Tíminn Sunnudagsblað - 15.09.1963, Blaðsíða 11

Þarna voru margar vísur ortar og
verða allar varðveittar í skjalasafni
Iðunnar. Munu þess varla dæmi, að
eitt þorp hafi hlotið jafnmikið lof á
jafn skömmum tíma eins og Grafar-
nes þessa kvöld- og morgunstund, sem
meðlimir úr kvæðamannafélaginu Ið-
unni dvöldust í Grundarfirði. Einn
var þó sá, er ekki var alsæll. Það var
Andrés Vaiberg. Hann lá úti í tjaldi
um nóttina, og má vera, að hann hafi
ætlað sér að komast í samband við
náttúruanda staðarins, Bárð Snæfells-
ás, eða htjóta ófreskisgáfu Þorleifs í
Bjarnarhöfn En í stað þess að nema
huliðsmái vættanna, varð hann fyrir
ásókn hunda, sem vöktu yfir öryggi
staðarins. Þegar útilegu.maðurinn sást
í dvrum skólans um morguninn, heyrð
ist hann kveða. þungur á svip:
Hæpinn blund ég hlaut í nótt
hokinn uudir byrði.
Að mér hundar hafa sótt
hér i O'undarfirði.
Grundarfjörðurinn var kvaddur af
innileik klukkan níu um morguninn,
og síðan haldið til Kolgrafarfjarðar og
inn fyrir hann. Farið var yfir brúna
á Hraunsfirði, en það er eini fjörður-
inn hér á landi, sem hefur verið brú
aður. Helgafellssveitin er nú sótt heim,
og á leið um hana er staðnæmzt við
Bakkafoss. Þessi litli, fallegi foss er
nú orðinn landskunnur síðan Eimskipa
félag íslands skírði eilt af skipum sín-
um eftir honum. Hann fékk nokkrar
vísur og ljósmyndavélarnar festu hann
á filmur sínar. Nálægt Drápuhlíðar-
fjalli er snæddur dögurður og notið
sólar um stund. Sumir leggjast i
grasið, aðrir ganga i hlíðar fjall'sins
og leita eftir góðu útsýni yfir Breiða-
fjörð, Helgafell og Stykkishólm. Við
hjónin fórum hátt upp í hlíðina, og
með aðstoð góðs sjónauka fengum við
dásamlegt sjónarsvið
Mér, sem lítið hef hleypt heimdrag-
anum, fannst sem ég sæi „of heima
alla”, Elcki er því að neita, að hin
fjöl'mörgu eyiönd Breiðafjarðar minna
á sérstaka veröld, þar sem íbúarnir
eru vængjaðir og verpa eggjum. En
svo má heita, að allt fólk sé þaðan
farið.
í Drápuhlíðarfjalli er mikið um sér-
kennilega steina, og meðal okkar eru
jallmirglr, sem grjótinu unna, og
tína þeir óspart á leiðinni niður fjall-
ið. Þegar niður kemur, eru sumir eins
og gangandi steindysjar. Vera má að
það hafi eitthvað ýtt undir söfnunina,
að fararstjórinn sagði, að gull væri
!í fjaltinu, en einhvern veginn var
það svo, að sjálfur lét hann sér nægja
að flatmaga niðri á jafnsléttu. Ein
konan þðttist heyra í honum hroturnar
upp í hlíð.
AUir voru glaðir og gerðu óspart að
gamni sínu. Þetta var einstaklega sam-
rýnt fólk og gott að njóta féTagsskapar
ÚR GRUNDARFIRÐI.
þess. Vísur hrutu öðru hvoru, oft
hnyttnar og fullar af græskulausu
gamni um einn eða annan. Og það er
kostur við ferskeytluna, að hún er
stutt og oft markviss og minnisstæð.
Ný vísa kom þarna venjulega sem svar
við annarri eða þá sem tjáning á
einhverju, sem höfundur sá broslegt í
fari samferðamannsins. Það var sem
flugeldum væri skotið á gamlárskvöldi.
Leiftur vísnanna lýstu oft fagurlega,
en hurfu jafnóðum og ný leiftur komu
í staðinn.
Nú hófst heimferðin. Farið var um
Kerlingarskarð í súld og rigningu. Þá
sáu allir, hvað veðurguðirnir höfðu ver
ið okkur náðugir. Staðarsveitin var
hljóðlát um fegurð sína, en eftir því
sem nær dró höfuðborginni, batnaði út-
sýnið, og þegar áð var í Fögrubrekku.
var birkið orðið þurrt, og grösin og
blómin höfðu einnig losað sig við dögg
ina. Sólin kyssti jörðina eins og elsk-
hugi, sem lætur vel að unnustu sinni.
Þegar komið var í Borgarfjörðinn, þar
sem Halldóra Magnúsdóttir sleit barns
skónum. gerði hún þessa vísu:
Borgarfjörður birtist fagur.
bauð oss öllum góða stu--d
Er á förum unaðsdagur
eftir glaðan skemmtifund.
Það er fallegt undir Hafnarfjalll,
þótt gróðurleysi fjallslns geri það nöt-
(Ljósmynd: Þorstelnn Jósepsson).
urlegt. Við áðum í skóginum í sólskini,
og rykið frá farartækjunum, sem fram
hjá fóru, lagðist yfir veginn. Farið var
inn í skóginn, og menn teyguðu að sér
bjarkarilminn og skoðuðu blómaskrúð-
ið eða hlustuðu á söng fuglanna, sem
lofuðu sumarið og sólina. Inni í rjóðri
einu heyrðist Sigurður frá Brún raula
fyrir munni sér:
Þótt menn aðeins bleyti björk,
býst ég við það þyki
saklaust gagnvart sverði og mörk
svona í þurrki og ryki.
Hvað skyldu þær yera orðnar marg-
ar vísurnar, sem Sigurður hefur stuðl
að á ferðum sínum um landið. einn og
oftast ríðandi?
Nú opnast Hvalfjörðurinn, og saga
Ilarðar og Hólmverja leitar á hugann.
Á meðan bíllinn rennur í áttina að
Þyrli, þar sem Helga Haraldsdóttir flin
gauzka kona Harðar Grímkelssonai,
kom að landi eftir að hafa synt up'p
á líf og dauöa úr hólmanum, sem er
langt undan landi. með tvo un?a svni
sína, verður mér að orði:
Hólminn laugast tregatárum,
trautt mun Helga gleymast þjóð,
um móðurást á bláum bárum
blærinn kveður sigurljóð
Að lokum er áð í Tíðaskarði eftir
Framhald á 765. síðu.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAf
755