Tíminn Sunnudagsblað - 07.04.1963, Blaðsíða 10

mjög skuggalegt. Herti veður, þeg-
ar k'om fram á daginn, svo að heita
mátti rok. Þó náðu þeir iendtagu i
Vogum heilu og höldnu. Báru þeir
þar farm af skipinu og komu honum
fyrir í verbúðunum. Síðan tóku þeii
á sig náðir.
Þeir voru in.;ög aria á fótum morg-
uninn eftir, þv: að ráðagerð þeiiTa
var sú að komast þá aftur inn í
Reykjavík, ef þess yrði nokkur kcst
ur. Var þá úrhellisrigning af land
euðri og sorti mikill í lofti sem dag
inn áður, en ekki var mjög hvasst
frarn yfir dægramótin. Afréð Jóhann
es að halda þegar ai stað En þar
eð svo dimrni var yfir og ivisýna á,
bversu ve ur réðist, tóku þe:r það til
bragðs að fara með landi fram. svo
aS unnt væri að leita lendingar í
skyndi. ef tt breyir-og sjó að
strera. Sóttist Peim allsæmilega, þvi
að menn re i, rösklega, óþreyttir að
mor tni dag-. á m. ðan þe'r voru að ná
úr sér hrrHinum. Skilaði þeint furðu
lega áfram fyrir Brunnastaðahverfi
og inn með Vatnsleysuströnd
Þótt þrætt væri með landi. gatu
þeir með naumindum grillt ströndina
vegna þokudumbungs og ngningar
Þegai kom mn fvrir Brunnastaða-
hverfi, tók að livessa, og jók þá enn
sortarjii Leizt Jóhannesi ekki á b]ik-
una, og þóttí bonum ráð að leita
lendingar á Auðnum og biðloka þar
heldur við og rjá, hversu úr rættist,
áður en haldið væri fyrir Keilisnes.
Um líkt leyti og þeir tóku iand,
hætti -kyndilega að rigna, og dundi
í þess stað yfir haglél. Var líkiegt.
að nú mvndi ganga út í, og væntu
þeir þess .að senn rofaði til
Bóndinn Auðnum, Jói <irv>p
stjóri Erlendsson, var niðri við sjó-
inn, og bauð hann komumönnum að
ganga til bæjar og þiggja hres'ingu.
Vörin, þar sem þeir lentu. var vest-
ur frá bænum og stutt sjávavgatan.
Björguðu þeir nú skipinu undan sjó
og gengu allir heim á hlaðið. En er
þangað kom, töldust þeir Jóhannes
undan því að fara úr skinnklæðuin,
þar sem þeir ætluðu sér skamma
viðdvöl. Jón bóndi kvaðst þá að
minnsta kosti viija, að þeir dreyptu
á brennivini. Sneri hann niður að
sjónum til þess að sækja það, því að
hann mun bafa geymt það í sjóhúsi
sínu.
Húsum var svo háttað á Auðnum,
að þau sneru stöfnum í norðvestur
og horfðu bæjardyr að sjó, svo sem
vænta mátti á slíku útvegssetri. Var
vestast húsa timburstofa, er reist
hafði verið sumarið áður, og aust-
ur fá henni timburskúr eða göng til
bæjarhúsanna. Mátti ganga í ©kúr
þennan af hlaðinu, en síðan úr hon-
um aftur hvort heldur vildi til timb-
urstofunnar eða baðstofu. Var steinn
við dyr þær, er horfðu fram á hlaðið.
Eldhús, torfhlaðið, var sorðanvert
við timbuiskúnnn og síðan tvö hús
með standþili fram á hiaðið.
Þeir Jóhannes staðnæmdust norð-
an undir gafli timburstofunnar nýju
og hugðust standa þar af sér élið,
sem nú var sem ákaíast. Þrír eða fjór
ir hömuðu sig undir • gaflinum, rétt
hjá nýrri, eimtaðri sjóbrók, sem
þar hékk, nokkrir stóðu fyrir fram-
an þa og börðu sér, en tveir eða þrír
nokkru fjær. Var þá klukkan átta
ið morgni eða rúmlega það.
Alargt manna var heima á Auðnum.
1'vær konur voru i eldhúsi við mat-
seid, maður stóð í skúrdyrunum og
gáði til veðurs, annar stóð í húsum
inni við gluggann á austasta þilinu.
Einhverjir voru á ferli úti við, en
flestir þó í baðslofu.
Jóhannesi Oisen varð nú gengið
austur fvrir ho/nið á gafli timburstof-
unnar og ætlaði að leita sér skjóls í
timburskúrnum En hann var ekki
kominn nema rétt fyrir homið, er
eiding reið yfir. Fólki á næstu bæj-
um virtist sem skoti hefði verið
hleypt af fallbyssu. Þeim, sem inni
voru í bænum á Auðnum, fannst
sem loftþytur færi í gegnum húsin
með miklum gný Menn, sem álengd
ar voru, sáu, að timburstofan huld-
ist reykjarmekki, sem helzt virtist
rjúka upp úr jörðinni, og þegar að
var komið, var svælan á hlaðinu eins
og kveikt hefði verið í hálfblautu
púðri.
Aðkomumennirnir níu hnigu allir
niður, þar sem þeir stóðu. Heirna-
manni þeim, sem í skúrdyrum stóð,
fannst sem sér væri greitt rokna
högg á aðra hliðina, og yfir hann
Jagðist slíkur þungi, að með naum-
indum var, að hann gat varizt því
að hnjga niður. Fólkið í baffstofunni
var lostið höggum á hendur, fætur,
andlit og brjóst, einkum það, er var
í norðurendanum. Allt lauslegt, sem
inni var, sópaðist til þess endans.
Sá, sem stóð við gluggann á austasta
húsinu, skall á gólfið. Önnur konan
í eld.húsinu var í þanm veginn að
skara i eldinn Það var sem skörung-
urinn væri slsginn úr hendi henn-
ar.
Það fer tvennum sögum að því,
hvort aðkomumennimir misstu all-
ir meðvitund. Að minnsta kosti bröltu
sumir á fætur að lítilli stundu lið-
inni. Þórður Torfason í Vigfúsar-
koti mun fyrstur hafa staðið upp,
en ekki er að fullu ljóst, hvort ein-
hverjir heinus.nanna voru þá komn-
ir að. Þórður renndi í ofboði augum
yfir valinn og sá félaga sína liggja
hvern um annan þveran — suma í
kös undir gaílinum, aðra á víð og
dreif um hlaðið. Við þessa sjón
færðist á hann berserksgangur. Hann
hljóp þar til, er Jóhannes Ólsen lá,
notokuð austar á hlaðinu en hinir og
þreifa hann í fang sér. Fannst hon-
um hann þá vera fis upp ag taka.
Hljóp Þórður með hann inn í bæ-
inn og allt til baðstofu, þar sem
hann lagði hann upp í rúm.
Jón bóndi á Rauðará og Stefán
Þorleifsson höfðu staðið vestast und
ir gafli timburhússins. Þeir köstuð-
ust báðir austur á móts við hitt horn
ið og lentu þar ofan á Jóhanni litla
Árnasyni, er staðið hafði undir miðj-
um gaflinum. Lágu þeir þar i kös,
er svælunni svifaði frá. Jóhann hafði
þó ekki sakað, og var hann meðal
þeirra, er fyrst komu til sjálfs sín,
og bylti hann félögum sínum fljót-
lega ofan af sér eða var' dreginn
undan þeim. En þeir Jón og Stefán
voru báðir örendir. Höfðu þeir hlotið
áverka mikla og brunasár, en Stefán
þó miklu meiri. Var hann og nálega
nakinn, þar sem hann lá, því að
skinnklæði og föt öll höfðu tætzt af
honum.
Jón Einarsson, vinnumaður Jó-
hannesar Ólsens, hafði einnig hlotið
mikil brunaár, og voru öll klæði af
honum flett upp að mitti. Hinir hlutu
allir nokkrar ákomur, voru sikinn-
klæði þeirra og föt skemmd, en samt
hafði þá ekki sakað til muna, nema
Vigfús Guðnason. Lófastórt stykki
hafði tekið gersamlega úr skinnstakk
og fötum Þórðar Jónssonar að fram-
an, svo að skein í bert hörundið, er
þó var óskaddað. Á stakki Jóhann-
esar Ólsen voru þrjár raufar, og
höfðu lengjurnar úr þeim harðanúizt
saman, svo að líkast var tappa eða
bátsneglu, og stóðu þessir tappar í
gegnum peysuna og nærfötin, svo að
allt var sem neglt eða njörvað sam-
an.
Löng stund leið, þar til sumir
mannanna, er þó voru lífs, röknuðu
úr rotinu. Jóhannes kom ekki til
sjálfs sín fyrr en um dagmál, og var
þá full klukkustund liðin frá því eld-
ingunni laust niður. Hann var með
brunasár á vinstra auga og annarri
hendi.
Heimafólk sakaði ekki, nema aðra
konuna, sem var í eldhúsinu. Á henni
bólgnaði önnur höndin, og var það
þó ekki sú, er á skörungnum hélt.
Mikil spjöll höfðu orðið á húsum
á Auðnum. Stafn timburstofunnar
rifnaði frá burst og niður í grunn og
sjálft húsið gliðnaði um mæninn og
tók úr alla skammbita nema einn.
Þilsperran tættist frá, ásamt tveimur
borðum, og fuku brotin fjörutíu eða
fimmtíu faðma undan veðrinu. Úr
þilbitanum tók tveggja eða þriggja
kvartila langt stykki, og var sárið
kolsvart og svið'ið. Stykki sprakk úr
steininum við dyrnar á timburgöng-
unum. Skinnbrókin eirlitaða, sem
hékk á stafninum, hvarf gersamlega,
svo að hvorki sást eftir tangur né
tetur af henni. Gluggar allir sundr-
t
IÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
322