Tíminn Sunnudagsblað - 28.04.1963, Síða 18

að þið fáið sótnasamlega borgun fyr-
ir það ómak, sem ykkur hefur verið
gert“.
,.Hver er þessi maður? Og hvaðan
er hann?“ spurði Daníel.
„Þetta er ítalskur verkfræðingur
frá Bologna og heitir Umbertó Stella
— þér Hafið ef til vill heyrt hans
getið“, sagði læknirinn. „Hann kom
hingað til þess að kynna sér raforku-
framkvæmdir."
„Við látum honum allt í té, sem
í okkar valdi stendur, hver sem hann
er“, sagði Daníel.
Þegar til Bellinzóna kom, reyndi
Daníel undir eins að grafast fyrir
um það, hvað lögreglunni hefði orð-
ið ágengt við rannsókn tilræðisins
vig Ríva Píana kvöldið áður. Hann
var þó of hygginn til þess að spyrja
um þetta að fyrra bragði — hann
beið þess, að aðrir vektu máls á því.
Hann brá sér þess vegna til lögfræð-
ings, sem hann átti skipti við, og
fór með honucr á fund sýslumanns-
ins til þess að ráða þar til lykta smá-
atriðum, sem raunar hefðu vel þol
að bið. Hann fór ekki óðslega að
neinu — nam staðar á götunni og
spjallaði við kunningja, sem hann
sá þar, og tvö morgunblöð keypti
hann. En hvergi var minnzt einu orði
á það, sem gerzt hafði kvöldið áður.
Það var augljóst ?ð fólk í Bellinzóna
hafði ekki haft af því neinar spurn-
ir.
Loks herti hann upp hugann og vék
að þessu við lögfræðinginn. „Eg
heyrði einhvern ávæning af því, að
það hefði orðið erjur á milli ítala í
grennd við Lókarnó í nótt“, sagði
hann.
„Jæja“, svaraði lögfræðingurinn.
„Þáð hefur ekki frétzt hingað, hafi
svo verið. Þetta hafa að minnsta kosti
verið smámunir, því að ég hefði áreið-
anlega haft spurnir af því, ef dregið
hefði til verulegra tíðinda. Það er
annars miklar dylgjur með fasistum
og andstæðingum þeirra hér um slóð-
ir núna.“
Daníel hafði verið mjög áhyggju-
fullur, en honurr létti við þetta svar.
Það leyndi sér ekki, að ímyndunar-
aflið hafði hlaupið með Lúkas í gön-
ur.
Þessir ítalir, sagði Daníel við sjálf-
an sig, eru beztu náungar, heiðarleg-
ir og athafnasamir, en þeir tala of
mikið. Samt sem áður var vafalaust
hyggilegast, að Ágústínus og Katrín
forðuðu sér brotj úr Sviss..
Honum gramdist það nú, að hann
skyldi bafa verið nótt að heiman og
gl'oprað niður vinmudegi að nauð-
synjalausu Hann fór heim með lest-
inni, og meðal samferðafólks voru
fáeinir bændur sem höfðu þá sögu
að segja, að refurinn hefði komizt
inn í hænsnahús í Magadínó um nótt-
ina.
„Kænn er skolli“, sagði einn þeirra
— „miklu kænni en mennirnir, sem
egna fyrir hann gildrur sínar“.
„Það er komin ný gerð af gildrum,
ítölsk uppfinnmg", sagði annar.
„Það er sá bannsettur hávaði í
þeim“, sagði himn. „Ekki er það til
þóta.“
„Þetta er alveg rétt“, sagði Daníel.
„Þag glymur í þeim, og þó eru þær
engu betri en hinar. Þær hafa ekki
annað umfram gömlu gildruínar en
hávaðann“.
Daníel ætlaði undir eins inn til
slasaða mannsins, þegar hann kom
heim. En Sylvia stóð við dyrnar og
varnaði honum að fara inn. Hún lagði
fingur á munn sér til þess að' þagga
niður í honum.
„Það má ekkert ónæði gera hon-
um“, hvislaði hún. „Það mega engir
koma til hans. og þag má ekki tala
inni hjá honum. Læknarnir sögðu,
að það mætti alls ekki raska ró
hans“.
„Er þá ekkert, sem ég get gert?“
spurði D'aníel hálfvonsvikirun.
„Þú getur farið úr stígvélunum,
þegar þú gengui hérna um stigann,
svo að fótatakið glymji ekki um allt
húsið", svaraði Sylvía.
Daníel smeygði af sér stígvélunum
og forðaði sér burt. Stundu síðar fór
hann út í viðarskýlið og byrjaði að
höggva til staura í girðingu. Hann var
nýbyrjaður, þegar Sylvía kom hlaup-
andi á inniskóm
„Ertu genginn af göflunum, pabbi?
Veiztu ekki, að það er helsærð'ur mað-
ur í húsinu og svo lætur þú axar-
höggin dynja hérna í garðinum“.
Daníel fleygði frá sér öxinni.
„Eg mætti kannski moka“, sagði
Daníel lágri röddu.
Sylvía kinkaði kolli. Síðan hvarf
hún aftur inn í húsið. Daníel tók reku
og fór að stinga upp í einu horni
aldingarðsins.
Að lítilli stundu liðinni sá hann, að
Sylvía kom út með körfu á handleggn-
um. Þá lagði hann frá sér rekuna,
gekk heim og smeygði sér úr stig-
vélunum. Hjúkrunarkona kom út úr
herbergi sjúklingsins og leyfði hon-
um að fara þar inn. „En ekki nema
snöggvast", sagði hún.
Hann sá ekki annað I mjóu rómi
Sylvíu en margreifað höfuð. Þetta var
svo sem ekki neitt spaugilegt, en þð
gat hann ekki að því gert: Honum
datt I hug snjókarl. Þetta var ekki
maður — bara fyrirferðarmikill, hvít-
ur línböggull, þag rifaði aðeins í
gegnum umbúðirnar í annað augað
og vitin.
„Þetta verður að nægja“, sagði
hjúkrunarkonai- og vísaði honum út.
Hann læddist burt með stígvélin I
hendinni. Og þá mætti hann Sylvíu.
„Hvaðan kemur þú?“ spurði hún
ásakandi.
„Er það siður, að börn tali þannig
til föður síns?“ svaraði hann og
flýtti sér út í aldingarðinn.
Hann var þar enn, er Fílómena,
kona hans, kom til hans.
„Eg held Sylvía sé hreint ekki með
öllum mjalla", sagði hún mæðulega.
„Hún hefur hvorki neytt svefns nó
matar síðan I gær“.
„Hún jafnar sig“, svaraði Daníel.
„Hún ber bara svona mikla umhyggju
fyrir þessum manni.“
„Þetta er nú kannski fullmikil um-
hyggjusemi", stundi móðir hennar.
„Fullmikil? Er nokkurn tíma of
mikið af umhyggjuseminni?"
Daníel var upp með sér af dóttur
sinni. Hann vakti yfir henni, I senn
hreykinn og kvíðinn. Undir veggn-
um ofan við aldingarðinn voru fáein-
ar útsprungnar vorrósir. Sylvía kom
út, sleit nokkrar þeirra upp og rað-
aði þeim I vönd
„Hann sér þetta ekki“, sagði Fíló-
mena hógværlega. „Það er bundið
fyrir augun á honum“.
„Bn mamma“, sagði Sylvía, „blóm
sér maður með lokuðum augum“.
Daníel var mestan hluta dagsins í
víngarðinum uppi I hlíðinni. Hann
spurði um heilsufar sjúklings, þegar
hann kom inn á kvöldin, og Sylvía
sagði, að honum færi batnandi með
degi hverjum. Hjúkrunarkonan var
farin, og Sylvia hjúkraði honum.
Daníel kom tvisvar eða þrisvar inn
til hans, en hafði þar skamma við.
dvöl. Þetta virtist vera snotrasti ná-
ungi. Daníel hafði I mörgu að snú-
ast, en þó fór það ekki fram hjá hon-
um. að Sylvía hafði tekið undarlegum
stakkaskiptum.
„Þú ættir að hugsa meira um dótt-
ur þína en sumt annað“, sagði kona
hans við hann ásökunanrómi eitt
kvöldið.
„Sylvía er ekki barn lengur, og
hún er greind slúlka“, svaraði Daníel.
„Hún er greuid, en hún þekkir ekki
heiminn", svaraði kona hans. Dóttir
hennar hafði valdið henni áhyggjum
að undanförnu, og nú hafði hún ein-
sett sér að tala um það við mann
sinn.
Daníel var þungt hugsi.
„Heldurðu, að ég ætti að tala um
þetta við hana“, sagði hann eftir
drykklanga stund.
„Já — áður en það er um seinan“,
svaraði kona hans.
Daginn eftir ætlaði Daníel að
skreppa með poka af útsæðisbaunum
til kimninigja síns I Verzaskadal.
Hann lét Sylvfu fara meg sér. Hann
var fljótur að ljúka erindum sin-
um, enda voru þau yfirskin eitt, og
hann hafnaði öllum góðgerðum, sem
honum voru boðnar.
„Ætli við dóttir mín förum ekki
að rölta heim,“ sagði hann vig kunn-
ingja, sem hann hitti. „Hún hefur
verig svo föl á vangann að undan-
fömu, að ég hélt, að hún hefði gott
378
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ