Tíminn Sunnudagsblað - 21.07.1963, Blaðsíða 8

Tíminn Sunnudagsblað - 21.07.1963, Blaðsíða 8
Fyrir mörgum áratugum sagði fað- ir minn mér þessa sögu. En hann hafði heyrt hana hjá suðurjózkum bónda, fjörgömlum, þegar hann var gestur á búgarði hans, snemma á sein- asta fjórðungi nítjándu aldar. Gamli Jótinn sagði svo frá: „Þegar ég var lítill, kom fyrir at- vik, sem mér hefur aldrei síðan liðið úr minni. Ég mun hafa verið 10 eða 11 ára, þegar nokkrir fomvinir föður míns komu heim á búgarðimn til okk- ar. Þeir höfðu víst ekki hitzt í mörg ár, og faðir minn tók á móti þeim með allri þeirri rausn og höfðing- skap. seim józkum stórbónda er sæmi- legastur. Um kvöldið sátu þeir allir inni í bókastofu föður míns, reyktu digra, dökka vindia og drukku heitt púns. Um leið og farið var að bera fram púnsið, sagði móðir mín mér að fara að hátta. Mér var þetta ákaf- lega nauðugt. Gestimir höfðu víða farið og kunnu frá mörgu að segja. Þótt ég væri ungur að árum, þá vissi ég svo mikið um mannlífið, að ein- mitt núna myndi von á mergjuðustu frásögnunum — þegar búið var að slökkva á stóra stofulampanum og ekki önnur birta en af kertunum í silfurljósastikunni á borðinu og flökt- andi bjarmi, sem lagði um herbergið al eldinum á arninum, þar sem log- aði glatt í stórum, digrum furulurk- um Ég var vanur að hlýða skilyrðis- laust. því að foreldrar mínir höfðu húsaga, þótt þau annars sýndu mér jiiiKio á uiki — elzta synmum. Ég tóð því upp, bauð kurteislega góðar ■ætur og gekk tregum, silalegum skrefum út úr bókastofunni .— inn í viðhafnarstofuna og ætlaði þaðan fram í anddyrið að stiganum upp á loft- jö, þar sem systkini mín sváfu. For- eldrar mínir og gestirnir virtus't hafa gleyrnt mér um leið og ég gekk út um dyrnar milli þykkra, efnismikilla flos- tjalda-, sem þar héngu fyrir. Ég gekk enn þá hægar, eftir að ég var kom- nr nn í við'hafnarstofuna. Þar var enginn, því að þjónustufólkið hafði iokíð verkum pg sat allt í sínum vist- arverum annars staðar í húsinu. Rétt í því að ég er kominn svo til hálfa leið gegnum hina rúmgóðu við- hafnarstofu, heyrði ég rödd föður míns, er hann ávarpaði einn gestanna: „Heyrðu nú, Nikulás! Þú hefur enn þá ekki sagt neina sögu eins og við hinir. Þú hlýtur þó að hafa lifað eitthvað eftirminnilegt á svona langri ævi — eins og þú ert nú líka víð- förull“. _ Ég stanzaði þarna á miðju gólfi og beið eftir svari gestsins. Hann virtist þegja góða stund, en sagði loks dálítið dræmt: „Jæja, kannski ég segi ykkur frá ævintýralegasta at- burðinum, sem fyrir mig hefur kom- ið. Reyndar ætlaði ég aldrei að segja neinum frá þessu, en nú er orðið svo l'angt um liðið, að ekki ætti að saka neinn — enda nefni ég engin nöfn“ Gesturinn þagnaði á ný. Eg stóð sem negldur við gólfið, altekinn óstjórn legri forvitni. Mér varð ómögulegt að hugsa til að fara að hátta og missa af þessari kynlegu frásögn, sem auð- heyranlega var þegar tekin að vekja eftirvæntingu fólksins í bókastofunni, því að þar var steinhljóð — nema hvað brast og snarkaði í eldinum á arninum. Gesturinn hóf loks frásögn sina: „Rétt eftir að ég hafði lokið stúd- entsprófinu, fór ég suður til Þýzka- lands til þess að létta af mér mestu þreytunni eftir al'lar inniseturnar og skoða mig um“. Nú læddist ég á tánurn að dyra- tjöldunum. Rétt við þau stóð stór bakhár hægindastóll. Ég s’kreið á bak við hann og húkti síðan í felum allan tímann á meðan gesturinn sagði sögu sína. Hann hélt áfram: „Ég ferðaðist víða og kynntist mörgum á mínu reki. Loks hitti ég hóp af þýzkum stúdentum, sem sögð ust ætla í ferð um fjalllendi nokk- urt afskekkt, þar sem fátt væri um mannabyggðir, en von á allgóðri veiði fyrir góðar skyttur í víðlendum skóg- um fjallanna. Það talaðist svo til með okkur, að óg fékk að slást í förina, og lögðum við síðan af stað, átta sarnan. Við bjuggum okkur út með tjöld, nesti og fjallgöngubúnað og ókum með póstvögnum, þar til kom- ið var að litlu þorpi við rætur þessara fjalla, sem ferðinni var heitið til. Þaðan lögðum við upp næsta morgun um sólarupprás fótgangandi Ekki kærðu förunautar mínir sig um að fá leiðsögumann, þótt þeir hefðu aldrei þarna fyrr komið, heldur sagðist for- ingi fararinnar treysta á vasaáttavit- ann sinn einan, því að ekki höfðu þeir neitt nákvæmt kort af þessu íandssvæði. Grunaði mig síðar, að veiðileyfi okkar hafi ekkj verið í sem beztu lagi. — Við gengum nú lengi dags um fjöllin, sem voru vaxin þétt- um skógum, sem engin mannshönd virtist hafa snert um aldú, hvorki til skógarhöggs né annars. Mjög langt var þarna á milli bæjanna, sem bæði voru fáir og smáir. Allt virtist þarna eins og aftan úr forneskju, rétt eins og tíminn hefði staðið kyrr yfir dular- fullum myrkviðnum. En af fegurð þessa fjallaklasa verður ekki ofsög- um sagt. — Að kvöldi slógum við tjöldum í rjóðri og lögðumst til hvíld- ar, þreyttir eftir langa og erfiða göngu, þótt heldur væri veiði fáeinar akurhænur og tveir hérar — Niður lækjanna og hvíslið í laufinu var ekki lengi að kveða okkur í svefn. Ég hrökk upp við háreysti fonngj- ans næsta morgun. Hann bölsótaðist við félaga sína út af áttavitanum, sem var týndur og fannst ekki framar — en á var skoll'in sótsvört niðaþoka. Við höfðum ætlað okkur að halda ofan í fjarlægan dal, sem við höfðum séð móta fyrir ofan af fjöllunum kvöldið áður. En -vegna þokunnar leizt okkur ekki sem bezt á að finna greiðfærustu leiðina, þótt foringinn þættist fullviss um að geta haldið réttum áttum. Við tókum nú saman tjöldin, sem voru orðin þung af vætu, og roguðumst með bakpokana í þá átt, sem foringinn taldi rétta Hann sagði að í dalnum hlytu að vera bænda býl'i, þar sem við gætum keypt okkur viðbót við nestið og stytt okkur stund ir við að rabba við fólkið meðan dimmviðrið héldist. Við príluðum nú áfram um stórskóg og smáskóg, grýtt- ar hlíðar og græn rjóður. Loks tók 'Sikógurinn að gerast ótrúlega þykkur og erfiður yfirferðar. Við vorum farn- ir að efast um ratvísi foringjans. Eft- ir okkar útreikningum, hlutum við að fara að nálgast dalinn, þar sem við ælluðum að Wtta fólk. Foringinn vildi síður en svo láta af embætti sínu sem fararstjóri og þóttist handviss um rétta átt. Við paufuðumst svona í þokunni allan daginn, unz farið var að rökkva, og nær ógerningur nð komast nokkuð áfram í þessu torleiði. Urðum við þvi að tjalda þarna í litl'u rjóðri næstu nótt. Okkur leið svo sem nógu vel í tjöldunum, en nestið var orðið ískyggilega rýrt. Næsta morgun var sama þokan og daginn áður. Var nú skotið á ráðstefnu, sem ÓCS T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÍ)

x

Tíminn Sunnudagsblað

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/301

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.