Tíminn Sunnudagsblað - 20.10.1963, Blaðsíða 2
m
RostungshúSirnar eru þandar á grind, og síðan klýfur kvenfólkið þær. Þannig
nægir húð af einum rosfungi í elnrf bát. Drumburinn, sem konan stendur á, er
látinn síga niður, eftir því sem henni sækist verkið.
ROSTUNGAEYJAN
í BERINGSSUNDI
Lórensey í Beringssundí er ekki
frjósöm. Meðalhiti ársins er langt
neðan við frostmark, og sumar-
hlýindi eru þar lítil. Stormaákmt
er þar mjög og úrkomusamt, svo
að fáir eru þeir dagar, að ekki
snjói eða rigni. Samt hefst þar við
fólk, því að eyjan hefur eitt sér
til ágætis: Þar eru rostungagöng-
ur miklar, ekki sízt á haustin.
Það eru Eskimóar, sem þarna
eiga heima, og líf þeirra hefur
algerlega verið háð rostungunum
til skamms tíma. Um langar aldir
hafa þeir lifað á kjöti þeirra, not-
að tennur þeirra og bein í verk-
Svona skepnur hafa bylt sér
á sjávarklöppunum í nágrenni
Sandgerðis, þegar landnáms-
menn komu hingað. Þess vegna
heitir þar Rosmhvalanes,
færi sín og húðirnar í báta. Þetta
sahnaðist átakanlega veturinn
1879—1880. Eyjarskeggjar höfðu
um haustið komizt í kynni við
hvalveiðimenn, sem seldu þeim
ókjör af brennivíni. Og það var
ekki að sökum að spyrja, fremur
en endranær meðal frumstæðra
manna: Pólkið settist að brenni-
vínstunnum og veltist um ölvað,
dag og nótt. En þegar tarennivínið
þraut og loks rann af fólkinu, var
rostungaganga farin hjá. Engum
birgðum hafði verið safnað til
vetrarins, enda urðu afleiðingarn-
ar átakanlegar. Næsta sumar kom
til eyjarinnar mjög kunnur vís-
indamaöur, John Muir. Hann sá
þorp á ströndinni og lét róa til
lands. Hann lýsti síðar aðkomunni
með svofelldum orðum:
„Þarna voru tólf yfirgefin hús,
666
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ