna nokkurs konar
flugskóla í stofunni. Ungamir tóku
ag flögra um stofuna, og settust á
myndir og hillur upp um veggi. Móð-
ir þeirra flaug aldrei með þeim. Hún
sat í glugganum og fylgdist með ferð-
um unganna og kallaði til þeirra. En
nú var hún ekki til að hirða drit
þeirra, og það kom fyrir, að það kom
niður á óheppilegum stöðum. Stund-
um höfðu ungarnir til að setjast á
herðar mínar eða handleggi og jafn-
vel gleraugnaspangir, ef ég sat um
kyrrt og var að lesa í bók eða blaði.
Þegar hér var komið, þótti hús-
móðurinni of langt gengið. Hún taldi
hina óboðnu gesti fama að ganga
helzt til langt. Hún tók því það ráð
ag strengja tjald fyrir gluggann og
skammta þeim þannig yfirráðasvæði
innan gluggans. Eftir að flugskóbnn
var stofnaður, fór gestakoman vax-
andi, því að börn úr nágrenninu voru
þyrst í að fylgjast með því, sem gerð-
ist í glugganum, og ekki köm til mála
ag bægja þeim frá. <-
En í öllum búskap, bæði hjá mönn-
um og dýrum, kemur að því, að ung-
arnir fljúga úr hreiðrinu, og það kom
einnig að því í þessum skemmtilega
búskap. Eina nóttina vaknaði ég við
mikig tíst og fyrirgang úti í glugg-
anum. Ég fór á fætur til þess að for-
vitnast um, hvað nú væri á seyð’i,
og þegar ég sá það, settist ég á stól,
þar sem lítið bar á mér, og fylgdist
þaðan með því, sem fram fór.
Glugginn var svo gerður, að neðri
rúðan í faginu, sem opnað var, var
föst. Þurfti fuglinn því að hoppa upp
á lágan þverpóst til þess að komast
út. Nú settist móðirin ýmist á póst-
inn eða hoppaði niður í hreiðrið með'
hvellu tísti og fyrirgangi, og það fór
ekki dult, að hún var að hvetja ung-
ana til þess að fylgja sér eftir. En
það gekk heldur treglega, og nærrl
fjórar klukkustundir liðu, áður en
hún hafði komið þeim öllum út um
gluggann. Og þar með var lokið bú-
skap þessarar þrastafjölskyldu í stofu-
glugganum í Stórholti 32. Eftir stóð
T 1 M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
333