Tíminn Sunnudagsblað - 15.09.1963, Blaðsíða 18

anna. „Menn eiga að láta allt fara
eins og fara viir\
„Hvernig komst þú að þessu?“
spurði Pétur, sem alls ekki hlustaði
á það, er hinn sagði.
„Eg gleymdi hlújárninu mínu og
fór að sækja það í rökkurbyrjuninni.
Eg var inni í verkfæraskúrnum, þegar
hann kom inn í garðinn. Eg þekkti
hann undir eins á hnöppunum".
„Hvað var liann lengi?"
„Eg fór heim. En hann hefur kom
ið ofiar. Margsinnis“.
Pétur stóð á gólfinu eins og svefn-
gengill og glápti á flugnaveiðarann,
sem hékk niður úr súðinni yfir rúm-
inu. Hann heyrði, og heyrði þó ekki.
Það var eins Qg grammófónplata sner
ist í sífellu inni í höfðinu á honum .. .
Ertu viss urn . ? Ertu viss um . . . ?
Rödd Voss barst neðan úr rúm-
fötunum: „Má ég koma í verksmiðj-
una í kvöld? Við getum alltaf fund
ið eitthvað til þess að tala um“.
Loks virtist Pétur heyra.
„í verksmiðjuna? Það geturðu auð
vitað. En þú ert sárlasinn. Og hvað
gætum við talað um? Eg drep hann
— ég brýt í honum hvert bein. Sá . . .
sá hundur1 Ég hef þekkt hann í fimm
ár — síðan hann kom hingað fyrst
sem burðarkarl. Eg hjálpaði honum
með ráðum og dáð — gekk í ábyrgð
fyrir hann og skrifaði á víxla. Ræf-
illinn átti ekki bót fyrir rassinn á
sér — svo til hvert tangur, sem hann
átt, hafði orðið eftir, þar sem hann
var síðast. Við stjönuðum við hann,
þegar hann mhssti konuna, gáfum hon
um að éta og keyplum áfengi og
tóbak handa honum, svo að hann
gæti gleymt raunum sínum. í hálfan
mánuð létum við hann búa uppi í
kvistherberginu hjá okkur, svo að
hann þyrfti ekki að hírast einn í tóm
um stofunum heima hjá sér. Við . - -
en kannski það hafi líka byrjað þá
strax!“
„Þú ert svo þögull“, sagði konan
hans við hann, þegar hann var að búa
sig í verksmiðjuna.
„Eg? Þögull? Svo-o!“ sagði hann
„Ekki hef ég hugmynd um það!“
Ekkert annað.
Hann skoðaði ljóskerið eins og
venjulega, aðgætti, hvort hann hefði
rafhlöðu og perur til vara og lét
hvort tveggja í tösku sína, ásamt
flautunni. Síðast kom blikkskálin,
sem náttverðurinn hans var í, og hita
brúsinn.
„Góða nótt“, sagði hann og lokað:
hurðinni á eftir sér. Þegar hann
beygði fyrir húshornið, sá hann út
undan sér, að konan hans skýldi sér
bak við gluggatjaldið og horfði á eft-
ir honum.
„Engin asnastykki“, sagði hann
skipandi við sjálfan sig.. „Andaðu ró-
lega, Pétur — andaðu rólega! Verði
eitthvað gert, þá skal gengið hreint
til verks“.
Pétur Mikkelsen var búinn að
reykja sígarettuna sína klukkan
ellefu, þegar Voss kom. Þeir urðu
samferða inn í húsið, og næturvörð-
urinn dró konjaksflösku út úr vegg-
skáp. Tveir eggjabikarar komu einn-
ig í leitirnar, og svo hellti hann í
staupin.
„Ætli þetta sé nú vert?“ sagði li-tli
maðurinn vandræðalega. Pétur var
ekki vanur að drekka í verksmiðj-
unni.
„Það er dádtið, sem við verðum
að halda upp á, Voss!“ sagði hann.
Sjaldgæfur og skemmtilegur atburð-
ur. Þetta er erfisdrykkja!"
„Svona — svona, Pétur!“ sagði
Voss sefanai. „Það var skelfilegt, að
ég skyldi ségja þetta . . . En það
skauzt út úr mér. Þeir þagmælsku
eiga gott. Það hlýzt aldrei nein ó-
gæfa af munninum á þeim“.
„Jæja! Þér finnst betra, að kon-
an mín, Hansen og állur bærinn
hefði hlegið að mér eitt árið enn! Þú
ert vorkunnlátur og drenglyndur vin
ur. — Nei —- ég þakka þér fyrir, að
þú gazt ektci þagað. Skál, Voss, og
fyrirgefðu mér, að ég fleygði þér út
í gærkvöldi".
„Klúkkuraar, Pétur! Þú mátt ekki
gleyma klukkunum. Eftirlitsmaður-
inn tekur þér tak, ef klukkumar
ganga ekki rétt“.
„Fjandinn hirði klukkurnar!" sagði
Pétur. En samt sem áður gerði hann
sig líklegan til þess að fara. Hann
sagði: „Ég vi) sjá þag einu sinni
sjálfur! Bara í eitt einasta skipti!
Og svo, fétagi!‘
Viku sem.na fékk hann að sjá það
sjálfur. Hann hætti á það að láta
Voss ganga eina hringferð um verk-
smiðjuna, og hann var ekki burtu
nema þrjá stundarfjórðunga. Þegar
hann kom aftur, settist hann magn-
þrota á bekk í matsalnum, og þar
sat hann, þegar Voss kom að. Hann
húkti þar boginn og bugaður og
starði niður í gólfið og tautaði við
sjálfan sig. Það hafði sýnilega feng-
ið mjög á hann. Ekki vegna þess, að
hann byggtst við öðru en því, sem
hann sá. En a;ión er alltaf einu stigi
órækari sónnun en trúverðugasta
saga.
Hann autaði fram í'gegnum nefið:
„En ég hálsbrýt hann! Sný hann úr
hálsliðnum eins og dúfu! En fyrst,
Voss — fyrst af öllu tala ég vig hann
— hægt og rólega skilurðu? Ég flýti
mér ekkert að því. Þú hefur stolið
frá mér konnnni minm, segi ég við
hann. Þú befui troðið heimili mitt
undir fótum þér, ódóið þitt — hið
eina, sem ég átti. Þú gazt ekki látið
þér nægja neina af þeim hundruð-
um, sem eru frjálsar gerða sinna —
nei, hið eina, sem vinur þinn og
velgerðamaður átti, þurftir þú endi-
lega að raurga. Fyrr hafðirðu ekki
ró í þínum beinum. En nú skaltu
hljóta ró, bölvuð eiturnaðran þín. Þú
skalt fá þá ró, sem þú þarfnast. Þú
skalt fá . . . veiztu nú, Voss? Ég
ætla að pynda hann fyrst. Drepa
hann hægt og rólega!“
„Vertu nú stilltur, Pétur. Þú ætlar
þó ekki að koma þér í tukthús hans
vegna?“
„Stilltur, segirðu! Þú skalt ekkl
vera hræddur um, að ég sé ekki stillt
ur. Og ég skol segja þér eitt: Greta
skal ekki fá neitt um þetta að vita!
Enginn skal neitt um það vita. Ég
geri það eitthvern tíma, þegar hann
á að vinna að kvöldlagi. í næstu viku
verður komi-5 svartamyrkur strax
klukkan átta. Veiztu hvað ég er að
fara: Þeir eiga alltaf ag sjá um tvær
kvöldlestir. Hann hleypur fram og
aftur milli vagnanna, og ég hleyp á
eftir honura, og svo . . .”
„Veittu honum alla þá ráðningu,
sem hann þolir, Pétur! Og taktu kon-
una þína tii bæna um leið . . .“
„Gretu? Hvers vegna? Þetta er ekki
hennar sók Hún er ekki svoleiðis
manneskja. Hvað — hún hefur hugs-
ag sem svo: Við Pétur erum auðvitað
hjón, og hann er ágætur. En nú er
Hansen alltaf að ásækja mig, og hér
er ekki allt of skemmtilegt svona
kvöld eftir kvbld . .“
„Viltu heití- mér einu, Pétur?"
„Hvag er það?“
„Bíddu þangað til á þriðjudaginn
kemur?“
„Og hvers vegna ætti ég að gera
það?“
„Hugsaðu um þetta. Einn dagur til
eða frá sk'.ptir ekki miklu máli. Hann
verður áreiðanlega þar, sem hann er“.
„Þangað til á þriðjudaginn? Nú,
jæja — ef þér finnst það eitthvað
betra. En ekki einum einasta degi
lengur!"
„Klukku-nar, Pétur", sagði litli
maðurinn * áminningartón.
Þegar vinirnir hittust næstu daga,
blés Pétur M'kkelsen einu orði út
um munnvikiö. „Þriðjudag!" sagði
hann. Á iaugardaginn sýndi hann
Voss gúmmíkyifu, sem hann hafði
komizt yfir Ti) þess að nota við næt-
urvörzluna „Svona!“ sagði Pétur og
sveiflaði vcpr.inu, svo að hvein í
loftinu. ,Tjú — Hansen!“
Klukkan elletu á mánudagskvöldið
stóg Pétur -eykjandi fyrir utan dyrn-
ar á vélasalnum, þegar Voss kom.
„Við skulum koma inn“, sagði litli
maðurinn. ,Það hafa gerzt tíðindi”.
„Þú ert svo torkennilegur á svip-
inn“, sagði Pétur, þegar þeir komu
inn í birtuiia. , Það er þó ekki . . .?“
„Hanse.n er dauður", sagði Voss.
„Hann hlýtur ag hafa hrasað um
járnbautarremana og svo orðið undir
762
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAO