Tíminn Sunnudagsblað - 16.05.1965, Blaðsíða 14

að gera, heldur sem velviljaður vin-
ur allra þeirra, sem ekki geta unnið
fyrir lífi sínu vegna þrauta af gigt,
taugaslekju, óreglu meltingarfær-
anna og fleiri sjúkdóma, í von um,
að slíkt belti geti verið þeim eins
og mér ótrúlegt heilsumeðal."
Það má nærri geta, að margur
gamall og gróinn bramatrúarmaður
af fslandi hafi lesið lífsreynslusögu
Jóns Óiafssonar með athygli, enda
var hún birt hvað eftir annað um
langt skeið með mynd af gamla
manninum alskeggjuðum.
En þó að flest væri betra í Amer-
íku en gömlu löndunum austan At-
lantshafsins, þá gerðist þó sama sag
an þar sem annars staðar. Dr. Owen
í Chicago átti við svipaða óvini að
stríða og Mansfeld-Biillner og Valdi
mar Petersen í Friðrikshöfn: Þegar
rómur komst á rafmagnsbeltin, komu
svikahrappar fram á sjónarsviðið
með einskis nýtar eftirlíkingar. Þess
vegna varð að birta tíðar viðvaran-
ir með vottorði Brúarbónda:
„Aftur gægjast nóg beltafélög fram
í blöðunum og selja belti, sem þau
kalla númer fjögur og númer þrjú,
ódýrari en vor belti . . . Finnst
mönnum þetta eiga skylt við húm-
búkk? Það er enginn styrkur, sem
þjáðum mönnum sé gefinn á þess-
um hörðu tímum, heldur gildra.“
XIX
Það má láta sig gruna, að Vestur-
fslendingar hafi ekki verið því alveg
frábitnir að hjálpa íslendingum, sem
ekki fengust tii þess að flytjast til
hins nýja Kanaanslands, um raf-
magnsbelti Owens, svo að þeir gætu
að minnsta kosti lifað við bærilega
heilsu. Þetta var þeim mun þægilegra
viðfangs, að ekki þurfti að leggja
í stórmikinn auglýsingakostnað, þar
eð Vesturheimsblöðin voru send
reglulega á fjölda heimila á íslandi,
oft á kostnað stjórnarvalda vestra.
Það var einn þátturinn í því að örva
vesturfarirnar
Samt varð að offra Reykjavíkur
blaði auglýsingu, svo að menn heima
á gamla Fróni vissu, hvernig þeir
gætu orðið séi úti um Owensbelti
Þjóðólfur varð fyrir valinu. Maður
sá, sem gekk fram fyrir skjöldu, var
Magnús Bjarnason frá Hnappavöll
um, búsettur í Mountáin í Dakóta,
örkumlamaður sem hafði ofan fyrir
sér með bóksölu og barnakennslu og
fór með lækningar. Svo skjótf brá
hann við, að hann hafði komið hing-
að sýnishornum rúmu misseri eftir
að regla koms' á magann í Jóni Ólafs
syni og gigt og taugaslekja sögðu
skilið við hanr eftir langa sambúð
Fékk hann u<'aa kaupmann Helga
son fyrir um' ’ oiann hérlendis.
Owensbeltir. oru harla dýr. Þau
kostuðu tuttn'o ,,0 tvær til fimmtíu
og fimm krðn; „g þaðan af meira.
allt eftir því, hve mikið var í þau
borið: „Hin ódýrari eru kraftminni."
En sú reynsla var komin á þau með-
al Vestur-íslendinga, að Magnús
taldi ekki áhorfsmál að mæla með
þeim, þótt hann gerði það hófsam-
lega miðað við aðra þá, sem stund-
uðu verzlun af þessu tagi — hann
gat fullyrt, að þau áttu að minnsta
kosti vel við þjóðflokkinn:
„Rafmagnsbelti þessi hafa oft ver-
ið keypt af íslendingum hér vestra
og orðið þeim að góðu, þótt önnur
meðul hafi ekki getað hjálpað."
En hér hittist illa á. Það kom á
daginn, að ísland stóð Ameríku ekki
að baki á sviði læknislistarinnar.
Kostulegur lækningakrosp hafði
meira að segja verið hér á boðstólum
nokkur ár, er Jón Brúarbóndi lækn
aði sig með Owensbeltinu. Þetta var
Voltakrossinn, gerður eftir uppgötv-
un ítalsks verkfræðings á 18. öld og
við hann tcenndur. Owensbeltin komu
því ekki að ónumdu landi.
Það var á útmónuðum árið 1890.
að Islendingum opinberaðist sann
leikurinn um Voltakrossinn, „sem
hver maður ætti að bera á sér frá
vöggunni til grafarinnar sakir hinna
dásamlegu læknandi verkana, sem
honum fylgja.“ Hann var þó „aðeins
ekta, þegar hver kross er mótaður
með Voltasúlu.“ En ef ekkert var
athugavert við Voltasúluna, læknaði
hann líka margt: Gigt, hjartslátt,
mjaðmagigt, brjóstveiki, svefnleysi,
heyrnardeyfu, ímyndunarveiki, mátt-
leysi, krampa, tannverk, taugaveikl-
un og fluggigt.
Að sjálfsögðu fylgdi þessu tæki
heilsubótarvottorð — meira að segja
frá íslenzkum manni á Friðriksbergi
í Danmörku. Það nefndist „þakkar-
orð til þess, sem fundið hefur upp
hinn eina ekta Voltakross":
„í meira en eitt ár hef ég undir-
ritaður þjáðzt af húðsjúkdómi, út-
brotum og hringormum, sem þrátt
fyrir læknishjálp, breiddist smátt og
smátt út og loks um andlitið og
hálsinn, hendur og fætur. Eftir að ég
hafði lesið í ýmsum blöðum um hið
mikla, læknandi afl hins eina ekta
Voltakross, afréð ég að kaupa einn
þeirra í aðalútsölustaðnum, Rosen
boi^ggade númer 6. Mér til mikillar
undrunar og gleði fann ég talsverð-
an bata dag frá degi og er nú, eftir
hálfsmánaðartíma, alheill.
Það er sannfæring mín, að hinn
eini ekta Voltakross hafi í raun og
veru til að bera segulafl það mikla,
sem er nauðsynlegt til lækningar á
sjúkdómi þeim ,sem ég hef þjáðzt af.
Bernstorffsvegi númer 16.
Th. Thorstensen.“
XX
(V:: líða nokkur ár, og er hljótt
um Veltakross og Owensbelti. hvérn
ig sem því víkur við. En árið 1897
dregur til tíðinda.
Þess hefur áður verið getið, að það
ár gaf Jakob stórkaupmaður Gunn-
laugsson löndum sínum kost á að
njóta lífsvekjara Sybillu og handsáp-
unnar Austurlandablómsins. En hann
hafði fleira á boðstólum, og þar á
meðal var bæði Voltakrossinn og
„elektromotorisk tannhálsbönd,"
sem börn áttu að hafa um hálsinn
til þess að firra þau tanntökuverkj-
um. Nú var sem sé sá dagur runn-
inn, að mennirnir skyldu frelsast frá
fæðingarhríðum og vaxtarverkjum.
Allt var þetta upprunnið í verksmiðju
einni á Friðriksbergi, búið til við
umsjá Ileskiers nokkurs „prófessors."
Auglýsingar um þessa læknisdóma
voru birtar í blöðum og meðmæli
prentuð á sérstök myndskreytt blöð.
sem kaupendum voru látin í té.
Nú var þess rækilega getið, hvers
eðlis læknismáttur ,,hins stóra, keis-
aralega, konunglega, einkaleyfða
Voltakross“ var: Ilann hle.vpti af
stað rafmagnsstraumi í líkamanum,
og þessi rafstraumur hafði „mjög
góðar verkanir á hina sjúku parta
og fullkomlega iæknandi áhrif á þá
parta, sem þjást af gigtveiki, sina-
dráttum, krampa og taugaveiklun."
Rafstraumurinn var sem sé „miðaður
við hinn mannlega líkama" og fékk
„blóðið og taugakerfið til þess að
starfa á reglulegan hátt.“ Enn var
þess ekki að dyljast, að heyrnarlaus-
ir menn eða heyrnardaufir höfðu
fengið heyrnina aftur,„svo að þeir
hafa notið góðs af khkjuferðum."
Nær tveir tugir vottorða sönnuðu
ágæti Voltakrossins, og voru þó fyr-
irsagnir sumra þeirra orðaðar af
miklu lítillæti. Eitt þeirra hét til
dæmis Ofurlítið kraftaverk. Þar var
guði raunar gefin dýrðin, en hvorki
Volta verkfræðingi né Heskier pró-
fessor, enda_ sést það á ýmsu, að þetta
hefur verið hin guðræknasta verk-
smiðja:
„Af guðs náð hefur mér loksins
hlotnazt að fá blessunarríkt meðal:
Það er Voltakrossinn, sem, þegar ég
hafði brúkað hann í tæpan klukku-
tíma, fyllti mig innilegri gleði. Ég
var frelsuð, hugguð og heilbrigð. Ég
hef þolað miklar kvalir og þjániug-
ar i hinum þrálátu veikindum mín-
um og finn skyldu mína til að láta
í Ijósi hjartanlegustu þakkir mínar.
Theresa Krelzschmar."
„Hinn gamli prestur., A. van de
Vinckel, í St. Josse-ten-Noode“ hafði
líka læknazt af fjölda kvilla, þar á
meðal krampa og hjartslætti lystar-
leysi og óbragði í munni.
Annað var það að nokkuð var
vandfarið með þennan stóra, keisara-
lega, einkaleyfða kross Hann átti til
dæmis að bera í silkibandi um háls-
inn og „hann á ætíð að liggia á brióst
tIminn — shnntjdagsih.ah
422