Tíminn Sunnudagsblað - 22.09.1963, Blaðsíða 8

Tintron, bergkastali skammt frá gamla reiðveginum úr Þingvallasveit í Laugardal.
hreint rúm að sofa í, og víst var ég
þreytt og varð hvíldinni fegin og
svaf vært til morguns.
— Skyldi ég nú bíða eftir Auð-
bergi samferðamanni mínum. En
hann var á eftir með lest.
Það væsti elrki um mig þennan
sunnudag, mér var veittur góður
beini. Samt sem áður hálfleiddist
mér biði.n. Ég spurði eftir því nokkr-
um sinnum, hvort Jarpur minn væri
vís, og var mér sagt, að hann væri
innan girðingar fyrir utan túnið og
mætti ég vera örugg um það.
Undir kvöld kom Bergur loks með
lestina. Ég kvaddi fólkið, þakkaði
húsráðendum fyrir ágæta fyrir-
greiðslu og bjóst tii að stíga á bak
Jarpi. En heldur þótti mér kynlega
við bregða, er söðullinn minn var
kominn á stóran og feitan, rauð-
skjóttan hest, mesta stólpagrip að
sjá. Spurði ég auðvitað hverju þetta
sætti, en fékk ekki fullnægjandi
skýringu á því fyrr en seinna.
Víkur nú sögunni að Austurhlíð
þennan umrædda sunnudag.
Magnús bóndi Sigurðsson, tilvon-
andi húsbóndi minn, er úti staddur
um nónbil. Sér hann á hvar maður
á gráum hesti kemur þeysandi utan
grundirnar. Hann ríður í einum
spretti heim traðirnar í Austurhlíð
og kennir Magnús, að þar er kominn
vinnumaður frá Efstadal, berhöfðað-
ur og snöggklæddur. Hann kallar
til’ Magnúsar, án þess að heilsa, um
leið' og hi iðsprettinum lýkur:
— Hvar er sá jarpi þinn, Magnús?
— Nú, ég veit ekki betur en að
hann sé á leið sunnan úr Reykja-
vík með kaupakonuna mína, svaraði
bóndi, og var víst heldur fljótmælt-
ur. Kom nú fljótt í ljós, hvernig í
málinu lá. Jarpur hafði komizt út úr
girðingunni í Efstadal og haldið aust-
ur á bóginn til heimahaganna, og
sást nú til hans skammt fyrir vestan
túnið í Austurhlíð. Vinnumaðurinn í
Efstadal hafði orðið þess var, að
Jarpur var horfinn. Eitthvað hafði
hann fengið í kollinn úr kaupstaðar-
ferðinni og var því örari en ella.
Hafði hann tekið traustataki hest
tygjaðan, sem bundinn var við hesta-
stein á hlaðinu og gestur átti, sem
kominn var að Efstadal þennan dag,
riðið af stað að elta Jarp og linnti
ekki fyrr en hann var kominn alla
leið.
Þannig stóð á því, að ég fékk rauð-
skjótta hestinn til þess að ríða síð-
asta áfangann, því ekki þótti gerlegt,
að leggja það á Jarp, þar sem hann
var nýkominn úr langferð. Þetta var
gaimall reiðhestur og hafði verið
mesti gæðingur. Bar hnnn nafnið
Skilir, sem ég veit ekki af hverju var
dregið. En ekki þótti mér eins mjúkt
að sitja á nonum og Jarpi, þó að lítið
reyndi á það, því að nú fórum við
Bergur klyfjaganginn.
Síðasta spölinn frá Stritlu, sem nú
heitir Dalsmynni, — að Austurhlíð,
reið ég ein, en það er mjög stutt
bæjarleið. Húsfreyjan í Austurhlíð
hafði vakað eftir mér, því að komið
var fram yfir háttatíma, er ég reið
þar í hlað og því liðnir meira en
tveir sólarhringar frá því að ég lagði
af stað úr Reykjavík.
N
Þar með var þessari eftirminnilegu
ferð lokið á því minnisstæða herrans
ári 1914. Ég var ung og fylgdist lítt
með heimsmálum, enda voru það nú
víst æði margir fleiri en ég, sem
ekki óraði fyrir því, að þetta ártal
æt'ti eftir að verða ritað með eldi
og blóði í sögu mannkynsins. Heims-
styrjöldin fyrri skall á fáum vikum
eftir að ég komst í kaupavinnuna.
En ekki voru samgöngur þá betri en
svo, að vi.ð heimiliisfólkið í Austur-
hlíð fengum ekki fregnir af þeim
stórviðburði fyrr en allmiklu seinna,
og ætluðum varla að trúa fréttinni
því að hún barst okkur á hálfgerð-
um skotspónum. — En þetta er önn-
ur saga.
Margrét Jónsdóttir.
776
TlMINN - SUNNUDAGSBLAO