Tíminn Sunnudagsblað - 21.07.1963, Blaðsíða 22

I
LETTUR
kki á góðu von
í>orvaldur bóndi á Neðra-Skarði i
í,eirársveit var einn hinn mesti blót-
vargur, en annars merkur maður. í
l«eirársveit er viða veðrasamt, og
heyrist stundum veðurgnýr í Skarðs-
heiðinni, áður en hvessir til muna
niðri í sveitinni. Um þetta fór Þor
valdur svofelldum orðum:
„Þegar hvín í andskotanum, þá er
djöfnllinn vís“.
Ekki barna meðfæri
Runkhús hét kot eitt í túninu á
Reykhólum. Þar bjó karl, er hét Frið-
rik, og var meðhjálpari í Reykhóla-
kirkju. Hann var alldrjúgur af emb-
ætti sínu og hafði á sér virðulegt
fyrirmannasnið, talaði settlega og
flanaði ekki að neinu. Stundum velti
hann vöngum, spennti kirkjulykilinn i
greipum sér og mælti:
„Þetta er ekki barna meðfæri".
Ekki langt að bíða
Séra Skúli Gíslason á Breiðabóls-
stað var maður biblíufastur, en Ein-
ar bóndi á Skála undir Eyjafjöllum
hafði tileinkað sér aðrar skoðanir.
Urðu með þeim erjur um trúmál í
veizlu einni þar eystra. Spurði þá
TSinar séra Skúla, hvort hann héldi.
að Faraó og lið hans hefði farið til
belvítis.
„Þú ert orðinn svo gamall maður,
Einar minn“, svaraði séra Skúli, „að
þú hlýtur bráðum að fá vitneskju um
það “
Með horn í vanga
Séra Björn Halldórsson var nýkom-
inn að Sauðlauksdal og reið um sókn-
ir sínar til þes að grennslast eftir
þekkingu fólks í sáluhjálparefnum
Hitti hann þá fyrir karl gamlan, sem
mjög var farinn að ryðga í fræðun-
um. beitaði prestur fast eftir því,
irvort hann gæti ekki rifjað upp eitt-
hvn'ð, sem væri guði þekkt Eftir
nokkiirt þóf minntist karl bænar,
*em hann hafði stundum brugðið
fyrir sig, þegar í nauðir rak. og
b>o5di hann nú þessa bæn fyrir nýja
eöi:°arherrann:
„Ungillinn mætti mér á miðri
bra'tt, Hafði hann horn í vanga og
stmgaói mig sem naut. Vaki vörður
gué’s vel yfir mér.“
CLki bémonnseíni
Það bar við. sem oftar, að unglings
piltur úr Landsveit kom að Selasundi
til Ólafs bónda Jónssonar. Þáði hann
þar góðgerðir, því að gestrteni var
þar á bæ og jafnan gnægð af fornu
kjammeti í búi. Meðal annars var
piltinum borið kaffi og sykur með
því. Ólafur bóndi sat inni, skegg-
ræddi við piltínn og var hinn alúð-
lega-sti. En þegar hann var farinn,
mælti Ólafur upp úr eins manns
hljóði:
„Aldrei verður hann búmaður
Hann lét sex mola í bollann".
Mesta leirskáldfö
Ingibjörg sú, sem kölluð var Imba
slæpa og átti heima í Hreppum aust-
ur, var einhverju sinni að fara með
eitthvað af vísnabulli sínu fyrir séra
Valdimar Briem. Segir þá séra Valdi-
mar: „Það er ég viss um, að þér er-
uð mesta leirskáld á íslandi, Xngi-
björg mín“. „Ó, mikil ósköp, það er
nú enginn annar en þér, blessaður
prófastur minn,“ svaraði Ingibjörg.
Séra Valdimar Briem orti oft eftir-
mæli eða erfiljóð, sem svo voru
nefnd, og voru mjög í tízku í byrjun
þessarar aldar. Einhverju sinni kom
maður gagngert sunnan úr Reykja-
vík austur að Stóranúpi til þess að
biðja prófast að gerá erfiljóð eftir
ein'hvern merkismann í höfuðstaðn-
um. Þá gerði Imba þessa vísu:
Sendimaður sendur var
upp í séra Valdimar,
til að yrkja ljöðin þar.
Imba hafði það fyrir sið að hnýta
gjarna þessari setningu við vísur sín-
ar: „Þetta gat ég, þó vitlaus sé“. Var
henni orðið þetta svo tamt, að hún
sleppti oft fyrri hlutanum og lét
nægja að segja aðeins „þó vitlaus sé“.
Gat þetta orðið býsna skoplegt eins
og þetta stef hennar sýnir:
Stóranúpinn byggir snar
Brímur prestur Valdimar,
þó vitlaus sé.
Eitt sinn var Imba send með bréf
að Stóranúpi og þótti henni það sjálf-
sagt vegsauki, og eins og fleirum,
þótti henni gott að koma að Núpi, en
feðgarnir séra Valdimar og Ólafur
sonur hans höfðu gaman af masi
Lausn
67. krossgátu
hennar. Þegar Imba vatt sér inn og
afhenti bréfið, mælti 'hún fram þessa
v'ísu:
Fram að Núpi hendist ég,
úr hendi mér að venda.
Á stigagólfi stend ég hér, J
mill'i tveggja presta. /
Þær fijóta ekki
lausbeiziaöar
Togarasjómaður hér í Reykjavík,
sem var nýkominn af sjónum, sat til
borðs með allmörgu fólki, þar sem
seldur var matur. Fóru borðnautar
hans að spyrja, hvernig túrinn hefði
gengið og hvernig aflazt hefði. Lét
hann illa yfir og sagði, að lítið hefði
fiskazt. Þá gellur ein stúlkan við, sem
við horðið sat og var nokkuð fljótfær,
en fremur vitgrönn, og segir:
— Og veiddist þá engin lifur held-
ur?
— Þær fljóta ekki lausbeizlaðar í
sjónum, lifrarnar, svaraði sjómaður-
inn með mestu hægð
Hákon skyldi hann heita
Á prestsetri einu hér á Suðurlandi
ól vinnukona barn. Prestskonan á
staðnum hét Sigurlaug og hafði vinnu
konan miklar mætur á húsmóður
sinni og kvaðst vilja láta barnið
heita í höfuðið á henni, en barnið var
piltbarn. Þegar átti að fara að skíra,
spurði prestur um nafn barnsins, en
stúlkan sagði, að það ætti að heita
Hákon. Prestur spurði þá, hvort ekki
væri réttara, að drengurinn yrði
nefndur Sigurlaugur, ef hann ætti að
heita í h.öfuð prestskonunnar. „Nei,
svaraði stúlkan, — hann á að heita
Hákon, eða er hún frú Sigurlaug
kannski ekki bæði há kona og hæst
setta kona sveitarinnar?"
Drengurinn ''av skírður Hákon.
622
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ