Tíminn Sunnudagsblað - 15.09.1963, Blaðsíða 19

vögnununi. Ég íór niður eftir með
bréf til dótr.ur okkar í Randers —
gekk við tii þess að koma því í lest-
ina. Talaði við að'stoðarmannmn, og
hann sagði mér þetta. Þafj hafði gerzt
eitthvað hálitíma áður“.
Pétur horfð: fast á hann. Rannsókn-
araugum. Þag var eitthvað, sem hann
var að reyna að kryfja til mergjar.
Hann vætti vanrnar og mælti: „Segðu
mér. Voss — þú hefur þó ekki átt ein-
hvern þátt í þessu?“
„Ég?“ sagð) Voss. „Ertu með öllum
mjalla, maður? Ég er örkumla mað-
ur að hálfu leyti!“
Nú varð þögn, og Pétur virti Voss
óaflátanlega fyrir sér. Loks tók Voss
aftur til máis. Hann sagði: „A-pú.
Manni vðrðu>’ samt sem áður svo
einkennilega vig — eftir það, sem við
höfum talað um. Það er líklega ekki
lögg eftir í konjakkflöskunni, sem
við vorum með um kvöldið?“
Pétur fór og sótti flöskuna, en Voss
hlammaði sér niður og virti fyrir sér
ofninn — það er að segja: hann horfði
gegnum hanr. Auðvitað er lestin ljós-
laus, og hvergi leggur neina skímu
út úr vögnunum. En upp um reykháf-
inn á eimvagninm hrjóta síur, sem
dragast aftúr meg lestinni með reykn
um. Uppljómaður reykjastrókur,-sem
lyppast mjúklega yfir fremstu vögn-
unum. Hann fylgir æðandi lestinni
með augunum síðustu tvo kílómetr-
ana, og þegar hún nemur staðar fyr-
ir framan stöðvarbygginguna, hvæs-
andi og stynjandi, smýgur Hansen
með lipurð marðarins inn á milli'
tveggja vagna og hverfur. En Voss
smýgur eiunig inn á milli scjmu vagn
anna meg murðarmýkt, og enginn
veitir honum. eftirtekt. Allt er sam-
vizkusamlega myrkvað, og farþegarn
ir staulast ringiaðir út úr klefunum.
Þar að auki er mjög dimmt yfir — í
fáum orðura sagt: eitt af þessum öm-
urlegu kvöidum, þegar allir þrá að
komast heim. Jafnvel þótt heimilið
sé ekki allt of friðsælt.
Pétur Mikkelsen er kominn aftur.
„Það er heimingurinn eftir“, segir
hann. „Það er líka eins og manni
veiti ekki af hressingu“.
„Manni fmnst þetta dálítig ein-
kennilegt" segir Voss og seilist eft-
ir glasinu sínu.
„En skyldi þetta nú ekki hafa ver-
ið bezta iausnin, sem orðig gat?“
segir Pétur hugsi.
„Áreiðaniega", segir litli maðurinn.
En Pétur virðir hann einu sinni
ihugandi fyrir sér. Það er eitthvað,
sem er eins cg bögglag roð fyrir
brjósti hans. Hann vantar svarið við
reikningsdæmmu.
„Klukkurna -, Péturl“ segir Voss.
J.H. þýddl.
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
ÓLAFUR GUNNARSSON:
UM TRYSGVA UB
Fyrir sextíu og tveimur árum
er fyrst getið búferla hjá
Trygve Lie. Fáir létu sig þá
ferðalag hans skipta. Hann var
að flytja búferlum frá Grúner-
lökka til Grorud, sem nú eru
hvort tveggja hlutar af Osló. En
Grorud var þá drjúgan spöl utan
við borgina. Það var þó ekki
Trygve, sem réði flutningunum
að því sinni, heldur móðir hans,
sem hafði fest kaup á matsölu-
húsi í Grorud, þar eð maður
hennar hafði horfið til Ameríku,
varð hún að sjá sér og börnum
sínum. Ruth og Trygve, far-
borða. Trygve var sex ára, þeg-
ar þessi tíðindi gerðust. Hann
er fæddur 16. júlí 1896.
Móðir hans og systir höfðu far
ið með lestinni, en Trygve sat
í sófa„ sem var komið fyrir inn-
an um annað dót, en aleiga fjöl-
skyldunnar var flutt á einum
hestvagni. Á leiðinni þurfti
drengurinn margs að spyrja,
einkum þegar hann sá stórbygg
inguna Linderud, en eigandi
hennar var þá einhver auöug-
asti bóndi Noregs og kallaðist
gósseigandi. Ökuþórinn tjáði
drengnum ,að hann ætti hundr-
að kýr og minnst fimmtíu her-
bergi væru í húsi hans.
„Og býr hann i þeim öllum?"
spurði drengurinn öldungis for-
viða, og hefur sjálfsagt ekki ór-
að fyrir því þá, að hann ætti
eftir að verða húsbóndi i einu
stærsta húsi heimsins.
í Grorud ólst Trygve upp.
Hann var snemma mikill fyrir
sér, án þess að vera óþægur.
Vitanlega varð hann foringi
hinna drengjanna og háðu þeir
marga hildi við drengina í ná-
grannaþorpinu undir forustu
hans. Eins og aðrir norskir
drengir fór hann ungur að
renna sér niður brekkur, og í
einni slíkri brekkuferð viðbeins
brotnaði hann. Læknirinn, sem
batt um brótið, spurði, hvað
hann ætlaði að verða.
„Hershöfðingi", svaraði hann.
Minni mannvirðingum hafði
hann engan áhuga á.
Verkamenn í Grorud borðuðu
TRYGVE LIE
hja nioour lians. Trygve hafði
þvi góð skilyrði til þess að kynn
ast verkalýðnum, enda gerðist
'hann síðar verkalýðsforingi.
Blaðakaup voru ekki eins al-
menn þá og nú, svo að vanalega
rifust borðgestirnir um dagblað
ið, einkum þó árið 1905 meðan
á stríðinu milli Japana og Rússa
stóð. Trygve var þá orðinn læs,
og tók hann að sér að lesa er-
lendu fréttirnar upphátt fyrir
alla meðan verið var að borða.
Meðal verkamannanna voru
nokkrir Svíar, og var Trygve
engu síður hændur að þeim en
löndum sínum. Þegar öldurnar
risu sem hæst út af sambands-
slitum Norðmanna og Svia 1905,
var Trygve áhyggjufullur. Hon-
um fannst ótækt, að Norðmenn
og Svíar færu að berjast eins og
helzt leit út fyrir um tíma, þótt
því yrði afstýrt.
Trygve Lie gekk vel i skóla
og kennarinn, Johann Evje,
hafði miklar mætur á honum.
Má segja, að hann gengi drengn
um að nokkru leyti i föðurstaö.
John Falkberget rithöfundur
var þá búsettur í Groru.d, en
bæði hann og Johann Evje voru
þjóðkunnir menn, og fannst
drengum það mikið í munni, að
763