Tíminn Sunnudagsblað - 25.04.1965, Blaðsíða 21

er viss um, að án þess hefðum vlð
misst kjarkinn. Það dró af okkur
smátt og smátt, og við höfðum varla
afl til að lyfta vatnsílátunum út fyr-
ir borðstokkinn, þegar við jusum á
okkur vatninu, og varirnar voru
sprungnar af þurrki. Á morgnana
flýttum við okkur að áttavitanum til
að sleikja döggina af glerinu. Einn
síðustu dagana fundum við lítinn
poka með grjónum, og við höfðum
eldspýtur, járnplötu og kaffikönnu, í
stuttu máli allt, sem þarf til að elda
ágætis saltan vatnsgraut, sem við. gát-
um komið niður, meðan hann var
volgur. Loks fór að rigna föstudag-
inn tuttugasta og annan september,
okkur til mikillar gleði. Með aðstoð
olíujakka, regnhlífar og segldúks gát-
um við safnað i nokkur ílát vatni,
og ég veit ekki, hve mikið við
drukkum þar fyrir utan, en það var
áreiðanlega töluvert. Það hélt áfram
að rigna allan laugardaginn, og um
kvöldið skriðum við undir eins kon-
ar milliþilfar, sem var í bátnum,
breiddum öll blautu fötin yfir okkur,
því að þurr höfðum við engin, og
sofnuðum þétt saman. Seglagerðar-
maðurinn var síðast að ausa, og Júlí-
us átti að taka við. Hann var varla
kominn upp, þegar hann hrópaði, að
við værum fast uppi við land. Við
hinir vorum fljótir upp. Reyndar vor-
um við fast uppi við land, milli ótrú-
legra margra skerja, og bátinn rak
stöðugt nær, milli boðanna, sem
braut á, þar til allt stóð fast. Við
mældum dýpið, sem reyndist vera
eitt fet og fórum svo strax i land.
Ég get ekki lýst gleði okkar, þegar
við höfðum aftur fast land undir
fótum, og við byrjuðum á að þakka
guði björgun okkar. Klukkan
gat verið um eitt að nóttu, niða-
myrkur og rigning. Þegar við gerð-
um okkur Ijóst, að við gætum verið
lentir á eyðieyju, sóttum við brauð-
pokana okkar. Við vorum reyndar
orðnir svo máttfarnir, að við loftuð-
um varla pokunum, sem aðeins voru
þó hálfir. í dögun fórum við lengra
upp í landið og komum brátt að
þorpi, þar sem okkur var tekið afar
vel í fyrsta húsi, sem við komum að.
Hér vorum við í þrjár vikur og náð-
um nokkurn veginn fyiri kröftum
okkar. Ég hef gleymt að segja, að það
var Kóreuströnd, sem við vorum
strandaðir á í annað sinn, en þessi
staður var margar mílur frá þeim, þar
sem Hamilla strandaði.
Fimmtánda október komu þrír
mandarínar, sem sendir voru
frá konungi til að sækja okkur. Áð-
ur en við lögðum af stað, var allt
skrifað niður, sem við höfðum með-
ferðis úr bátnum og var eign ýmissa
af áhöfn Hamillu. Við vorum born-
ir í burðarstólum eins og manda-
rínarnir, sem voru á eftir okkur, og
höfðu fylgdarlið, sem söng þeim til
heiðurs. Um kvöldið var stanzað í
þorpi, og við héldum, að haldið yrði
áfram daginn eftir, en það varð ekki
fyrr en fimmta nóvember. Við feng-
um enga skýringu á þessu, en við
komumst að raun um það síðar.
Allan þann tíma vorum við með
mandarína, sem hét Muntjangoann-
adi, indælum manni, sem fór með
okkur eins og bræður sína. Hann
hafði gaman af að læra dönsku og
kenndi okkur orð úr sínu móður-
máli í staðinn, svo að við gátum
bráðlega gert okkur skiljanlega. Við
fengum ný föt, sem komu sér vel,
því að, ef satt skal segja, vorum við
því nær uppétnir af óværu, sem
leggst þarna bæði á háa og lága.
Við héldum ferð okkar áfram á
hestum fimmta nóvember. Við fórum
daglega þrjár og fjórar mílur og
komum hinn nítjánda í bæ, sem var
ekki fjarri höfuðstað konungsins.
Hans hátign sendi okkur ný föt, sem
voru eins og hin, treyja og buxur
með því sniði, sem þarna tíðkaðist,
og þar sem tekið var að kólna í veðri,
fengum við líka síða loðfrakka og
þar að auki pípur, tóbak, greiður og
blævængi. Hér skildi Muntjangoann-
adi við okkur. Þegar hann kvaddi,
sagði hann: „Oluf O . . . ég herbergi
fara, þú föður móður fara, ekki
gleyma Muntjangoannadi." Ég lof-
aði auðvitað að gleyma honum ekki,
enda væri það ekki auðvelt, því að
hann var framúrskarandi elskulegur
maður, sem við áttum mikið að
þakka. Eftir þetta fengum við nýjan
mandarina til fvlgdar því nær fjórða
hvern dag. Nú var tekið að kólna í
veðri, og okkur var kalt. Hinn fimmta
desember komum við til síðasta
áfangastaðar í Kóreu, eftir að hafa
farið eftir henni endilangri. Hér urð-
um við að vera til þrettánda janúar
okkur til sárra vonbrigða. Við kom-
umst nú að raun um ástæðuna til
þessarar tafar eins og hinnar fyrri.
Konungurinn í Kóreu er skattskyld-
ur keisaranum i Kína og skyldi skatt-
urinn greiðast einu sinni á ári. Við
áttum að fylgjast með skattinum og
urðum því að bíða þar til hann var
sendur af stað. Okkur leiddist auðvit-
að hræðilega þennan tíma, oge ink-
um voru jólin löng. En við því var ekk
ert að gera. Það var elskulegt fólk.
sem við vorum hjá, og brátt gát-
um við talað við alla, einkum einn,
sem við kölluðum „litla Danann.“
Eftir ósk mandarínans teiknaði ég
heimskort á pappírsörk fyrir þá til
að sýna þeim, hvar Danmörk ^væri.
Þeir furðuðu sig stórlega á þvi, hve
Kórea var lítil á kortinu. Daginn fvr-
ir burtför okkar bauð hann okkur
heim til sín og gæddi okkur á kök-
um, víni og ávöxtum. Hann spurði,
hvort við hefðum verið ánægð-
ir þennan tíma. „Vel borða, vel
drekka, vel sofa?“ spurði hann. Ég
þakkaði honum fyrir dvölina hjl
honum, og fyrir fötin, sem hann gaf
okkur, og hann svaraði með því að
óska okkur góðrar ferðar. „Litli Dan-
inn“ túlkaði allt fyrir okkur. Loks
kom skattheimtumaðurinn með fjöl-
mennt vopnað fylgdarlið, og burtför
var ákveðin næsta morgun. Eftir að
hafa farið yfir ísilagða á, sem var á
landamærunum, vorum við um mið-
degisbil á kínversku landi, þar sem
leið lá áfram um auðnina. Næsta dag
komum við til kínversks bæjar, og
vorum þar afhentir kínverskum yfir-
völdum, sem tóku okkur allt annað
en vel, Kóreumönnunum til mikillar
furðu.
Föt okkar voru afhent Kín-
verjum í okkar viðurvist, og nú önn-
uðust þeir för okkar um „hið him-
neska ríki.“ Alls staðar var illa far-
ið með okkur, fæði var lélegt, hús-
næðið hefði helzt hæft svínum, en þó
var þetta verst í bæ, sem við komum
til tuttugasta og annan janúar, og
urðum nauðugir viljugir að vera þar
tólf daga. Þótt nóg væri til
af brauði fengum við ekkert af því,
heldur fengum við tvisvar á
dag rauðleitan velling með nokkrum
grænum bitum í. Dag nokkurn sögðu
þeir okkur, að föt okkar og peningar
hefðu brunnið, með öðrum orðum,
þeir höfðu stolið þessu. Nú, við kærð-
um okkur kollótta, ef við aðeins vor-
um sjálfir óhultir. Við fórum nú að
óttast um endalokin, því að
hver dagurinn leið af öðrum, án
þess að við heyrðum nokkuð um,
hvað við okkur yrði gert. Þá kom
gestgjafi okkar dag nokkurn og
sagði, að tveir Englendingar væru
komnir til bæjarins. Við leituðum þá
strax uppi, og korn þá í ljós, að
þeir voru á ferð þarna inni í land-
inu sér til skemmtunar. Þeir urðu
mjög undrandi við að sjá okkur, en
tóku okkur strax að sér, og fimmta
febrúar vfirgáfum við bæinn í fylgd
með þeim. Leiðin lá nú suður á bóg-
inn, og eftir að hafa farið hundrað
og tuttugu enskar mílui’, komum við
tíunda febrúar til Nýja-Chwang,
nyrztu hafnar í Kína, þar
sem Evrópumenn er að finna. Við
fengum dálítið af fötum hjá íbúum
bæjarins, en ræðismaðurinn vildi
ekkert sinna okkur og þar sem sigl-
ingar lágu niðri vegna ísa, ákváðum
við Júlíus að ráða okkur á hafn-
sögubát, sem við fengum atvinnu við
að standsetja og reiðabúa í bili.
Undir marzlok leysti ísinn og hafn-
sögustörfin byrjuðu, en ég varð brátt
leiður á þeim, og þriðja apríl fór ég
um borð í danska briggskipið „Jo-
hanne“ . ..
J. Hafst. enctursagði.
r 1 M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
357