Tíminn Sunnudagsblað - 29.09.1963, Blaðsíða 16

t
og væru þau úr blýi, og toguðu hann
niður, svo að honum fannst hann á
hverju andartaki vera kominn á
fremsta h:unn með að sökkva niður
í hrjálæði, þar sem hann hyrfi senni-
lega að eUífu niður í botnlaust hyl-
dýpi, byggt djöflum, sem skutu og
skræktu og bölvuðu án afláts.
Murphy hreyfði sig ekki. Útteygður
líkami hans var alveg stífur, og hold-
ið hékk slyttislega á beinunum eins
og á dýri, sem bíður í varnarstöðu.
Dagsljósið dreifðist, hvítt, fálmandi
ljós, sem vermdi þakið. Hljóffin nálg-
uðust.
Fyrst heyrðist byljandi þungra
gúmmíhjólbarða og dempað vélar-
hljóð. Svo hljóðnaði byljandin með-
skeili, og fótatök kváð'u við. Murphy
rýtti, breyíti st.ellingu olnboganna og
teygði hælana út frá sér. Hann snéri
höfðinu hægt og starði á Dolan. —
Augu hans voru blóðhlaupin og næst
um lukt.
,,Nú koma þeir“, sagði hann. „Bless.
Við sjáumst í helvíti". Holdpokarnir
á vöngum hans hristust, þegar hann
hló hljóðlausum hlátri án þess að
opna munninn. Svo starðl hann enn
á Dolan og snéri síðan höfðinu aftur
fram um leið og hann gnísti tönnum
og beindi Mauser-skammbyssu sinni
að hljóðunum.
Dolan varð líka stífur. Hann beit
saman tönnunum. Hann sperrti upp
augun og starði skynlaus fram fyrir
sig. Hugsun hans stóð kyrr. Allur
líkami hans beið. Hvað mundi ske?
Tripp, trapp, tripp, trapp. Nú komu
þeir. Þeir voru enn ósýnilegir. Þröng
gatan beygði til vinstri hundrað
metrum fjær. Þeir mundu koma fyr
ir hornið þar, fram hjá gluggalansum
steingafli, sem sneri að svartmálaðri
framhlið verziunar þar sem stóð
með hvítum stöfum J. WALSH KAUP
MAÐUR. — J WALSH KAUPMAÐ-
UR, fram hjá þurru hrossataði, sem
lá á mjórri götunni, og auðum stein-
gafli. Dolan starði skynlaus á þessa
hluti, lét augun hvarfla frá einum
til annars.
Skyndilega k.jmu tveir grænklædd-
Ir menn í Ijós, gangandi hægum
skrefum sitt hvorum megin á götunni
með rifflana i höndunum fyrir fram-
an sig, beindu hlaupunum á ská upp
á við, og einkennishúfumar hölluð-
ust kæruleysislega út á hlið. annar
maðurinn tuggði skúf af hvítu hálm-
strái, og báð'ir störðu upp í glugga
hússins. Þeir stönzuðu, skiptust á orð
um, og síðan leit annar til baka og
veifaði hendinni yfir höfði sér. Hann
hélt hendinni andartak á lofti, renndi
henni síðan skjótt fram og þrýsti
henni fast að hlið sér. Þetta var
merki. Fram! Þeir gengu áfram. —
Tveir menn í viðbót komu í Ijós.
Svo þrír enn, sem allir gengu hægt
með rifflana í höndunum fyrir fram
an sig og beindu þeim á ská npp á
við.
Murphy urraði, og líkami hans
hreyfðist, um leig og þögull hláturinn
ískraði í honum. Þeir gengu beinustu
leið í gildru hans. Hann beið bara,
þar til þeir væru fyrir neðan hann,
í góðu færi.
En Dolan . . . Um leið og hann
sá þá, fékk hann ákafan hjartslátt,
og heili hans tók aftur til starfa. —
Hann var ekki hræddur við þá! Hann
hafði gleymt, að þeir voru óvinir,
að hann hafði barizt við þá í fjóra
daga. Hann var hættur að' vera bylt-
ingarmaður. Hann var fangi, fannst
honum, í greipum morðingja og
brjálæðings, og nú var von um frels-
un. Hann reyndi að hrópa og veifa
til þeirra meg höndunum, en af ein-
hverjum ástæðum gerði hið ógurlega
vald mannsins við hlið hans það að
verkum, að tunga hans klesstist við
góm'nn, og hendur hans urðu lífvana.
Hann gat aðeins skolfið og fram-
kvæmt óskiljanlegar hreyfingar með
vörunum.
Þeir komu nær. Hann gat séð hnapp
ana á einkennisbúningum þeirra
glampa og hinn einkennilega skeyting
arlausa svip á andlitum þeirra, rétt
eins og þeir væru á skemmtigöngu.
Guð minn góð'ur. Hvðrs vegna gátu
þeir ekki vitað, að hann var hér og
í lífshættu, Hvers vegna komu þeir
gangandi með þessum kærulevsis-
lega hætti, þegar . . . Fjandinn sjálf-
ur!
Murphy hreyfði sig. Hægri hand-
leggur hans varð stífur, Mjótt hlaupið
á skammbyssu hans vísaði nið'ur á
við. Hann var í þann veginn að hleypa
af. Dolan rak upp óp og lcastaði sér
yfir búkinn. sem lá við hlið hans.
Murphy snen sér við með urri og
skaut olnboganum á móti í rifbeinin
á Dolan. Léttur líkami Dolans slengd
ist til baka og rann með skriðhljóði
niður þakskífurnar. Hann valt á bak-
ig og rann síðan á hliðinni niður i
þakrennuna, staðnæmdist með and-
litið UPP og mætti augum Murphys.
„Ha“. sagði hsnn. Svo heyrðist hár
hvellur. Dolan hélt, að hann væri
dauður. En það var Murphy, sem
hafði verið hæfður. Munnur hans
opnaðist, og hann byltist um andar-
tak og sneri sér svo við með því að
nota hægri hliðina. Vinstri hliðin var
magnlaus. Hann hafði fengið kúlu
efst í vinstri öxlina. Þeir höfðu skot-
ið neðan frá götunni.
Dolan kastað'i höfðinu aftur og
lagðist flatur. Hann hélt enn, að
hann væri dauður. Hugsanir hans
þyrluðust fram og aftur í höfði hans
með furðulegum hraða. Framan við
augu hans 'mru rauðir deplar, sem
hreyfðust í hring, og yztu hlutar lík-
ama hans verkuðu eins og gríðarleg
lóð væru bundin föst við þá og drægju
hann niður á við og þvinguðu sam-
tímis líkama hans til að liggja kyrr-
an á þakinu. Hann beið í hræðdegri
þögn og heyrði ekkert.
Um leið og hermennirnir höfðu
hleypt af, hlupu þeir burt og leituðu
skjóls í litlu öngstræti, sem lá dá-
lítinn spöl upp frá götunni á vinstri
hönd. Murphy hafði skotið í blindni,
tveim skotum, en hafði engan hæft.
Kúlurnar skullu á brúnkini vig^verzl-
unina með svörtu framhliðinni og
skildu eftir litla, hvíta bletti, hlið við
hlið. Svo beið hann.
Skyndilega heyrðist enn ein druna,
og líkami Murphys titraði. Hann
beygði höfuðið aftur og bar hægri
hönd sína að hálsinum. Hann hafði
verið hæfður, í vinstri öxlina, rétt
við hnakkann. Blóðið byrjaði sam-
stundis ag streyma út í gegnum bláa
peysuna. Munnur hans opnaðist, ■—
tungan ýttist út, og hann klemmdi
varirnar um tungubroddinn. Hann
lokaði vinstra auga, og með ofurmann
legu átaki tókst honum að miða á
reykháf. Þögn. Bomm, bomm, bomm.
Hann skaut þrem skotum hverju á
eftir öðru. Það heyrðist org, og mað-
ur fómaði höndum, beygðist utan um
riffil. sem hann hélt á ská milli hand
anna. Svo féll hann fram og lá á
maganum yfir reykháfinn og engdist.
Annar maður stökk upp og reyndi
að toga hann niður um leig og hann
beygði sig djúpt niður. Murphy skaut
aftur. Maðurinn féll aftur fyrir sig.
Skyldi hann hafa særzt? Drrrrr. Vél-
byssa spýui kúlum út úr sér hærra
uppi. Hvíslandi kúlnastraumurinn
þaut rétt við andlit Murphys, hreyfð-
ist til beggja handa í loftinu og hvísl-
aði heitt fast vig andlit hans. Hann
laut niður og lá kyrr. Bomm, bomm,
bomm. Þeir miðuðu allir á hann og
skutu úr öllum áttum. Múrsteinsflís-
ar úr reykháfnum og flísar úr þak-
skífunum smullu á baki hans. En
þeir hittu hann ekki enn þá, og hann
lá og beið í þakrennunni.
Meðan hann lá og beið, hugsaði
hann um Dolan. Það væri bezt að
gera út af við hann núna, svikarann.
Hann fann að kraftarnir voru á þrot-
um. Aðeins önnur hliðin var lifandi.
Dauðinn nálgaðist hratt. En fyrst
ætlaði han i að sjá fyrir þessum skíta-
labba. Hann snéri höfðinu hægt við,
nuddaði því við lága brún þakrenn-
unnar. svo að það bæri ekki við þak-
hellurnar, sem kúlurnar skullu á. —
Svo varð hann að flytja hægri hand-
legg sinn undir olnbogann og draga
hnéð inn undir sig. Hann lá lengt og
krafsaði og stundi af hinum hroða-
legu kvölum, sem sár hans ollu.
Dolan heyrði hann hreyfa sig og
hrökk í kút af hræðslu. Þessi hreyf-
ing vakti hann til meðvitundar á ný,
eins og mann, sem allt í einu vaknar
Framhald á 814. síðu
808
T t M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ