Tíminn Sunnudagsblað - 22.09.1963, Blaðsíða 6

MARGRÉT JÓNSDÓTTIR
— Ekki skaltu kvíða því, að hann
reynist þér illa, svaraði Bergur. —
En hann er heysjúkur, og þess vegna
lítur hann ekki vel út, hefur víst ekki
verið bandaður fyrr í vor.
Og vissulega hafði Bergur rétt að
mæla. Ég hafði ekki setið lengi á
baki Jarps, er ég fann, að hann var
forláta reiðhestur, rennivakur og
viljugur, en lét þó svo vel að stjórn,
að hverju barni hefði verið óhætt að
sitja á honum. í einu orði sagt, ein-
hver bezti reiðskjóti, sem ég hef
komið á bak.
Við komum brátt inn að vatnsþró
og út úr oænum, sem þá var svo ógn-
arlítill í samanburði við það, sem nú
er. Er við komum inn fyrir Lækjar-
hvamm, hittum við eitthvað af sam-
ferðafólkinu, kaupafólk, sem var að
fara austur í Laugardal og Biskups-
tunguir, en lestamennimir voru lagðir
af stað á undan.
Ég varð þess fljótlega vör, að Bakk-
us karlinn hafði slegizt með í förina,
og einhverjir brugðu sér inn í Bald-
urshaga, til þess að fá sér hressingu,
en þar var þá greiðasala. Var nú riðið
greitt upp unöir Geitháls. Bregður þá
svo við, að farið er þar út af vegin-
um, og kemur brátt i ljós, að ákveðið
er að nátta sig þarna í móunum.
Ekkert tjald var með í förinni. Sum-
arnóttin var björt, því að himinn var
heiður, en þó nokkuð svöl. Við stúlk-
urnar, sem vorurn, að mig minnir, 5
talsins, reyndum að hreiðra um okk-
ur undir reiðingum og reiðverum,
en lítið var um svefnfrið að ræða
fram eftir nóttu.
Þarna var saman kominn heill hóp-
ur manna, og höfðu þeir auðsjáan-
Lega ætlað að gera sér verulega glað-
an dag. Slíkt var að vísu engin ný-
lunda í kaupstaðarferðum, að menn
bl'ótuðu Bakkus allfreklega, en í þetta
sinn var alveg sérstök ástæða fyrír
hendi, því að þjóðin hafði þá sam-
þykkt að gera hann landrækan og
skyldi aðflutningsbannið ganga í
gildi um næstu áramót. Var því ekki
seinna vænna að hylla guðinn eftir-
minnilega. Var nú heldur en ekki
glatt á hjalla. Karlarnir staupuðu
sig og minntust við flöskustútana,
sungu og hlógu og grétu á víxl, föðm-
uðust og xysstust og flugust á í milli,
en ekki urðu þó neinar alvarlegar
ryskingar. Engin stúlknanna tók þátt
í þessari Jörfagleði. — Loks þegar
komið var fram að óttu datt allt í
dúnalogn.
Mér leið' ekki sem bezt. Eg hef
alla ævi haft megna óbeit á drykkju-
skap — og ég var ung og að mér
fannst mjög einmana innan um ein-
tómt ókunnugt fólk. Mig langaði mest
til að leggja á strok og halda. heim
aftur til Reykjavíkur. En ég var svo
sem ekki óvön því að fara að heiman
til' allra ókunnugra til þess að vinna
vera með hest handa mér frá Austur-
hlíð.
Mér fannst bæði mannsnafnið og
bæjarnafnið vera svo óvenjulegt, að
mér flaug í hug útilegumaður, þar
sem hann stóð í dyrunum, stórvaxinn
í mórauðum vaðmálsfötum. — En
þetta var allra myndarlegasti maður,
og auðvitað flýtti ég mér að fara í
reiðfötin, kvaddi móður mína í snatri
og steig á bak reiðskjótanum, sem
beið mín fyrir utan húsið. Hesturinn
var jarpur að lit, fremur lítill, og
mér sýndist hann vera magur og ekki
sem bezt útlítandi. Hafði ég orð á
því við samferðamanninn, er ég var
setzt í söðutinn, að ég héldi varla að
þessi klár gæti borig mig alla leið
austur í Tungur.
Þetta var vorið 1914. Eg hafði ráð-
ið mig að Austurhlíð í Biskupstung-
um, og nú var dagurinn runninn upp.
er ég skyldi halda af stað í ferðina.
Veturinn hafði verið harður og
vorið kal't, en nú var þó komið sum-
ar. Það er föstudagur í 12. viku sum-
ars. — Eg bíö ferðbúin. Mér var kunn
ugt um, að ferðamenn lögðu oft af
stað síðari hluta dags úr Reykjavík,
þurfa að nota daginn til útréttinga
og vildu komast hjá að kaupa beit-
arland fyrir hesta sína yfir nóttjma.
Mér var nú samt farin að leiðast bið-
in, því að dagur var fast að kvöldi
kominn, er samferðamaður minn birt
ist í dyrunum. Hann kvaðst heita
Auðbergur og vera frá Stritlu — og
774
T 1 M I N N — SUNNUDAGSBLAB