Tíminn Sunnudagsblað - 12.05.1963, Side 20

gátum ekki betur ség ofan af Múlan-
um en þaS væri á ísi, en aftur hafði
snjóbirtan villt okkur sýn. Þegar við
komum niður að vatninu, reyndist ís-
inn svo ótraustur, að ekki var á hætt-
andi ag fara út á hann, því að mikið
dýpi var við vesturlandið. Voru þetta
mikil vonbrigði. Þótt færi væri eklci
sem bezt uppi á Múla, þá var stundum
hvíld að ganga eftir há-köstum. En
niðri við vatnig hvíldi aldrei fót, því
að snjórinn lá þar jafnfallinn.
En hvað um það, áfram var haldið
og var nú degi tekig að halla og mag-
inn farinn að segja til sín. Gott var
#ð grípa til brauðsneiðarinnar, er
stungið hafði verið í vasa, þegar hald
ið var af stað frá fjallhúsinu. Ekki
var þetta mikið, en samt góð hressing.
Nú var byrjag að kula, og stóð þá
ekki á því, að það færi að skafa. —
Heldur gekk okkur seint niður með
vatninu, því að óslétt var víða undir
fæti. Að lokum komumst við niður
í Múlabrekkur, og var þá komið myrk
ur, enda klukkan langt gengin níu,
og þreytan farin að segja til sín hjá
mér. En ekki voru nein þreytumerki
sjáanleg á Pétri, enda var hann ýmsu
vanur, þrekmaður og heilfættur. Var
ég farinn að hlakka til að hvíla mig
á Molda íamla.
Okkur brá í brún, er við komum
þar sem við höfðum skilið við klár-
ana. Þeir voru farnir og ekkert eftir
nerna hnakkarnir og kuldaúlpur okk-
ar. Þyrmdi nú yfir mig, þreyttan og
svangan. og langaði mig mest til að
fleygja mér niður í mjúkan snjóinn.
Setti að mér kvíða yfir því að þurfa
að ganga alla leið til byggða með
hnakk á herðum.
Ég fékk ekki að vera lengi í þessu
volæð^standi, því að Pétur var ekki
á því að láta fyrirberast þarna. Kvað
hann ekkert að vanbúnaði að leggja
af stað. Við skyldum bara ríða á
hnökkunum gandreið, þangað til við
næðum klárunum. Var hann ekki
mikið banginn, þótt hann þyrfti að
þramma þennan spöl, sem eftir var. ,
Var Pétur með glens eins og ungl-
ingsstrákur, þótt kominn væri á
fimmtugsaldurinn og farinn að lýjast
af þeim þrældómi, sem hann hafði
á sig lagt eins og margur fátækur
einyrkjabóndi, því að íslenzki bónd-
inn hefur ekki getað miðað sín störf
við átta stunda vinnudag. Þegar við
komum að Múlaá, kastaði tólfunum
Múlaá er lítill kaldavermslislækur,
sem er venjulega lítill. En nú hafði
skafið í hana,‘svo að hún var upp-
bólgin af krapi. Var ekki árennilegt
að þurfa að vaða hana og kafa síðan
snjóinn upp í hné. En um annag var
víst ekki að gera. í björtu - hefði
kannski verið unnt að komast þurr-
um fótum yfir hana, en tunglið var
ekki farið að lýsa, svo að ekki var um
annað að gera en að fara úr sokkum
og skóm. Þó kalt væri, var hitt enn
þá verra, að vera blautup í fæturna
alla leið til byggða, því að ekki var
fyrirhyggjan svo mikil, að hafðir
væru með aukasokkar. Satt var það,
að kalt var að vaða yfir ána upp í
læri, en fljótt hitnaði okkur, er við
vorum komnir á göngu.
Til er málsháttur, sem hljóðar svo:
Fátt er svo með öllu illt, að ekki
boði nokkuð gott. Og svo reyndist nú,
þegar við komum á slóð kláranna,
því að léttara var að ganga í spor
þeirra, heldur en ef engin slóð hefði
verið. Alltaf styttist leiðin niður í
fjallhúsið við hvert skref, þó stutt
væri, því að haldið var áfram með
litlum hvíldum, nema þegar stanzað
var til að fá sér i nefið. Er við kom-
um niður í fjallhús klukkan langt
gengin ellefu, voru það handfljótir
menn, sem opnuðu töskuna til þess
að fá sér bita. Á meðan létum við
snjó bráðna, svo að við gætum búið
til kaffi. Ég. held, að mér sé óhætt
að fullyrða, að aldrei hafi mér þótt
matur eins góður. Það má segja, að
matur er mannsins megin, því að
þegar við vorum búnir að borða, vor-
um við eins og nýir menn albúnir
að leggja upp í síðasta áfangann
heim. En stundum vill hann verða
drjúgur, þótt nú færi betur en á
horfðist. Þegar við vorum rétt komnir
niður fyrir Lambafellið, en svo heitir
fell það, er fjallhúsið stendur undir,
sérstætt fjall úr móbergi, voru klár
arnir þar á beit. Ég get ekki ímyndað
mér, að ég hefði orðið fegnari, þótt
mér hefði verið boðið að setjast inn
í bíl á vegum úti, en ég varð, þegar
ég sá klárana. Snerum við nú aftur
inn í fjalihús til að sækja hnakkinn
minn, því að ég treysti mér ekki til
að bera hann alla leið heim, svo að
ég' skildi hann eftir í húsinu. En
Pétur taldi sig ekki muna um einn
hnakk, enda hefur hann eflaust oft
orðið að bera þyngri byrði. Mikið var
Rétivís köSull
Þórarinn sýslumaður Jónsson á
Grund í Eyjafirði hafði í sinni þjón-
ustu böðul, sem hér Jón. Þótti hann
manna laghentastur með vöndinn og
rækti embætti sitt af mikilli sam-
vizkusemi.
Nú var það, að sýslumaður hafði
dæmt til hýðingar stúlku, er átt hafði
börn í lausaleik, en gat ekki greitt
sektir þær, er við því lágu. Ifafði
Jón böðull átt með henni eitt eða
annað barnið. Sýslumaður vildi ekki
misbjóða böðli sínum í neinu, datt
maður sæll að vera korninn á bak
Molda gamla, þótt maður þyrfti að
ganga öðru hvoru til þess að halda
á sér hita. Eitthvað fannst mér lands
lagið öðru vísi núna, en þegar við
fórum inn eftir, en í hverju sú breyt-
ing var fólgin, gerði ég mér ekki
grein fyrir í fyrstu. Hraunið fannst
mér allt á hreyfingu og svo stór-
hrikalegt að furðu gegndi, og þegar
við komum niður að innri sneiðinni
í Bæjarfjallinu, gat ég ekki ímyndað
mér hvernig við ættum að komast upp
þennan bratta. En ekki þorði ég að
hafa orð á þessu við Pétur. En þetta
reyndist ekki ems bratt, þegar að
var komið. Þótt tunglið væri komið
upp fyrir löngu og lýsti svo, að les-
bjart hefði verið, fannst mér allt svo
ferlegt, að ég hef ekki tök á að lýsa
því. Og ekki er að orðlengja það, að
brátt vorum við komnir í hlað í
Hraundal. En enn fannst mér allt á
hreyfingu, þótt ég væri setztur inn í~
bæ.
Klukkan var orðin hálf-þrjú, þeg-
af við vorum búnir að verka af okk-
ur snjóinn og komnir úr, og 'vorum
við því búnir að vera I þessari eftir-
leit heilan sólarhring. Þótt ég hafi
oft orðið þreyttur, þá minnist ég þess
aldrei að hafa orðið eins þreyttur
og í þetta skipti. Og aldrei gleymist,
hvað það var gott að mega halia sér
út af. Þótt mér fyndist rúmið vera
komið á ferð, þá sofnaði ég fljótt.
Ég hef ekkl ritað þetta minningar-
brot til þess að segja neina frægðar-
sögu né til þess að miklast af. En
ég býst við, að þeir séu ekki margir,
sem hafa lagt í það að fara langt inn-
í fjall um hávetur í ófærð með staur-
fót, og vona ég, að það eigi ekki
eftir að koma fyrir mig aftur. En
það veit ég, að þesía för hefði ég
aldrei fengið að fara, ef húsbóndi
minn hefði verið heima, heldur hefði
hann farið sjálfur.
honum í hug, að honum kynni að
vera ógeðfellt að hýða barnsmóður
sína. Bauðst hann því til þess að fá
til annan böðul í þetta skipti. En
það vildi Jón ekki — hann kvaðst
vilja gæta síns embættis og ekki víkja
sér undan skyldu sinni.
En nú hugðist stúlkan njóta góðs
af því, að Jón átti að flengja hana.
Bað hún hann blíðum orðum að
vægja sér við þungum höggum. En
Jón lét ekki að sér hæða:
„Biddu sýslumanninn og syndirnar
þínar að vægja þér“, sagði hann.
428
T í M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ