Tíminn Sunnudagsblað - 25.04.1965, Blaðsíða 5

Séra Björn O. Björnsson. — Ljósmynd: K.J.
hafði í menntaskólanum legið í tveim
Úr svæsnum stórsóttum.
Er ég hafði legið stundarkorn í
rúminu, var ég orðinn alveg von-
laus um að halda lífinu — og það,
sem verra var: þó að mér gengi vel
á eðlisfræði- og efnafræðiprófinu, þá
hafði ég ekki haldið betur á spilun-
um í lífinu en það, að ég, sem
alltaf hafði verið trúaður, var nú
jafnvonlaus um hæfileika minn til
að lifa í öðrum heimi sem getu mína
til að lifa í þessum. Ég beið þess
í myrkri ró að deyja að fullu og
öllu.
Allt í einu var sem elding upp-
Ijómaði huga minn. í sömu svipan
var mér ljóst, að ég ætti ekkert með
að deyja — ég væri skyldugur til
áð lifa — að minnsta kosti þótt ekki
Væri nema mömmu vegna, þótt ban-
væn væri talin, og tólf ára bróður
mins, sem með okkur var. Jafnskjótt
skildi ég, að þá myndi guð þess fús-
ástur að láta mig lifa. Eg bað hann
þá örfáum orðum, að mamma væri
ékki með neinn krabba, og að sjálf-
Ur mætti ég frískast, en hét því að
gerast prestur. Ég var í engum efa
um, að bæn mín væri veitt og sofn-
aði þegar. Þegar ég vaknaði undir
morgun, fannst mér ég vera álíka
miklu frískari út um allan skrokk
en venjulegri vellíðan nemur, og ég
hafði um miðnættið verið langt fyrir
neðan hana. Ég reyndist nú samt
með hita, en hann fór fljótt lir mér.
Svona liggur í þvi, að ég hætti við
náttúru- og landafræði en gerðist
prestúr.
— Hvar byrjaðir þú svo þinn
prestskap?
— Þegar ég hafði lokið guðfræði-
prófinu, skrapp ég austur í Skafta-
fellssýslu að líta á prestakall. Það,
skar úr um afstöðu mína,
að ég rakst á stúlku, sem mér
leizt svo vel á, að mér varð á sú
ógáfulega hugsun að undrast það, að
svo falleg stúlka skyldi framleiðast í
svo fámennri sveit. En ég dreif mig
austur, og þessi stóri lax beit á hjá
mér. Við höfum eignazt fimm börn
saman, þrjár dætur og tvo syni, sem
öll eru okkur hvert öðru betra. Það
vantaði minnst á, að ég gæti haldið
afkvæmasýningu, þegar ég varð sjö-
tugur í vetur, en það hafði verið
metnaður minn að halda þannig upp
á sjötugsafmælið. — hjá ljósmynd-
ara nefnilega.
Austur í Skaftafellssýslu var ég í
ellefu ár, og kom auðvitað sitt af
þverju fyrir mig, sem mér þótti merki
legt. Merkilegust þótti mér einveru-
stund rétt fyrir jól árið 1927. Var
það nokkurs konar. framhaldsfundur
frá uppljómunarstundinni, er ég lá
banvænn úti í Kaupmannahöfn. Til
framhaldsfundarins á útgáfustarf-
semi mín rót sína að rekja: tíma-
ritið Jörð, fyrri flokkurinn, er út
kom á árunum 1931—1935 og ég
skrifaði nærri því einn, og bókin
Vestur-Skaftafellssýsla og íbúar
hennar, Merkilegt þótti mér einnig
til dæmis, að Snorri heitinn Halldórs-
son, héraðslæknir austur þar, kenndi
mér sjálfssefjun til að losna við
svæsna og þráláta lærtaugargigt, —
jú, og svo margt og margt annað,
sem fyrir mig kom. En ég ætla ekki
að segja þér neitt af því að sinni,
heldur af ómerkilegu atviki, sem þó
óneitanlega var mjög skritið.
Ég var að húsvitja, sem minn var
vandi, að haustlagi og gisti á bæ
nokkrum. Ég var látinn sofa í stofu,
sem var yzt við langan gang, er gekk
inn í eldhús, hinum megin við eld-
húsið var baðstofan, þar sem heim-
ilisfólkið svaf. Á ganginum lágu tveir
eða þrír hundar. Allt í einu er ég
glaðvaknaður; tilefnislaust, af föst-
um svefni. Eg var að furða mig á,
hvað ég væri skyndilega giaðvakandi
og leit á klukkuna. Hún var tvö.
Bjart var í herberginu af tunglskini.
Allt í einu verð ég þess var, að
hurðin er að smámjakast inn í her-
bergið. Ég stari á þetta stéinhissa,
en átta mig fljótt á, að þetta muni
vera reimleiki nokkur, og ætla að
hreyfa mig og segja eitthvað. Ég
get þá hvorki hrært legg né lið né
heldur komið upp neinu hljóði. Og
getur hver, sem ekki brestur ímynd-
unarafl, getið þess nærri, hvernig mér
var innanbrjósts, er ég beið draugs-
ins gersamlega varnarlaus. Ég hafði
ekki einu sinni rænu á að biðja fyrir
mér, enda var nú tekið að örla á
draugnum sjálfum, og tók ég þá þeg-
ar að undrast. En fáir hafa ímynd-
unarafl til að gera sér grein fyrir
hugarástandi mínu, er mér var að
fullu ljóst orðið útlit draugsins. Sam-
an við það hugarástand, sem fyrir
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
341