Tíminn Sunnudagsblað - 25.04.1965, Blaðsíða 19

ströndinni. Vindinn hafði lægt og
regninu slotað að mestu. Á strönd-
inni voru samankomnir áreiðanlega
þúsund hvítklæddir menn, sem
horfðu forvitnir á skip okkar. Marg-
ir bátar voru bundnir í fjörunni, en
enginn kom til okkar. Reyndar var
mikið brim, en með því að draga
bátana svolítið eftir ströndinni hefðu
þeir komizt út til okkar. Þegar við
höfðum komið skipsbátnum út
og sett föt okkar í hann, borðuðum
við morgunverð með góðri lyst, því
að við höfðum unnið mikið og erfitt
starf. Ég má ekki gleyma að minn-
ast á hugrekki konunnar, sem var
aðdáunarvert við þessar ískyggilegu
aðstæður. Allt frá því skipið tók
niðri, fór hún sjálf og tók til föt
sín og hughreysti mann sinn, sem
var niðurbrotinn, bæði yfir að missa
skipið og þó líklega mest af hræðslu
um konu sína. Um klukkan ellefu
komumst við heilu og höldnu í land,
og landsmenn fylgdu okkur til
eins af höfðingum sínum eða manda-
rínum. Við gátum auðvitað ekki tal-
að við þetta fólk, en við réðum af
bendingum þess, að við ættum að búa
um okkur. Við þessu var ekkert að
gera, en við rerum aftur til skips
tókum þar vatn og vistir og ákváð-
um síðan að leita á bátum okkar til
næsta evrópska staðar (þar sem leyfð
er verzlun við Evrópu), sem skip-
stjóri sagði vera fimmtán mílur í
burtu, hinum megin við sundið.
Klukkan var þrjú, þegar við yfir-
gáfum Hamillu í annað sinn. Stórbát-
urinn, sem skipstjórinn og kona hans
voru í, var dreginn af tveimur minni
bátum, en það hvessti meira
og meira, svo að við rétt þokuðumst
áfram yfir að hinni ströndinni, þar
sem við höfðum hugsað okkur að
leita skjóls yfir nóttina, því að útlit
var fyrir storm. Þegar sást frá landi,
hve illa við vorum staddir, gáfu
menn okkur merki um að snúa við,
og þeir hrundu fram seglbáti til að
leiðbeina okkur. Það glaðnaði yfir
okkur, því að útlitið var annað en
glæsilegt. Um leið og við komum í
land, voru bátarnir dregnir upp í
fjöruna. Lögregluþjónar, eða hvað ég
á að kalla þá, röðuðu þessum furðu-
legu, hvítklæddu verum, sem störðu
á okkur í undrun og forvitni, í tvær
raðir, svo að við gátum gengið á
milli þeirra upp að iitlu húsi, sem
okkur var fengið til dvalar, og þang-
að átti að flytja föt okkar. Þegar
einhver landsmanna fór af sínum stað
í röðinni og í veg fyrir okkur, fékk
hann þegar í stað svipuhögg frá eft-
irlitsmönnunum. Skipstjórinn, kona
hans og stýrimennirnir fengu eitt
herbergi, en við hinir annað. Það var
svo lítið, að þar var aðeins rúm fyr-
ir fimm, en við vorum tólf. En það
voru ekki fleiri herbergi í húsinu,
eða réttara sagt kofanum, og við
urðum að bjargast sem bezt við gát-
um. Kofinn var úr leir, grjóti og
strái. Ðyrnar líktust öllu heldur
glugga, enda gegndu þær sHku
lilutverki. Þær voru um það bil eina
alin frá jörð, hálf önnur alin á hæð
og voru gerðar úr ramma með list-
um langs og þvers, en í glers stað
voru pappírsrúður. Hér sváfum við
um nóttina. Morguninn eftir kom
mandaríninn til okkar. Hann gerði
skrá um öll föt okkar og lét okkur
skilja, að hann ætlaði að skrifa til
hærri staða og vita, hvernig ætti
að fara með okkur. Hann fór annars
mjög vel með okkur. Á hverjum degi
sendi hann hrísgrjón, grasker og eldi-
við og auk þess alltaf svolítinn kjöt-
bita handa skipstjóranum og kon-
unni. Hann lét líka reisa svolitla
girðingu kringum kofann, svo að
ekki yrði átroðningur af forvitnu
fólki. Sjálfur var hann reyndar Hka
forvitinn. Mörgum landsmanna var
refsað fyrir að hafa stolið smáhlutum
frá okkur. Refsiaðferð þeirra er
mjög áhrifarík. Tekið er í hártopp-
inn á sökudólgnum (hár þeirra er
nefnilega greitt upp í einn topp á
miðju höfðinu) honum er fleygt lil
jarðar, brækurnar dregnar af hon-
um og síðan fær hann högg á bak-
T t M I N N — SIUVNfinÁGSBLAÐ
355