Tíminn Sunnudagsblað - 21.07.1963, Page 10

grilltum við i dalskvompu eða hvilft,
sem skarst inn í fjallshlíðina, sem
þarna var mjög brött. Við okkur
bl'asti nú sjón, sem við störðum á
steini lostnir. — Inni í þess'ari hvilft
var eins og stærðarsylla utan í fjall
inu. Á þessari syllu reis kastali eða
riddaraborg, hlaðin úr gráum steini.
ek'ki ýkjastór. Allt í kring uxu himin-
há tré, sem huldu þessa fornu bygg-
ingu svo gersamlega, að hún gat jafn
vel ekki sc»:t neðan úr hlíði'nni eða
láglendinu, sem við gizkuðum á, að
hlyti að vera einhvers staðar fyrir
neðan í þokunni. Ofan við höllina
reis brött fjallshlíðin, sums staðar
hengiflug, sem sl'útti nær fram yfir
sig, einmitt yfir syllunni, þar sem
riddarahöllin stóð.
Vegurinn, sem við höfðum farið,
lá að borginni og endaði þar auðsjá-
anlega. Hár múrveggur reis umhverf-
is þessa ÞyrnirósuhöU. — Hér bjó
greindega ekki nokkur lifandi sál
Við gleymdum allri þreytu og stukk
um að hallarhl'iðinu. Það var harð-
lokað með digrum slagbröndum að
innan. Foringinn var ekki seinn á sér
að klifra upp í tré, sem óx faist við
múrinn og breiddi gildar greinar inn
yfir hann. við klifruðum á eftir og
komomst brátt upp á múrinn og ofan
i haHargarðinn. Við skar'kalann í okk-
ur fældust upp nokkrir refir, sem
höfðu verið að snuðra þarna, kannski
átt hér greni. Háir borgveggirnir
gnæfðu nú yfir okkur, dökkir af væt-
unni, sem ýrði úr þokunni. Okkur
varð nú ljóst, að bygging þessi hlaut
að vera margra alda gömul, því að
engir gluggar voru í veggjunum,
nema raufar hátt uppi. Hall'ardýmar
voru loikaðar með rammgerðri eirsleg-
inni eikarhurð.
Okkur lék nú heldur en ekki for-
vitni á að reyna, hvort hurðin væri
læst. Við ýttum á hana allir senn af
öllum kröftum — og viti menn! Hurð-
in lét undan, og marraði hátt og
il.Iskulega í tröillauiknum hjörunum.
Við blasti dimmt og stórt anddyri
með heliugólfi. En um leið þusti eitt-
hvað út, fram hjá okkur með gargi
og tíðu vænigjablaki. Stærðarhorn
ugla hafði hrokkið upp af værum
blundi vi'ð þessa óvæntu heimsókn.
Það var ekki trútt um að það færi
um suma af okkur, þegar þessi draugs
legi fugl hentist fram hjá eins og
ímynd friðvana sálar einhvers hinna
fornu íbúa þessa undarlega húss.
Við gengum inn í háreist anddyrið,
þar sem hurðir stóðu í veggjum í
ýmsar áttir. Við ýttum á sumar
þeirra, en þar sem mikið átak virtist
þurfa til að hræra þær úr stað, völd-
um við stærstu hurðina og lögðumst
á hana af öllu afli. Þá opniaðist hún
loks inn í stóran sai með planikagólfi,
svörtu af elli. Þetta var auðsjáanlega
riddarasalur hallarinnar. Klunnalegir
trébekkir stóðu meðfram veggjum.
Stærðararinn var greyptur inn í ann-
an langvegg. Gluggar voru engir, en
Ijórar með tréhlemmum fyrir, sem
sumir voru annað hvort fokmir eða
fúnaðir burt, báru daufia röfckurbirtu
um þennan fomeskjulega sal. Á
veggjum héngu vopn og herklæði,
skildir og skjaldarmerki. Allt var
þetta kolryðgað og kónguióarvefir og
húsaskúm i þykkum blæjum um allt.
Samt virtust þessir munir furðuvel
varðveittir, þar sem enginn vafi gat
lei'kið á um, að þessi búnaður allur
gat ekki verið yngri en frá 14. eða lí
öld. Við vorum auðvitað, furðu lostn-
ir yfir öllum þessum undrum, sem
þarna gat að líta, en fornfræðilegur
áhugi okka-r var af skornum skamm
Við vorum fyrst og fremst skólapilt-
ar í sumarleyfi og því efst í huga að
hafa sem mest gaman upp úr öllu,
sem fyrir okkur bar. — Foringinn
var nú í essinu sínu, og tók hann að
íkipa okkur fyrir verkum. Sumir
skyldu fara út og sækja eldivið, sem
sannarlega var nóg af þarna, en aðr-
ir áttu aö sópa burt því mesta af
kóngulóarvefum og öðru rusli, svo
að við gætum sem fyrst setzt að
veizlu, eins og kurteisir riddarar
höfðu fyrrum gert á þessum stað.
Og þegar dimmt var orðið, sátum við
feringum stærðarbál, sem logaði glatt
í hinum forna arni riddiaranna, og
hrósuðum happi yfir svo ágætum
endi á hrakningum okkar og vegvill-
um. Foringinn tók nú upp flösku
úr nestismal sínum og het á okfcur
að drekka skál hinna fornu íbúa
þessarar virðulegu hallar. Gerðist
brátt glaumur mikill í hópnum, og
tóku menn að isyngja alls konar
söngva og þjóðvísur, svo að glumdi
undir í hinum eldgömlu hvelvfingum.
Einn í hópnum var dansmaður mikill
og vildi endilega fara og sýna ofckur
fornan sverðdans, sem hann taldi
víst, að riddararnir hefðu iðkað í
veizlum sínum hér fyrr meir. Gerðu
allir góðan róen að þessari uppá-
stungu og sfcipaði foringinn svo fyrir,
að við skyldum allir herklæðast, svo
að veizlan yrði að öllu í fornum stíl.
Við stukkum upp og rifum ofan af
veggjunum ryðgaðar brynhosur,
hringabrynjur og hjál-ma, skildi,
sverð og spjót og tróðumst í þetta
eftir beztu getu, og náði loks kætin
hámarki, þegar dansmaðurinm stökk
fram á mitt salargólfið, íklæddur
kolryðgaðri hringabrynju, meS hjálm
á höfði og sverð í báðuim höndum.
Ekki varð nú dansinn liðlega stiginn,
því að bæði var, að hann var óvanur
slíkum herbúnaði og vopnin afar
þung og ómeðfærileg. Samt gerði
hann eins og hamn gat, hjó og lagði
í allar áttir, skók bióðrefilimn og
öskraði ferlega. Við hirnir sungum
og klöppuðum, stöppuðum niður fót-
unum i takt við hljóðfall lagsins, sem
danismaðurinn þóttist vera að dansa
eftir.
Damsarinn vildi nú sýna listir sínar
fyrir alvöru, tók undir sig st'ökk í
loft upp og ætlaði að stiga til jarðar
af miiklli fimi — en brást bogalistin
og féll kylliflatur á hið forna trégólf
með miklum skruðningum. — Um
leið heyrðist brestur. Gólfið þoldi
ekki þennan harða skell og brast í
sundur. — Ég gat rétt náð til að
kippa í kappann, áður en hann steypt
ist ofan í kolsvart gimald, sem opn-
aðist þarna í miðjum salnum. Við
urðum snöggvast skelfingu lostnir —
hvort allt gólfið ætlaði að hrynja
undan okkur, ofan í eitthvert hyl-
djúpt svarthol. En ekkert slíkt gerð-
ist. Þá breyttist ótti okkar í ákafa
forvitni. Hvað var þarna niðri?
Hinn dansandi riddari hafði diegizt
upp á bekk og sat þar ringlaður.
Hann hafði orðið svo óttasleginn, þeg-
ar gólfið brast undan honum, að
hann hafði alls enga löngun til þess
að kynnast þeirri vistarveru nánar,
sem þama kynni að finnast, hvernig
svo sem henni væri háttað. Öðru
máli var að gegna um foringjann.
Hann vildi óður og uppvægur rann-
satoa þetta op, hvað þar byggi fyrir
neðan. En hvorki homum né neinum
okkar hinna þótti fýsilegt að i'ara
þangað fyrstur, því að engin leið var
önnur til þess að kamna gímaldið en
að láta einn mann síga niður í fjall-
göngukaðlinum með kerti í hernd-
inni. Loks var ákveðið að varpa hlut-
kesti um það, hyer fara skyldi fyrst-
ur.
Hluturinn féll a img. Mér varð
ekki um sel. En það mikið vorum
við búnir að lofa hreysti og hugrekki
okkar germönsku forfeðra og gorta
af hetjublóði þeirra, sem um okkar
æðar rynni, að ég gat ekki hugsað
til þess- að láta Þjóðverjana sjá, að
ég — niðji hinna rorrænu víkinga
— rynni af hólminum, þegar mest á
reið. Ég lét þá því orðalaust binda
um mig kaðalinn, tók méi* logandi
kerti x hönd — og síðan létu þeir mig
síga hægt og ákveðið niður í myrkr-
ið.
Brátt fann ég, að kaðallinn snerti
botn og rétt á eftir stóð ég föstum
fótum á gólfi. Ég lyfti upp kertinu
og litaðist um. — Aldrei verð ég svo
gamall, að ég gleymi þeirri skelf-
ingu, sem altók mig við þá ferlegu
sýn, sem við mér blasti: Afskræmis-
legur mannshaus, grimmdin og illsfc-
an uppm'áluð, gægðist á mig innan
úr myrkrinu. — Ég var að því koen-
inn að tryllast — en þá datt mér í
hug: Þú ert Dani. Æt'larðu að láta
Þjóðverjana heyra þig ærast! — Ég
tók á öllu, sem ég átti til og stillti
mig. Hin djöfullega ásjóna glápti
sem fyrr. Þá sá ég lengra innan við
hana grilla í aðra ófreskju, engu
óferlegri. Þetta var óskaplega ófrýni-
610
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ