Tíminn Sunnudagsblað - 25.04.1965, Blaðsíða 20

hlutann, mörg eða fá, allt eftir stærð
afbrotsins.
Svo var það dag nokkurn kom
mandaríninn og gaf í skyn, að við
ættum að flytja föt okkar um borð í
stóran, kínverskan bát, sem væri bund
inn niðri við ströndina. Við héldum,
að nú ætti að reka okkur burt, og
við urðum í senn hryggir og glaðir.
Við höfðum þegar eytt mörgum dög-
um í landi án þess, að nokkur breyt-
ing yrði á högum okkar, og við
vihlum því gjarnan komast burt frá
Kínverjunum, sem ekki var aA
treysta og höfðu ekki gott orð á sé'r.
Við urðum hryggir af því, að í ijós
kom, að báturinn hriplak. Ekki
reyndist það tilgangur mandarínans
að láta okkur sigla okkar sjó, heldur
áttum við að búa í bátnum, sem lá
við stjóra skammt undan landi. Við
komum okkur eins vel fyrir og hægt
var um borð. Yfir siglutréð, sem lá
eftir bátnum endilöngum og hvíldi á
stoðum, var breitt afturseglið af
Hamillu og þakið með mottum, svo
að þarna var nokkurn veginn vatns-
helt tjald. Við fengum motturnar
hjá Kóreubúum, sem ég kalla ekki
lengur Kínverja, því að þessar þjóð-
ir eru afarólíkir. Kóreumenn eru
elskulegt fólk, en Kínverjar eru
óþjóðalýður. Skipstjórinn og kona
hans höfðu afturhluta bátsins, sem
skilinn var frá með tjaldi. Hér eydd-
um við mörgum dögum og leið vel.
Við fengum daglega mat, og mat-
sveinninn mallaði í skipsbátnum, sem
var bundinn aftan í. Hamilla var enn
á sama stað, full af sjó, en í heilu
lagi. Við fórum daglega um borð og
sóttum ýmislegt, einkum nýja segl-
dúka, sem við saumuðum okkur bux-
ur úr. Sjötta og sjöunda september
var hvass álandsvindur, og þá var
mikið brim í flóanum. Á tveimur
dögum brotnaði Hamilla í spón, svo
að ekki var tangur né tetur eftir af
henni. Áttunda september var aftur
komið gott veður. Við skemmtum
okkur eins og við gátum við að róa
árabátunum, synda í sjónum og
sauma buxur. Þessi dagur var merki-
legur fyrir það, að kona skipstjór-
ans eignaðist dóttur. Það gekk allt
svo hljótt, að við höfðum varla hug-
mynd um neitt, fyrr en skipstjór-
inn sagði okkur tíðindin og við
drukkum saman eitt glas til að, árna
nýfædda barninu heilla. Níundi og
tíundi voru eins og aðrir dagar, þar
til undir kvöld hinn tíunda, sem var
sunnudagur, að fór að hvessa af landi
með hellirigningu. Böndin, sem
héldu skipinu, fóru að slitna. Lands-
menn færðu okkur ný bönd (þau
eru úr strái og því ekki sterk) og
buðust til að flytja okkur í land, en
skipstjórinn vildi það ekki. Hann
hefur ekki talið hættuna svo mikla,
að nauðsynlegt væri að leggja slíka
ferð á konuna og barnið. Seglagerð-
armaðurinn, piltur að nafni Júlíus,
og ég vorum við gæzlu á síðustu
strengjunum, slökuðu og tókum í á
víxl eftir þörfum. Við vorum svo
önnum kafnir, að við tókum ekki
strax eftir, að allt var orðið hljótt
í kringum okkur. Þegar við gættum
að, voru allir hinir komnir í skips-
bátinn. „Eru allir þér?“ heyrði ég
spurt þar. „Nei, bíðið, það eru þrír
eftir," kallaði ég. Ég hljóp og kall-
aði til hinna, en um leið og við kom-
um aftur í, slitnaði fangalínan frá
skipsbátnum. „Hjálp, hjálp," hrópuð-
um við, og nú sáu þeir okkur, en
það var útilokað að koma okkur til
hjálpar í þessu brimi. Við sáum
strax, að engan tíma mátti missa og
hófumst þegar handa. Tveir losuðu
seglið, en hinn þriðji fór að ausa.
Við fleygðum öllu lauslegu fyrir
borð, kistum, kössum og krúsum, til
að létta bátinn Við jusum alla nótt-
ina og gerðum aldrei meira en fimm
mínútna hlé á og gátum þannig með
naumindum haldið dallinum á floti.
Enginn okkar gleymir nokkru sinni
þessari nótt. Það var engin von um
hjálp, hvorki frá skipsbátnum né úr
landi, þar sem heimamenn höfðu
kveikt bál, svo að neistaflugið lagði
yfir höfuð okkar. Umhverfis bálið
voru mörg hundruð hvítklæddra vera,
sem horfðu til okkar, hrópuðu og
blésu í lúðra. Skipsbáturinn hvarf
smátt og smátt, bálin slokknuðu, all-
ir kaðlar voru löngu slitnir og far-
kost okkar rak á haf út. Undir morg-
un skánaði veðrið, en hvað gátum
við gert? Við vorum langt frá landi,
höfðum hvorki árar, segl, siglutré
né stýri, því að siglutréð, sem lá
eftir endilöngu skipinu, var of þungt
fyrir okkur. Við fundum eitthvað til
að þétta bátinn með, svo að nóg var
að ausa aðra hverja klukkustund,
meira að segja þurftum við ekki að
ausa nema t.visvar á dag síðustu dag-
ana. Við töldum víst, að þeir, sem
á skipsbátnum voru, myndu leita
okkar og skimuðum í allar átt-
ir eftir honum, en sáum ekkert. Við
töldum því víst, að hann hefði far-
izt í ofviðrinu. Okkur fór að langa í
eitthvað að borða og drekka, en sá-
um okkur til skelfingar, að við höfð
um kastað heilum kassa af víni fyrir
borð. Matarbirgðirnar voru tveir
pokar af brauði, ein krús með svo-
litlum kandís, tíu eða tólf flöskur af
þurrmjólk, ein lítil krús af hind-
berjamauki og fjórði hluti úr flösku
af Rínarvíni. Þegar við vorum bún-
ir að borða, ákváðum við að reyna
að búa til nokkrar árar. Við bjuggum
til þrjár og rerum með þeim í fjóra
tíma, en þungur og klunnalegur far-
kosturinn hreyfðist varla úr stað, svo
að við gáfumst upp. Efst í reiðann
höfðum við sett fána, svo að skip
sæju betur til okkar. Fyrir hádeg-
ið á þriðjudag sáum við tvo smábáta,
sem sigldu svo nærri okkur, að kasta
hefði mátt steini á milli, en okkur
var ekki bjargað, þrátt fyrir bænir
okkar. Þetta urðu mikil vonbrigði.
Margir dagar liðu, ótti og von skipt
ist á. Stundum vorum við svo nærri
ströndinni, að við höfðum von um,
að okkur ræki í land, en það brást
alltaf. Við kvöldumst af þorsta, en
höfðum ekkert að drekká nema salt
vatn, sem við blöndpðum með svo
litlum sykri. Ég veiddi einu sinni
tvo sroáfiska á gaffal, sem ég batt á
prik, og við átum þá strax hráa.
Sunnudaginn eftir að okkur rak frá
landi, fengum við heilan bolla af
regnvatni hver. Það bragðaðist dá-
samlega, en var því miður of lítið
fyrir skrælþurra góma okkar. Sykur-
inn var búinn, og við blönduðum
saltvatnið með þurrmjólk, en bragð-
ið var verra við það, ef það gat þá
versnað. Við drukkum eins lítið og
við gátum, en þó vorum við stundum
svo illa haldnir af þorsta, að við
gleyptum óhemju af saltvatni, sem
hafði í för með sér ofsaleg uppköst.
Við Júlíus skemmtum okkur með-
an kraftar entust við að synda í
sjónum, og við töluðum oft um, að
ættum við eftir að farast, þá yrði
það að vera að degi til, svo að við
gætum horft hvor á annan synda,
Við óttuðumst alls ekki dauðann. Ég
fann oft löngun til að stökkva út-
byrðis og synda innan um alla smá-
fiskana, sem sveimuðu kringum bát-
inn. Þegar við höfðum synt, snyrtum
við okkur reglulega vel. Við vorum
orðnir hégómlegir um útlit okkar
vegna þess, að við höfðum ekkert
annað við tímann að gera. Við
greiddum okkur, burstuðum tenn-
urnar og spegluðum okkur í áttkönt-
uðu gleri. Þegar því var lokið, lögð-
umst við niður hlið við hlið og skröf-
uðum saman, mest um félaga okkar
og um ástvini okkar heima, og við
töluðum líka oft um, hve mikið við
skyldum drekka af öli, mjólk og víni,
þegar við kæmum heim, og bjugg-
um til í huganum hinar furðuleg-
ustu samsetningar af drykkjum, sem
við töldum, að hlytu að bragðast
framúrskarandi vel. Seglagerðamað-
urinn var kjarklausari, hann tók ekki
þátt í samræðum okkar og synti ekki
með okkur.
Síðustu dagana urðum við að
láta okkur nægja að ausa vatni hver
yfir annan, því að við höfðum ekki
orku til að synda. Húðin á okkur
varð þurr við þessi síendurteknu
böð, en við smurðum okkur með
olíu, sem við fundum í skipinu, og
það gerði okkur gott Við höfðum
klukku skipstjórans til þess að vita,
hvað tímanum leið, og við borðuðum
máltiðir á ákveðnum tímum. Fyrir
og eftir hverja máltíð lásum við
kafla úr Nýja testamentinu, og það
hughreysti okkur og hressti, og ég
356
T f M 1 N N - SUNNUDAGSBLAÐ