Tíminn Sunnudagsblað - 14.07.1963, Síða 6

Guðimindur Pálsson, sem áður var í
Dilksnesi og hreppstjóri þar í sveit.
Má vera, að' það sé ekki tilviljun ein,
sem því ræður, að hann nær biisetu
í Lóni. Óneitanlega líkur til þess að
hann hafi verið bróðir Snjólfs, þess
vegna fengið leigt jarðnæðið öðrum
fremur, unz eigandinn færði allt sttt
þangað. Það er ekki merkilegt, sem
sönnunargagn um skyldleika, en þó
athyglisvert, nve nauðalík rithönd
þessara tveggja manna er á föður-
nafni þeirra.
Við manntal 1762 bjó Guðmundur
Pálsson í þríbýli á Bæ í Lóni, hinni
fornfrægu jörð Úlfljóts löggjafa. —
Hann er þá 49 ára. Eona hans fjór-
um árum yngri. Börn þeirra taiUn
fjögur: tveir synir, annar 17 ára hinn
12; dætur 15 og 11 ára.
Það er kunnara en frá þurfi að segja
að mikillar ónáikvæmni gætir um ald-
ur manna í manntalssikýrslum og
sóknarmannatölum. Sú hefur orðið
raunin á, þegar Eiríki Guðmunds-
syni eru talin æviárin. Þó kemur í
ljós við leiðarlok að aldur hans nemur
heima við það, sem yngra syni Guð-
tnundar bónda í Bæ er talið á fyrr-
nefndu manntali.
Fullvíst er og að Eiríkur átti eldri
bróður. Það var Bárður, sem lengi
bjó á Stafafellshjáleigunni Hraunkoti.
Eftir framansögðu verður ekkert
fullyrt um ætt Guðmundar PMssonar.
Hitt fer varda milii mála að þeir
bræður, Bárður og Eiríkur, voru syn-
ir hans.
Eirikur Guðimundsson var fæddur
um 1749, fæðingarstaður sennilega
Dilksnes í HornafirðL
í úrskriftum úr sýslumainnsbréfum
um um póstmálin kemur fram, að
Eirikur var hreppstjóri í Lóni, teíkið
við embættinu eftir Árna Pálsson
bónda i Firði. Árni var sonur Páls
Snjólfssonar og því föðurbróðir Ei-
ríks, ef áðursögð tilgáta um ættemi
hans er ekiki hrein lokleysa. En segja
má í fuillri vissu, að páJl gamli í
Firði og tveir synir hans þénuðu
hreppstjórastörfum í svett sinni hálfa
öld og betur þó.
Sumarið 1785 barst til landsins bólu
sótt, sem varð mannskæð. Á næsta
ári verður ferill hennar rakinn aust-
ur um Austur-Skaftafellssýslu frá vor
dögum fram yfir áramót. í október-
mánuði kom hún upp á Innbyggð í
Nesjum, fór eins og eldur í sinu um
svettina og lagði 23 menn í gröfina.
Faraldurinn geisaði í Lóni um
lí’kt leyti. Engar skýrslur eru til um
dauðsföll af völdum veíkinnar þar í
sókn, arfaskipti í nokkrum dánarbú-
um gefa þó auga leið til þess, sem
gerzt hefur.
Guðný húsfreyja á Þorgeirsstöðum
var ein þeirra, er önduðust þennan
vetur. Ef tiil vill hefur bólusóttin
orðið henni að aldurtila. Dánarbúið
var skrifað upp 22. dag marzmánað-
ar.
Þarna var ekki mikill auður í
garði, samt meiri en víða gerðist í
þann tíð. Móðuharðindin höfðu alls
staðar höggvið stór skörð í bústofn,
gerðu marga eignalausa, sem áður
voru bjargálna. Heildarverðmœtin,
sem til skipta komu, voru rúmir 44
ríkisdalir í fríðum peningi og dauðum
hlutum; jafngiiti það ellefu kýrverð-
um. Ekkjumaðurinn fékk bróðurlóð,
arfahlutur barnsins því fjórðungur
eignanna.
Eiríkur Guðmundssbn bjó á Þor-
geirsstöðum eftir dauða Guðnýjar
konu sinnar. Hann er þar, þegar hon-
um berst Reglementið, sem átti að
uppfestast í forkirkjunni á Stafa-
felli — og nota til þess fjóra smá-
nagla.
Haustið 1787 teljast fircen menn
heimttisfastir á Þorgeirsstöðum. Á
árinu hefur Eiríkur hlaðið túngarðs-
stúf 8 faðma danska, árið áður 6
faðma; það var strenghleðsla. Hann
á tvær káligarðsholur, vafalaust upp-
skorið þaðan dýrmæta búbót.
Áhöfn búsins var 3 kýr og 1
kelfd kvíga, 22 kindur og 4 hross.
Þetta er drýgri bústofn en áður-
greind skiptagerð vísar ttt.
582
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ