Tíminn Sunnudagsblað - 20.10.1963, Síða 20

Nokkru síðar kom gamli maðurinn
að Galtalæk, og var hann spurður þar,
hvernig Elínu heilsaðist.
„Vel“, svaraði hann, „en mikið
kom — það komu hara tvö“.
Unglingsstúlka, sem á hlýddi,
skell'ti upp úr, og varð karl þess á-
skynja, að hún var að hlæja að áhyggj
um hans út af tvíburunum. Þá sagði
hann:
„Þó að þú hlæir, telpa mín, þá eru
þetta óþarfa læti“.
„Ég er umh@$sma€ur.«. “
Einar umboðsmaður Ingimundar
son í Iialdaðarnesi var nokkuð vín-
hneigður og þótti fullhressilegur í
tali, þegar hann var ölvaður. Lét
hann þá stundum meira yfir sínu en
efni stóðu til.
Eit't sinn var Einar í Eyrarbakka-
búð um miðsumarleyti og vildi fá
vöru í reikning sinn, en Nielsen verzl
unarstjóri færðist undan og bar því
við, að uppgjör stæði fyrir dyrum.
Þá mælti Einar:
„Ég er umboðsmaður og hef yfir
mönnum að segja, og þegar ég býð
einum að fara, þá fer hann, og öðr-
um að koma, þá kemur hann, og ef
ég fæ hér ekki það, sem ég þarf,
sleppi ég af ykkur hendinni. Þið
getið farið á hausinn fyrir mér, og
réttast væri, að ég ræki fimmtíu
naut suður á morgun“.
Langur fiskur
Séra Þorvarði Auðunarsyni í Saur-
bæ brá allmjög í brún, þegar hann
heyrði konu sína, Sigríði, rífa fisk í
rökkrinu, því að honum stóð mikill
stuggur af öllu bruðli. Studdi hann
hönd undir kinn og spurði:
„Hver rífur svo langan fisk úr
roði?“
Betra of en van
Þegar séra Páll Tómasson var
prestur í Grímsey, var þar venja
að snúa líkkistum þremur sinnum
sólarsinnis fyrir kirkjudyrum, er
þær voru bornar út. Þurfti að hafa á
þessu rétta tölu, svo að öllu reiddi
vel af. En nú tókst svo böngulega
til, að menn greindi á um það, hvort
búið væri að snúa kistu tvisvar eða
þrisvar. Varð af þessu þóf nokkurt
og þræta, unz séra Páll skar úr:
„0, snúið þið honum einn til,
piltar — aldrei verður honum of-
snúið“.
Að iáfa djöfui domlra
Bjarni Jónsson, sem kallaður var
syndin, bjó á Siglunesi á Barða-
strönd. Hann var fjarskalega auð-
trúa á alls konar furðusögur, og
færðu sér það margir í nyt', en Bjarna
varð síðan ekki frá því ekið, er hann
sagði, að „trúverðugir og sannorðir
menn“ hefðu talað við sig.
Eitt sinn lugu strákar á Barða-
strönd því að karli, að nú væri illa
komið — Edilon í Hvammi hefði ætl-
að að ná lömbum úr ógöngum í klett-
um og lent sjálfur í svelti, og teldi
séra Þórður Thorgrímsen á Brjáns-
læk ekki annað til ráða en skjóta
hann niður. Bjarni vefengdi þetta
ekki, þótt' honum ofbyði illmennska
prestsins:
„Er það ekki óguðlegt, að helvízkr
ur presturinn skyldi segja, áð það
ætti að láta djöful dondra, djöfuil
dondra í flugið, karl minn — Í
flugið?“
★
Októberveðrib 1896 —
Framhald af 872. síðu.
komast frá Borg út að Þingmúla 6.
október 1896, sem ekki er þá nema
milli 4—5 km. En auðvitað var það
mikil töf að draga kindina frá Þrí-
melum út á Stekkhúsin.
Miðvikudagsmorguninn 7. okt., var
nokkum veginn logn, en dreif nið-
ur bleytusnjó. Sama ófærðin var og
daginn áður, en þó verri að því leyti,
að nú urðu menn enn blautari úr
snjónum en daginn áður og á hæstu
melkollum, sem áður var lítill snjór
á. var nú kominn mjóaleggs- til
kálfadjúpur snjór, og skyggnið var
um það hálfur til' heill kílómetri. —
Þennan morgun, er fullbjart var
orðið, lagði Páll af stað og ég með
honum, til að leita að fé, er ekki
hefði fennt. Við fórum upp í miðjar
hlíðar Múlans og gengum með Utlu
millibili mn sunnan í fjallinu og allt
inn á Hálsamót, þar fundum við 4
lömb út og upp af Borgarbænum. Þau
höfðu troðið snjóinn undir sig og
því ekki fennt Þetta voru fyrstu og
einu kindurnar er við fundum þenn-
an dag.
Lömbunum komum við niður f jallið
og heim að Borg. — Við stönzuðum
á Borg, fengum þar hressingu og
hvíldum okkur. Og svo var það mein-
ingin að halda heim stytztu leið. —
En nú vil ég geta þess, að er út á
hlaðið Kom, stundi ég því upp við
Pál, að ég treysti mér ekki lengra,
því að vegna snjóbleytunnar vorum
við orðnir húðvotir, sem orsakaði
það, að farið var að taka af mér inn-
anlæris. þ. e. að þar voru blaut fötin
farin að nudda skinnið af mér. —
Spurði Páll þá: , Treystir þú þér ekki
til að ganga í förum mínum?“ Áður
en ég svaraði, sögð'u þeir jafnsnemma
Sigurður og Sigurjón: „Blessaður,
neyddu ekki rirenginn til að fara með
þér, því nð það getur orðið til þess
að þú náir ekki húsum í kvöld“. Um
leið tók Sigurður mig og gekk til
baðstofu, en Páll hélt heimleiðis. —
Þetta var saga Eiríks.
Hríðin endaði með snjóbleytu á
láglendi og nokkuð upp til fjalla, sem
fraus, þegar heiddi. — Reyndar var
snjókoman á láglendi alla dagana
nokkuð blaut, enda komu hagar fyrst
til fjalla, þegar fór að hlána, af
því að þar fauk frekar af hæðum.
Þann 8. október var hriðinni lok-
ið. Ég man, að mér þótti kalt að
koma út þennan morgun. Þá var ég
sendur eftir mjólk inn að Hallbjam-
arstöðum hand? Gunnari bróður mín-
um, sem þá var ungbarn, tveggja og
hálfs manaðar gamall. — Þingmúla-
kýrnar voru þá komnar nærri burði
og því orðnar þurrar. Eftir að
mjólkina þraut. sem til var heima,
þegar gekk í bylinn, hafði mamma
nært bamið á súpuseyði. — Ég varð
piltunum samferða áleiðis, er þeir
fóm að leita þeirra kinda, er ekki
hafði fenat, koma þeim í hús og gefa
þeim hey. Mér hélt á gaddinum, en
frostskelin brotnaði niður með þá
og þeir sukku í snjóinn í hné og
meira en það. — Annars var veðri
þannig háttað þá, að á fjöllum voru
skýjabakkar, en heiðríkt í himin-
hvolfið, norðan gola og snjórenning-
ur eftir gaddinum, en lygndi mikið
til eða alveg selnni hluta dagsins.
Eftir að hafa hugsað til þess, sem
frá er sagt af einstökum heimilum,
detta mér í liug þessi vísuorð Matt-
híasar Jochumssonar:
Hver einn bær á sína sögu.
' sigurljóð og raunabögu,
tíminn langa dregur drögu,
dauða og lífs. sem enginn veit.
HVAÐ FENNTI MARGT FÉ í
SKRIÐDAL f ÞESSU VEÐRI?
Ég hef hvergi fundið skýrslu um
það, og ég held að hún sé hvergi til,
það er að segja, það veit víst eng-
inn, hvað margt af hverri tegund
sauðfjár fennti þessa dagana.
Dagblaðið Austri, sem þá kom út
á Seyðisfirð'i, segir í fréttagrein, að
í þessu veðri hafi margt fé farizt á
884
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ