Tíminn Sunnudagsblað - 26.01.1964, Page 3

I
HJÖRTUR KRISTMUNDSSON:
Lauga gamta
Hún Lauga var bæði gömul og grett
og geðprýðin eftir því.
Hún stoppaði sokka og stagaði skó,
er slitnuðu óðar á ný.
Oftast hún bölvaði og bað fyrir sér,
blessaði og skammaði um leið.
En bölvaði hún aðeins, það vissi á vont,
þá var hún í alvöru reið.
Hún var líka trúuð á vestfirzkan hátt.
Þeir Vídalín elska þar.
Já, það var nú kjarkur í karli þeim
og kjarnyrt „Postillan" var.
Það dugir ekki annað, er dimma fer
og drauganna eflist lið.
Þá brúkaði Lauga hans bitrustu orð
og bætti sjálf dáiitlu við.
Sjö ára gamall ég sá hana fyrst,
það sveitarráðstöfun var,
að ég skyldi settur á sama bæ
og sitja hjá rollunum þar.
Sjálfum fannst mér ei setan löng
og sízt of mikið um ró.
Eg kindurnar elti um ása og drög,
oftast með botnlausa skó.
Er kvöldaði rak ég kindurnar heim,
þá kynntist ég Laugu fljótt.
Hún reif af mér skóna, því skapið var heitt,
og skammaðist langt fram á nótt.
MeS blóðrisa iljar í bólið ég skreið,
hún bölvaði í jötunmóð.
Eg kunni að lokum kynlega vel
þeim kröftuga vögguóð.
Er hallaði sumri og húmaði að,
hún hafði á ýmsu gát.
Þá tefldi 'ún við drauga — og djöflafans
og draugarnir urðu mát.
Það er að segja, hún vissi það vel,
þeir voru ekki kveðnir í jörð.
Hún hugsaði aðeins um herbergið sitt
og hélt um það tryggan vörð.
Hún kunni svo mögnuð kynjaráð,
er klekkti á þeim vættafans.
Hún sálma þuldi og sagði þeim
að sigla til andskotans.
Svo opnaði 'ún hurðina í hálfa gátt
og hrækti yfrum til mín,
lokaði aftur og signdi sig
og seiidist í Vídalín.
Mér ógnaði kyngikraftur sá,
er kerlingin skerpti sig.
En draugarnir hopuðu heldur skammt
og hópuðust kringum mig.
Þótt læsi ég fimm sinnum „Faðir vor",
þeim fækkaði ekki hót.
Þeir espuðust bara og yggldu sig
og öskruðu í þokkabót.
En svó komu jólin, sem færa oss frið,
þá fagnaði Lauga og hló.
Hún gladdist af fæðingu frelsarans
og færði mér nýja skó.
Þá fannst mér hún verða fríð og góð,
ég frelsarans undraðist mátt,
að geta slíkri Gilitrutt
gerbreytt á þennan hátt.
Hún klappaði jafnvel á kollinn á mér,
þá komið var fram á nótt,
og nú rak hún draugana alveg út
og allt varð svo kyrrt og hljótt.
Svo lokaði hún bænum og blessaði um leið
en bölvaði ekki neitt.
Mér leiddist kyrrðin og líka það,
hve Lauga var orðin breytt.
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
75