Tíminn Sunnudagsblað - 15.09.1963, Blaðsíða 21

LETTUR
Tískiidisigur
Ólafur smiður Pétursson í Kala-
staðakoti smíðaði bát fyrir Ólaf Stef
ánsson stiftamtmann, og þegar smíð-
inni var lokið, gerði stiftamtmaður
upp reikninga þeirra nafna. Taldist
honum þá svo til, að Ólafur smiður
ætti inni tíu skildinga.
Ólafi Péturssyni þótti þessi reikn
ingslok ekki alls kostar góð. Þó tók
hann við tískildingnum, sem stiftamt
maður reiddi af höndum. Fór hann
með hann niður í naustið, rak nagla
í gegnum staínlokið á nýja bátnum og
noíaði peninginn fyrir ró. Þegar stift-
amtmaður kom til og sá þennan um
búnað, spurði hann nafna sinn, hvað
þetta ætti að þýða.
„Að bgturinn skal Tískildingur
heita“, svaraði smiðurinn.
Gott er seisblóðið
Steingrímur læknir Matthíasson
átti tal við Jón Ósmann, hinn jötun-
eflda ferjumann við Héraðsvötn, og
spurði hann margs um hætti hans og
venjur. Meðal annars kvað Steingrím
ur hann hafa sagt:
„Gott er selsbióðið, læknir. Þag er
fjallgrimm vissa fyrir því“.
Mussa handa séra Sigfúsi
Þeir Stefán amtmáður Þórarinsson
og séra Sigfús Jónsson, prófastur í
Höfða, urðu saupsáttir. Þar kom, að
deilan harðnaði svo, að amtmaður
kvað réttast að svipta prófast hemp-
unni. Séra Sigfús svaraði af miklum
móði:
„Farðu til fjandans með hana, karl
•minn. Einhver ljær Fúsa mussu“.
Hollenzka áman
Einar Sigurðsson í Hólsbúð bar ekld
við að vefengja það, sem honum var
sagt, þótt ekki væri það allt sem trú
legast. Þó er saga af því, að svo langt
mátti ganga, að hann sæi vansmíði á.
Þeir séra Eiríkur Kúld og Andrés
Andrésson, faðir Herdísar og Ólínu,
sögðu honum einu sinni, að þeir hefðu
lesið það í útlendri bók, að í Hollandi
væri búið að smíða svo stóra ámu,
að jörðin væri varla nógu stór í spons
gatið. Einar setti hljóðan við þessi
tíðindi. Þagði hann drykklanga stund
og hugleiddi býsnin, en sagði síðan:
„Jé, drengir — en hvar átti þá sú
andskotans tunna að standa?"
VaÓhrekkutúu
Andrés Erlendsson á Vaðbrekku í
Hrafnkelsdal var nokkuð drjúgur með
sig, en lét þó stundum ólíkindalega.
Eitt sínn tók gestur, sem til hans kom,
að hæla túnvelli hans. Þá sagði And-
rés:
„Og nefndu aldreí Vaðbrekkutún.
Það er ekki nema borur og skorur,
skvompur og skratti".
Allt góð ílát
í norðlenzkum kaupstað var stofn-
aður félagsskapur, sem nefndist hjóna
klúbbur, og efndi hann til dansleíkja
og annarra skemmtana annað veifið.
Var með ýmsu móti leitazt við að gera
þessi skemmtikvöld sem fjörugust.
Eitt danskvöldið hrópar dansstjóri, að
næst komi ketillinn og kannan, pott-
urinn og pannan. Síðan skipta fjorar
konur þessum nöfnum með sér og
jafnmargir karlmenn gera slíkt hið
sama. Koma svo karlmennirnir þang-
að, sem konur eru fyrir. Sá, sem
fremstur fór, virti hópinn fyrir sér
og mælti síðan:
„Ja, ég veit ekki. Þetta eru allt
saman ágætis ílát“.
Óhræsss Eærin
Jón hét karl, er átti heima í Leyn-
ingi. Hann var með hálfvisna fætur
og gat lítt borið sig um. Svo bar við,
er séra Hallgrímur í Miklagarði kom
í húsvitjun að Leyningi, að rætt var
um upprisu dauðra á efsta degi.
Lagði Jón gamli þar orð í belg, og
mátti heyra, að hann bjóst við því, að
líkami myndi rísa, þegar lúðrarmr
hljómuðu, í sama horfi og hann fór
í gröfina. Stoðaði ekki, þótt prestur
Framhald af 755. sí8u.
gamalli venju kvæðamanna. Menn tylla
sér á hóla og steina til þess að sjá bezt
nágrennið, en okkur Andrési nægir
það ekki. Við leggjum af stað upp
snarbratta fjallshlíðina, masandi um
eitt og annað eins og gengur. Efst er
bratt klettabelti, en Andrés heldur á-
fram eins og ekkert sé, og mér finnst
sjálfsagt að fylgja honum eftir. Sjón-
deildarhringurinn er alltaf að víkka,
og að lokum stöndum við á brúninni og
l'ítum yfir flóann svo íagran og bjart-
an. En þegar vi5 höfum skoðað það
um stund, sem augað bauð upp á og
fara átti niður aftur, mundi ég allt í
einu eftir því, að ég var kominn á
sextugsaldur og að það var aðeins
þetta dásamlega ferðalag, sem gert
hafði mig ungan í annað sinn. Von-
andi endist þessi gerviæska mín, þang-
andæfði þessari skoðun Jóns. Þa lók
séra Hallgrímur annarri hendi um
visið læri Jóns og mælti:
„Og heldurðu þá, Jón minn, að
óhræsis lærin þau arna rísi upp aftur
eins og þau eru?“
Ekki að vita
ÞORBERGUR JÓNSSON á Tjörva-
stöðum á Landi var mikill maður á
velli, gæddur frábærri atorku og
mörgum kostum búinn. En teprulega
siðavendni hafði hann Íítt tamið sér,
og sízt hvað orðbragð snerti. Þó var
hann ekki svo gersneyddur fordild,
að þag veitti honum ekki ánægju,
hve fríð og myndarleg Þóranna dótt-
ir hans va: Þá var ekki títt, að
bændadæun- færu að heiman sér til
menntunar, en eigi að síður vildi Þór-
anna komast til Reykjavíkur og sjá
þar eitthvað fyrir sér, er hún hugð'i
til menningar horfa. Lét karl til leið-
ast og sagði vig granna sína, svo sem
til afsökunar eftirlátssemi sinni:
„Ég lét það eftir stelpufjandanum
að fara til Reykjavíkur svolítinn tíma.
Hver veit, nema það geti einhver
strákandskoti glapizt á henni”.
Illugi -
Framhald af 752. siSu.
unum að þeim þykir til um persón-
una Galdra-Illuga: hún „veit sínu
viti“. En Magnús prestur á Hörgs-
landi er þar hetja sögunnar og
stendur með pálmann i höndunum.
Síðan er rpiskunnarleysið undir-
strikað í lokin með sögunni um
Illugatorfu
(Heimildir: Þjóðsögur Jóns
Árnasonar I., III., IV.;
Blanda II., IV.; sbr. og Þjóð-
sögur og munnmæli Jóns
Þorkelssonar).
að til ég er kominn niður fyrir klett-
ana, hugsaði ég. Nú var síðasti kafli
ferðarinnar frarrrundan, og þó búið
væri að yrkja um tvö hundruð vísur
frá því lagt var af stað úr borginni,
fannst Sigurbirni það engan veginn nóg.
Hann kvað:
Þó förin endi og birtist bær,
brags má Iendur kanna,
blika og endast blómaskær
blómstur hendinganna.
Menn fóru nú að skiptast á þakkar-
orðum, því að allir voru ánægðir og
fannst sem aldrei hefðu þeir farið slíka
skemmtiför. Fararstjórinn, Jóhann Garð
ar, kvað þetta:
Ég vil þakka manni og mey
mildi veitta af bezta tagi.
I STUÐLAREGNI —
TÍMINN - SUNNUDAGSRLAÐ
765