Tíminn Sunnudagsblað - 25.04.1965, Blaðsíða 16

Hallgrímur
frá Ljárskógum:
Við sögunnar lindir
Höfundur þessa kvæðis, Hallgrímur Jóns-
son frá Ljárskógum í Dalasýslu, póstmeist-
ari og simstjóri í Búðardal, er löngu kunn-
ur fyrir kvæði sín og lausavísur. Kvæði
það, er hér birtist, er nokkurra ára gam-
alt, upphaflega samið tíl flutnings á bænda-
hátíð Dalamanna, sem árlega er haldin í
héraðinu. En þótt kvæðið sé afmarkað og
staðbundið við Dalina á það eigi að síður
heima hvar sem er á okkar kæru sögueyju.
Haligrímur frá Ljárskógum
Við sögunnar lindir.
Við sögunnar síungu lindir
vér sitjum að töfrandi veigum
og njótum þess fulls, sem skenkt er á skálar,
og skin hins liðna vér teygum.
Eldar frá íslenzkum sögum,
eldar frá skáldanna brögum,
birta oss innsýn í aldanna geymdir
og ylinn frá liðnum dögum.
Við gamlaða götuslóða
vér gistum með spurn í sinni,
og fyrndin, aldanna fótatak, birtist
— frjó eru sögunnar kynni.
í hlýju frá horfnum glóðum
vér hyggjum að fornum sjóðum
og tengjumst kyngi í lífi og litum
— þar logar í gömlum hlóðum.
í Ijósi og skugga hins liðna
vér leitum til mæðra og feðra
og sjáum tapleik og sigur þeirra
í siglingu ýmissa veðra.
Harmsögur huga vorn þyngja,
hetjanna sagnir oss yngja,
en kærleikans hljómar um konur og ástir
kliðmjúkt í vitund syngja.
Við strendur og dati vér dveljum
og dáum afdanna Ijóma.
Við lítið garðbrot frá grónum rústum
gamlar dalvísur hljóma.
Og bændur og húsfreyjur bæinn
byggja í dal og við sæinn,
en árdagsins reykur liður um loftið
og leikur við morgunblæinn.
Hér amstraði ungur sem gamall
á erfiðum frumbyggjans vegi
við áhyggjur bóndans og uppskerugleði
og útsýn að nýjum degi.
Margur i bökkum barðist
og í barningi lífsins marðist,
en þrátt fyrir mislyndi íslenzkra átta
ávallt til þrautar varðist.
Og svipmyndir birtast úr sögum
og sýnir frá gulnuðum blöðum,
sveinar og meyjar, löngu liðin,
lýsa frá fjöldans röðum.
En — D a I a n n a dætur og synir,
dáðríkir, kynbornir hlynir,
standa oss nær en nokkuð annað
— nákomnir frændur, vinir.
Vér dáum djúpúðga Auði,
er Dalina árla byggði
og færði þrælunum frelsi og lendur
og frama héraðsins tryggði —
kristin í huga og hætti,
höfðingi í lund og mætti.
Auðar göfgi og aðall kristni
er ofið úr sama þætti.
Vér lítum Guðrúnu á Laugum,
leiksopp á harmsins bárum.
Vér hyllum í aðdáun Ólöfu ríku
er afsagði fró — í tárum.
Og Þorgerður kærleik — og kulda,
er krafði um greiðslu skulda,
vér minnumsf — og hins, að orku Egils
hún átti í fylgsnum duida.
352
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ