Tíminn Sunnudagsblað - 16.05.1965, Blaðsíða 3

þess að gefa hinum tækifæri tii að
botna, en kom svo með botninn, ef
á stóð.
Eitt sinn mætti hann Matthíasi
Joehumssyni á Akureyrargötu —- að
sögn — og sagði:
Syngja fagurt sumarlag
svanir á bláum tjörnum.
Ekki þóttist þjóðskáldið of gott til
þess að taka þátt í leiknum og botn-
aði samstundis:
Guð er að bjóða góðan dag
grátnum jarðarbörnum.
Ein bók kom út eftir Baldvin. Það
var skáldsaga, Sveitalítið, 72 blaðsíð-
ur, gefin út á Akureyri árið 1891
Allmikið skráði hann líka af þjóð-
sögum og er sumar þeirra að finna
í bjóðsagnaritinu Grímu Grrnaður
var hann um að drýgja þjóðsögur
sínar með s.káldskap frá eigin brjósti
En hver vill lá honum það eftir at-
vikum? Þarna gafst skáldhneigð hans
tækifæri til útrásar. Eordæmi eru ófá
í þeim efnum. Þjóðsögumar, sem
Baldvin skráði. þóttu liðlega sagðar
og læsilegar
Baldvin var síðustu æviár sín á
Haildórsstöðum i Laxárdal og t’ór þar
ve! um hann Hann andaðist 28
október 1944 og varð bví '4 ár.
gamall.
Haustið 1939 heimsóttí hann mig
á ITúsavík. Kvartaði hann þá um það
við mig, að sig vantaði yrkisefni til
að dunda við Ég stakk upp á því við
hann. að hann segði ævisögu sína
í rímum. Litlu seinna fékk ég frá
honum bréf, sem hér fer á eftir.
Gefur bréfið nokkra hugmynd um
manninn Þess ber auðvitað að gæta.
að hann var oríinn 79 ára og því
farinn að þreki til þess að takast
á við yrkisefnið, hegar ti) kastanna
kom og gerði sér sjálfur grein fyrir
því Ég hvatti hann auðvitað ekki.
þegar þetta var í ljós komið Bréfið
er svohljóðandi:
„Elskaði vinur, ætíð sæll!
T tilefni af samtali okkar síðast,
er "g fann þig. bæði heima hjá þér
að Vallholti og á „kontór“ þínum í
Garðar, og við vorum báðii glaðir
og >æifir og þú fórst fram á það við
mif? að ég setti kafla úr ævisögu
minni í bundið mál. helzt stökur.
vildi ég gjarnan sýna lit á því og
byrjaði á því erindaverki Er kom-
inn aðeins að uppeldisárunum. bú
inn með fyrstu „rímu “ En nú er
þetta margfalt erfiðara viðfangs en
að rita kafla í óbundnu máli og er
alveg ómögulegt að halda sama brag
arhætti í fyrstu rímunni, svo efnið
eigi raskist eða frásögnin fari ekki
út um þúfur.
Nú vil ég leyfa mér að vera svo
vogaður að lofa þér að sjá fyrstu
vísurnar sem uppkast, en þori ei að
senda þér meira fyrr en þú segir
um það, hvort ég á að þreyta svo
erfiðan gang til Hnitbjarga, eins and-
lega haltur og ég er orðinn.
Ég byrjaði svona:
Átján hundruð og sextiu,
einnig hinzta september,
brátt við móður beztu hlýju
beindi guð til ljóssins mér.
Skælandi ég skauzt í heiminn,
skýr voru fyrstu andtökin.
Við alla veröld alls ófeiminn,
eins og sjálfur kóngurinn.
Að mér þá ei öldin hæddist,
engla prýddur var ég gervi.
Af beztu ættum barn ég fæddist
á Bergsstöðum í Skriðuhverfi
Dýrðar var ég drottni skírður
dag fjórtánda í október
Af presti vígður, vatni ýrður.
veglegt nafnið gefið mér
Þessar fjórar vísur geri ég að senda
þér, vinur minn, meðal annars til að
sýna þér fram á, að þeir hljóti að
verða með ýmsum bragarháttum.
svona kaflar Einnig vil ég minnast
á, að ég vildi eigi og gæti eigi feng-
ið af mér að draga upp svo l.ióta
mynd af uppeldi mínu og annarra
munaðarlausra barna, eins og það í
raun og veru var Eða hvað segir þú
um það?
Ég bið þig við fyrsta tækifæri að
senda mér Iínu um þetta efni
Guð blessi þig og þína.
Þinn
Baldvin Jónatansson."
Hér fer á eftir kvæði eftir Bald-
vin, sem hann nefndi Bakkusarvisur:
Gleymdi ég iöngum guði og tíð
gjálífis í straumi.
Hræðilegt með hugarstríð
hrökk svo upp af draumi
Bakkus, þú ert bölvað tál
böli þungu veldur
Drykkjumannsins særir sá)
samvizkunnar eldur
Oft þú skerðir æru manns,
e'-"' ’ nttins boT:
Ert í höndum heimskingjans
hræðilegur voði
Loks iæt eg fylgja iínum þess,
nokkrar lausavísur eftir Baldvin, ort-
ar á ýmsum tímum og við ýmis tæki
færi.
Sláttuvísa
Grundu á ég geri slá
gljúfrið háa viður.
Fagurbláum fyrir ljá
falla stráin niður.
Kvöldvísa.
Degi hallar, dýrlegt er
daggarfall á túnum.
Smalar allir hóa hér
hátt í fjallabrúnum.
Reiðvísa.
Hófagandur hlýða má
hraustum brandanjóti,
yfir sand og ísagljá
á Skjálfandafljóti.
Hesthús tekið traustataki.
Hugsa ég um hestinn minn,
honum má ei gleyma
Ég stakk honum hérna áðan inn,
eins og ég væri heima
Við slátt í hvössum vindi
Syngur lindin svö! oe hlá,
sumaryndi lofar.
Fyrir vindi fýkur strá
fjallatindum ofar
Morgunvísa
Veðurlæti heyrast hér,
himinn græt.ur stúrinn.
Mál á fætu>- okkur er
eftir næt'i-dúrinn
{■harðindum á útmánu^um.
Hrönnin huidrar. þe ovær
þrátt á unnargrjóti
Fönnin kuldahlátri hlær
himinssunnu móti
Við ástvinamissi.
Fyri- n?" okke-t
sem út kann böli rýr-a.
Allt er lífið orðið m
eins og koldimm g-ima.
Fótbrotinn og fjörgamail
Nú er ég með hogi* >k,
brotinn fót og ma-inn
Eftir lítið andartak
allur ve-ð ó» farinn.
átt t'yrir þ-öngan skó
Þótt ég beri þráfalt hér
þröngan skó á fæti
enginn tak’- má frá nér
mína eðliskæti
Gamanvísa.
Þegar heimi fei eg frá.
fyrir mörgu ljóðin
krönsum fögrum krvnir þá
kistu mína. bjóðin
Kveðið i orðastað annars manns.
Hundaþúfu heimsins á
Hef ég setið tíðum
Mig vill engin meyja sjá
munaraugum hlíðum
Framhald á 430. síóu
I f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
41