Tíminn Sunnudagsblað - 22.09.1963, Blaðsíða 21

hafa allt til þessa dags verið taldir
hafa gildi sem reglur um réttarstöðu
Indíána í ríkinu. Hann taldi heimild
stjórnarskrárinnar ekki ná til Chero-
keeanna og sagði m. a. í forsendum
úrskurðar síns: „Draga má þag í efa,
að hægt sé meg fullri nákvæmni að
nefna þá ættbálka, sem búa innan
viðurkenndra landamæra Bandaríkj-
anna, erlendar þjóðir. Réttara kynni
að vera að nefna þá háðar heimaþjóð
ir . . . Erlendar þjóðir, og einnig vér
sjálfir, teljum þá og land þeirra vera
svo algerlega undir valdi og yfirráð-
um Bandarikjanna, að sérhverja til-
raun til -ið vmna land þeirra eða
gera við þá sljórnmálalegt samband
myndu allir telja innrás á land vort“.
Tveimur árum síðar, 1833. kom
annar angi þessa sama máls fyrlr rétt
Marshalls. Hafði Georgía rétt til þess
að láta fylkislögin ná til Indíánanna?
Við þetta tækifæri skilgreindi Marsh
all nákvæmlega stöðu Indíánaætt-
bálka í ríkinu. Hann sagði: „Indíán-
ar hafa ætíð verið taldir vera sér-
stakar, óháðar ríkisheildir, sem
halda upprunalegum náttúrurétti sín-
um sem óv.nengjanlegir eigendur
landsins frá ómunatíð, með þeirri
undantekningu einni, sem ómótstæði
legt vald hefur lagt á þá og.hefur
hindrað þá frá samskiptum við öll
önnur Evrópuríki . . . og þetta voru
hömlur sem tjáð Evrópuríki lögðu
á sjálf sig ekki síð'ur en á Indíánana
. . . Viðurkennd regla í þjóðarétti
er, ag veikara ríki afsali sér ekki
fullveldi sínu, rétti sínum til sjálfs-
stjórnar með því að tengjast öflugra
ríki og gangast undir vernd þess.
Cherokee-þjóðin er því sérstakt
þjóðfélag, er lifir á sínu eigin landi
og hefur nákvæmlega ákvörðug landa
mæri og þar geta lög Georgíu ekki
haft neitt gildi og borgarar Georgíu
hafa engan rétt til að fara þangað,
nema með samþykki Cherokeea
sjálfra, eða svo sé ákveðið með samn-
ingum eða samþykkt þjóðþingsins."
Þessi úrskurður kom Cherokeeum
þó að litiu haldi, því að forseti Banda
ríkjanna, Andrew Jackson, taldi sér
ekki skylt að láta fara eftir honum.
Jackson var þeirrar skoðunar, sem
þá var farið að bera talsvert á meðal
ráðamanna, að óþarfi væri að taka
nema takmarkag tillit til frumbyggj-
anna og réttar þeirra til lands feð'ra
sinna, og í bréfi, sem hann skrifaði
Monroe forseta árið 1817 segir hann:
„Ég hef lengi litið á samninga við
Indíána sem fásinnu. er geti ekki sam
rýmzt grundvalJarreglum stjórnarfars
vors“. Þessa skoðun lekur Marshall
til athugunar í einum úrskurða s:nna
og segir um hana: „Því er haldið
fram, að þessir samningar séu ekki
annað en samkomulag, sem geti ekki
talizt bindandi fyrir Bandaríkin, þar
eg Indíána skorti vald til að gera
þá . . . Er það höfuðatriði að báðir
aðilar séu jafnvaldamiklir til þess að
samningar séu gildir? Þessu verð-
ur ekki ha'dið fram, því að
þá væri hægt að gera mjög fáa gilda
samninga. Eina skilyrðið er, að hvor
aðila um sig hafi rétt til sjálfstjórn-
ar og vald til að framkvæma ákvæði
saniningsins .. . Vér höfum gert samn
inga við þá, og eigum vér þá að meta
þessa samninga einskis fyrir þá sök,
að þeir séa gerðir við' ósiðmenntaða
þjóð? Rýrir það kvaðir slíkra samn-
inga? Höfum vér ekki með því að
ganga til samninga viðurkennt vald
þessarar þjóðar til að binda sig sjálfa
og leggja oss skyldur á herðar?“
Meðan á málaferlunum milli Chero
keea og Georgíufylkis stóð, var farið
að líta fleiri ættbálka hornauga af
hvítum mönnum. Missisippifylkið fór
að dæmi Georgíu og samþykkli lög,
þar sem lög fylkisins voru látin ná
til Choctawættbálksins, sem bjó inn
an landamæra þess fylkis. Jackson
var þá nýorðinn forseti og í fyrsta
boðskap sínum til þingsins. kvað hann
sig skorta vald til þess að standa gegn
þessum óskum einstakra fylkja og
mælti með því við þingið, að það
tæki frá hæfilega stórt landsvæðj.
vestan Missisippifljóts, og skyldi það
land verða ábyrgzt Indíánum um ald-
ur og ævi. Síðan sendi Jackson erind
reka til Indíánaættbálkanna i þess-
um ríkjum, þar á meðal til bæði
Choctawa og Cherokeea, og í farar
nesti fengu erindrekarnir þessar leið-
beiningar frá forsetanum: „Biðjið þá
sem vini og bræður að heyra, hvað
faðir þeirra os vinur segir. Þar sem
þeir eru núna, eru þeir of nálægt
hinum hvítu börnum mínum til þess
að þau geta lifað saman í einingu og
friði . . . Handan við fljótig mikla,
Missisippi, hefur faðir þeirra séð
þeim fyrir n.rd', nógu stóru fyrir þá
alla, og hann ráðleggur þeim, að
flytja sig þangað. Þar munu hinir
hvitu bræður þeirra ekki ónáða þá
og ekki eiga neinar kröfur til lands-
ins, og þar geta þeir lifað, þeir og
öll böm þeirra, svo lengi, sem gras
grær og vötn falla til sjávar . . .”
En leiðtogar'Chochtawa svöruðu:
„Ef vér förum vestur yfir Missisippi
gerum vér oss engar vonir um, að
neinir þeir samningar verði gerðir
við oss, er tryggi hag vorn og barna
vorra betur en þeir samningar sem
fyrir eru. Rauða þjóðin er þeirrar
skoðunar, að innan fárra ára muni
Bandaríkjamenn einnig vilja e'gnast
landið vescan Missisippi."
I kjölfar ávarps sins til þingsins
lagði Jackson fram í báðum dcildum
frumvörp um brottflutning Indíána
úr austurríkjunum. í frumvörpunum
voru engin ákvæði um valdbeitingu í
þessu skyni, en þó kom fram. að
valdi yrði beitt, ef nauðsyn krefði. —
Ýmsir urðu til að mótmæla frum-
vörpunum, bæði þingmenn og menn
utan þings. Öldungardeildarþingmað-
ur einn frá New Jersey lauk ræðu
sinni um málið, sem tók ^vo daga að
flytja, með þessum orð „Er það
meðal forréttinda hvítra manna að
mega virða ag vettugi siðferðileg boð
orð, þegar Indíánar eru annars veg-
ar?“ Og fulltrúadeildarþingmaðurinn
Storr frá New York talaði í ræðu
sinni um þá blekkingu, sem værf
fólgin í því að þykjast flytja Indíán-
ana á brott þeim sjálfum til hagsæld-
ar, brott frá samfélagi, þar sem þeir
ættu skemmtileg heimili, kirkjur og
skóla. út á óbyggt land, þar sem
fjandsamlegir ættbálkar myndu vera
einu nágrannarnir.
En þrátt fyrir þessa andspyrnu
voru frumvörpin samþykkt og 30.
maí 1830 tóku gildi lög um brottflutn
ing Indíána Þegar dómsúrskurður
Marshalls um, að ekki væri hægt að
láta lög Georgíufylkis ná U1 Chero-
keea kom fram fáum árum síðar, svar
aði Jackson með því að synja um að
framfylgja þeim dómi.
Næstu tíu árin voru allir Indíánar
reknir úr fylkjunum á Atlantshafs-
strönd og við Mexíkóflóa. Sumir fóru
umtölulítið, aðra þurfti ag reka með
hervaldi. Semínólarnir á Florida
veittu einir skipulagða mótspyrnu, og
við þá stóð styrjöld allt til ársins
1842. Sama sagan gerðist í Norður-
ríkjunum, við vötnin miklu og í Ohio
svæðinu. Þaðan voru allir lndíánar
reknir í vesturveg, nema írókesaþjóð
irnar einar Lóngu síðar komu leifar
af Cherokeeahópum aftur til Norður-
Carolina-fylkis, og í Flórida hafð'i
sumum Semónólum tekizt að lifa af
styrjöldina og sleppa við brottrekst-
ur. Choctawarnir héldu einnig aftur
til Missisippifylkis. Allt eni þetta nú
orðnir þróttmiklir hópar, en þeir búa
við. lítið landrými í ókunnu umhverfi.
Sú spá Choctawanna, að þeim
myndi ekki lengi búið griðland vest-
an við Missix'ppi rejmdist fljótlega
rétt. Ættbálkunum, sem settust að
þar sem nú eru fylkin Kansas. Iowa
og Nebraska var tilkynnt, að þar
fengju þeir ekki að vera. Gullfundir á
vesturströnd álfunnar lerddu til þess,
að farig var að leggja vegi, fyrst
vagnavegi, síðan járnbrautir, þvert yf
ir meginlandið, og til þess að auka
öryggi ferðamanna voru frumbyggj-
arnir reknir af þeim svæðum, sem
þessar .brautir lágu um. Nýir samn-
ingar voru gerðir við þá og þeim voru
gefnar nj'jar yfirlýsingar um vernd
Bandaríkjanna og ævarandi yfirráða-
rétt landsins, sem þeir fluttu þá til.
Ættbálkarnir í suðausturríkjunum,
gengu sumir í lið með Suðurríkjunum
í borgarastyrjöldinni 1861—1865. í
ófriðarlok var fyrir þær sakir tekinn
af þeim nelm’ngur þess lands. sem
T I M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
789