Tíminn Sunnudagsblað - 20.10.1963, Síða 5
Ssökkvi vegna ofhleöslu. Veðrið,
nt eða gott eftir atvikum, þarf
vera skaðavaldurinn til þess,
|fð ég taki frásagnirnar í safnið.
Og auðvitað ber þar langmest á
illviðri og hríðarbyljum.
— Er iangt síðan þú byrjaðir á
þessari söfnun?
— Ég byrjaði á þessu um 1947,
en þetta hefur alltaf verið hjá-
verkastarf, unnið á sunnudögum
og í hvíldartímanum. Annars byrj-
aði ég á þann hátt, að mig lang-
aði til að ná saman frásögnum
um byl, sem geisaði í októberbyrj-
un árið 1896 og stóð í fjóra daga.
Ég var þá á níunda ári og man ,vel
eftir því veðri. Ég skrifaði um það
sjálfur og fékk um leið aðra til að
skrifa fyrir mig endurminningar
sínar frá bylnum. Þegar ég var að
grafast fyrir um þennan ákveðna
byl, þá rak ég mig á ýmsar frá-
sagnir um önnur skaðaveður, eink-
um Knútsbylinn 1886 og byl, sem
geisaði 1868. Bylurinn 1868 vakti
athygli mína á þann hátt, að ég sá
í norðanblaði skýrt frá honum, og
þar var um leið sagt frá því, að
þá hafi orðið úti konan Helga
Árnadóttir í Eskifjarðardölum. Ég
fór þá að grennslast eftir því, hver
Helga þessi Árnadóttir hefði verið.
Ég komst að þvi eftir langa leit og
datt þá í hug að nota tækifærið
og halda um leið til haga því, sem
ég frétti um þessi veður. Og þann-
ig komst ég á bragðið. Þegar frá-
sögnunum tók að fjölga, rak ég
mig á ýmislegt, sem ekki snerti
þessa þrjá höfuðbyli, en mér
fannst bezt að hirða það líka. Ég
hugsaði sem svo, að ég gæti alltaf
fleygt því, sem ég kærði mig ekki
um. En útkoman hefur orðið sú,
að ég hef engu fleygt.
Meðan við Halldór röbbum sam-
an og flettum möppunum, hefur
Hólmfríður borið kaffi á borð, og
yfir seinni sopanum spyr ég Hall-
dór, hve margar frásagnir um veð-
urtjón hann hafi undir höndum.
Hann segist ekki vita það, hann sé
löngu búinn að týna tölunni, en
þær séu margar. Og þegar ég
stend upp til að þakka fyrir mig
og kveðja, verður mér staldrað við
fyrir framan málverk, sem hangir
á veggnum í stofunni.
— Þetta er að austan, er þaö
ekki?
— Þetta er Nes í Loðmundar-
firði. Þar bjuggum við í 24 ár. Og
þarna urðu skaðar árið 1817, sem
ég hef heimildir um í safninu.
Eins og þú sérð á myndinni eru
þarna klettar, sem ganga niður í
fjöru. Þeir eru kallaöir forvaði, en
fyrir innan þá er góð fjörubeit, og
þangað sækir féð mikið. Þetta
haust vildi það til einn dag að
Framhald á 886. síðu.
LAUGARDAGINN FYRIR
BYLINN.
Laugardagínn 3. okt. var logn eða
lítil gola af norðurátt, fremur kalt
veður, loftið alskýjað og einkum
seinni hluta dagsins mjög þungbúið.
Um kvöldið snjóaði í fjöllin. — Sum
ir bændur í Simðdal höguðu verkum
þannig þennan dag, að þeir smöluðu
sauðfé úr fjalllendi, aðrir hirtu um
hey, hlóðu torfi að uppbornum heyj-
um,.en aðrir voru í ferðalögum, t.d.
í kaupstaðarferð. — Það voru mjög
fáir heyþurrkadagar í september það
sumar, og hirðingu heyja ekki lokið
í októberbyrjun, og varð ekki hirt
eftir þetta, að minnsta kosti ekki
í Skriðdal.
BYLURINN STÓÐ í FJÓRA
SÓLARHRINGA.
Um nóttina 4. október, sem var
sunnudagur, fór að moksnjóa. —
Fylgdi víðast þá strak stormur, og
T í M I N N — SUNNUDAGS BLAÐ
869