Tíminn Sunnudagsblað - 12.05.1963, Side 7

foað bænir sínar. Hanu ruddist í gegn-
um mannþröngina við „Svarta stein-
inn“ og kyssti hann. Ekkert fór fram
hjá honum.
Hvergi kemur fram í skrifum hans,
að hann óttist að verða uppgötvaður
á hak við dularklæðin. Hann nefnir
stundum í frásögn sinni dæmi um
manndráp í Mekka af trúmálaástæð-
um, en það er af og frá, að hann ótt-
ist um sjálfan sig. í þessu kemur
fram einn bezti hæfileiki Burtons, •—
ekki hugrekkið, heldur það, að hann
gekk svo upp í hlutverki sínu, að
hann var það, sem dulargervið sagði
til um. Fáir menn í sögunni hafa
verið færir um að brúa bilið milli
austurs og vesturs, verða fullkomlega
óaðgreinanlegir sér óskildum þjóð-
flokki, sem bjð við allt önnur lífs-
skilyrði, annan hugsunarhátt og önn-
ur trúarbrögð. Burton var einn þess-
ara fáu manna. Hann fór ekki leynt.
Hann var alls staðar sítalandi, og
aldrei sagði hann neitt, sem ekki féll
í kramið.
Árstíð pllagrímanna var á enda. —
Burton reyndist ómögulegt að kom-
ast austur fyrir Mekka eins og hann
hafði ráðgert i fyrstu. Hann leigði
því múldýr og hélt Sleiðis til borg-
arinnar Jedda við Rauðahafið. Hann
var ellefu klukkustundir á leiðinni
smilli borganna, — á mettlma — auð-
vitað varð hann að vera fremstur þar
sem annars staðar! Hann sannfærði
brezka konsúlinn um, að hann væri
ekki afghaniskur pil'agrimur, heldur
Breti á bak við dulargervið og fékk
hjá honum peninga fyrir farmiða
með skipi ti! Kairo. Á þvi skipi brást
dulargervi hans i fyrsta sinn. Ein-
hvern veginn uppgötvaði drengurinn
Múhammeð, sem hafði verið með hon-
um i förum fram að þessu, að hann
var hvitur maður: „Nö skil ég“, sagði
hann við þjón Burtons, „húsbóndi
þinn er Sahib frá Indlandi; hann hló
að skeggi okkar". — — En þetta
kom ekki að sök. Sérkennilegustu
piiagrimsferð nltjándu aldarinnar var
lokið. Endir hennar var einkennandi
fyrir Burton: — Hópur Hðsforingja
sat á svölum hótels í Kairo. Dökk-
leitur Arabi gekk fram og aftur rétt
hjá þelm með linda slnn flaksandi
frá sér. Hann kom nær og nær, og
að lokum slóst Hndinn í andlit eins
Hðsforingjans, sem stökk á fætur æf-
ur af bræði: „DjöfulHnn hirði ósvífni
þessa Araba-þrjóts. Ef hann gerir
þetta aftur, slæ ég hann niður“. —
Arabinn staðnæmdist, snérist á hæli
og og sagði: „Djöfullinn hirði það.
Hawkins. það eru mótíökur, sem mað-
ur fær eftir -tveggja ára fjarveru"!
II.
En Burton iét ekki við svo búið
standa. bað voru enn margir staðir,
sem átti eftir að kanna. Meðal þeirra
var strönd Somali. Hann fékk leyfi
landstjórans í Bombay til þess að
fara í könnunarferð þangað með það
fyrir augum að komast til Harar, borg
ar Abbyssiniumanna sem lá langt imni
í landinu og var umleikin álíka hat-
ursofstæki og Mekka og Medina.
Ferðir Burtons voru aldrei auð-
veldar. Þessi för var engin undan-
tekning, hvað það snerti. Oft og tíð-
um var lífi hans ógnað af Bedúínum.
Hann varg vatnslaus á eyðimörkinni
og þjáðist af iðrakveisu. En að lokum
komst hann til þorps nokkurs, En að
lökum komst hann til þorps nokk-
urs, þar sem ættíngi Amírsins í Harar
réð fyrir. Hét sá Adan. — í Harar
geisaði bólusótt, og leiðsögumaður
Burtons og þrír fylgdarmanna hans
yfirgáfu hann af ótta vig hana: Sjálf-
ur sagðist Adan frekar vilja ganga
inn í opið ginið á krókódíl en inn
fyrir múra Harar. Burton lagðist fár
veikur af iðrakvefi. í þann mund
komu fimm menn frá Harar og buðu
Adan blóðpenimga. Sögðu þeir, að
Burton væri njósnari. En Adan stóðst
boð þeirra. Þegar bráði af Burton
útbjó hann af mikilli snilld falsbréf
til Amirsins í Harar. Lét hann sem
það væri frá stjórnmálaerindrekanum
í Aden, og yrði bréfberinn að af-
henda Amírnum þag persónulega. —
Hann komst 141 Harar og gekk um
hinar forboðnu götur hennar að höll
Amírsins og bað um áheym sein sendi
maður írá Aden: „Ég gelck inn í
auðan gang tvö hundruð feta langan
T f M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
415