Tíminn Sunnudagsblað - 16.05.1965, Blaðsíða 13

unum og öðru fleira. Sumt af þessu
mátti til kraftaverka telja, enda var
fyrirsögnin á einu vottorðinu: „Þér
haldið ef til vill, að ég ljúgi, en
það er óblandaður sannleikur.“
Nú gerði dr. Owen sér grein fyrir
því, að á miklu reið, að hann talaði
til hins skrítna þjóðflokks frá Is-
landi á máli hans sjálfs. Og um það
varð hann að leita á náðir Lögbergs-
manna:
„Af því að dr. Owen getur ekki
haft bréfaskipti við íslendinga á
þeirra eigin máli, þá setti hann upp
við oss, er hann gaf oss þessa aug-
lýsingu, að vér hefðum eitt af raf-
magnsbeltum hans hér til sýnis, svör-
uðum þeim spurningum, belti við-
víkjandi, er oss væru sendar, og
tækjum móti pöntunum."
Fram úr þessu var ráðið á þann
hátt, að H. G. Oddssyni, afgreiðslu-
manni Lögbergs, var falið að fara
með umboð Owens.
Nú fór því fjarri, að íslenzki bónd-
inn á Brú í Argylesveit væri heill
heilsu. Hann varð fyrstur manna til
þess að veita auglýsingunni um Ow-
ensbeltin verðskuldaða athygli og
varð sér þegar úti um eitt. Áður en
janúarmánuður var á enda, var vott-
orðið frá Brúarbóndanum komið í
Lögberg, og hann var svo æfður
skrifari frá þeim dögum, er hann
þjónaði Grími amtmanni og Pétri
Havsteen, að hann lét sig ekki muna
um að hripa rækilega frásögn af
högum sínum:
„Það er engin nýjung, þótt ég
segi nú frá því, að ég hef sótt margt
og mikið gott til Ameríku." Þó bar
skugga á: „Hafði ég á íslandi tvisvar
legið mjög þungt í taugaveiki, sam-
tals í nítján vikur, og sífellt síðan
verið taugaveiklaður og með vond-
um gigtarítökum, einkum í baki. En
strax sem ég var kominn hingað til
landsins 1878, fékk ég svo vonda
magaveiki, að hún smátt og smátt
gerði mig svo máttlítinn, að ég þessi
síðustu árin þoldi enga áreynslu fyrir
gigt, taugaslekju og alls kyns ólyfjan.
Síðan hafa meltingarfærin aldrei
unnið reglulega án hjálparmeðala og
aðeins ekki nema örstuttan tíma.
Og þó er sá krossinn þyngstur, sem
liggur á sálinni, því þegar viðleitni
manna til að bjargast og vonin um
góða framtíð í landinu . . . á í sí-
felldu stríði við svo veiklaða líkams-
byggingu, að flest vinna hefur í för
með sér illþolandi sjúkdómseftirköst,
er ekki að undra, þó heilinn dofni
og geðsmunirnir aflagist svo mjög,
að það verði að negatívum áhrifum
á allt félagslíf og vinasamband.“
Segir síðan frá því, er hann sá
auglýsinguna frá Owen og afréð að
kaupa sér „belti númer fjögur" með
axlaböndum:
„Og eftir að ég hafði brúkað það
tíu sinnum eftir fyrirsögninni, fann
r
Volta-kross'mn,
aera hvor raaOur œtti að bcra & ajer fr& vögg-
nnni tii gxafarinnar aakir hinna dftaaralegu
læknandi verkana, uem honura fyigja, or að
eina ekta, þegar hvor kroaa er raötaður racð
Voltaadlu; monn ora aöranioiðia beðnir að at
huga n&kvæmlcga, að & urabftðlruar utan ura
hvorn pakka or prentaö akr&ða vöruraorkið, sera
t\Jor atendur fyrir ofan.
Hinn olnt ohta Volta-kroea kostar 1 krðna
og er i ösKju moð lolðarvlsi ura, hvornig eigi
að nota hann.
Ef þjep þjáist
glgt, WwtaliBttl, mjaOmaglgt (lochlaa),
brjtfstTClkl, avcfnlcjsl, hoyrnardejfu, 1-
mjndunartclkl, indttlejal, krJmpum, tann-
vork, taugavelklun cOa Hugglgt,
Voltakrossinn hafðl þegar numiS hér
hann, sem varö hlutskarpari.
I

Vottorð.
Dakkarorð til hcaa, sem fundlð hofur npp
hlun oioa ckta
Volta-kross.
SlC'UllV.Cftra, 33. fefcr- "flC.
f melr on cilt Ar hof jeg undlrttador jiJAðat
al hftSajAkdóral, fttbroluin og hrlogorraura, aera
þrftlt fjrir kekniahlftlp brelddlat racir og meir
ftt, og loka nra andUtið og hftlainn, hendurorr
fratur. Kptir aí Jeg uiOrgnm alnnura haffti
lcaift I jnianm blftftnin um hift rntkla lacku-
andl alt hlns elna ekta Volta kroaa, afrlcft
Jog aft kanpa elnn jielrra 1 aftatdtallltt-Btaflu-
uiu lloaenborggade Nr. «. Jfjor tll inikill
iar nndrunar og glcftl, fann jcg talarcrðan
Ibata dag frft dcgi og or nft cptir hftltaraftnaft-
artlraa alheill. Og taft er aannfiering mln, aft
hlnn elnlekta Voha-krosa haft Iraunogvciir
til að bera segulafl Jiaft hlft ralkla, acm er nauft-
ajnlcgt til lieknlngar ft ajftkilftini jielm, acm
Jeg hef WSflat af. Th. Thoratenaen,
Bernatorfavej Nr. 1«,
Kaupinannahflfn.
Útaðtnmenn eru bcðnir að anfta ajcr til
Hoved-Ðepot
. for dot encijte ægte .
Volttt-ICoi'a.
V Roaenborggade ð. Stuen.
KJHbcnhavu.
land, er Owensbeltin komu, og þaS varð
ég stórmikinn mun á heilsufarinu.
Gigtin hvarf og hefur enn ekki í
þær sex vikur, sem síðan eru liðn-
ar, gert vart við sig aftur við þau
störf, sem hún hafði ei leyft mér að
stunda áður. Taugarnar styrktust, og
meltingarfærin fóru að vinna með
reglu, svo ég, sem er hálfsjötugur
að aldri, búinn að armæðast við stöð-
uga heilsuveiklun í fimmtán ár og
orðinn feyskinn raftur í mannfélags-
byggingunni, kominn að því að
hrökkva sundur, er nú orðinn svo
heilsugóður og fjörugur sem ég fram-
Sáa éíafáson.
ast get vænzt, þvi meðalið, sem lækn-
ar eðlilegan þunga ellinnar og vonds
bilun í handlegg, fæ ég á sínurc
tíma ókeypis úr annarri átt . . .
Ég vona, að menn skilji mig rétt
Ég opinbera þetta ekki sem agern
fyrir dr. Owens Electric Belt and
Appliance Co„ af þeirri einföldr
ástæðu, að ég hef ekkert með þaf
Fóstursonur Þorstelns á Skipalóni, sem
læknaðist af mörgum gömlum meinum,
þegar hann. fékk Owensbeltið o-g axla-
böndin, sem því fylgdu.
JAKOB GUNNLAUGSSON
— stórkaupmaðurinn, sem tók Volta
krossinn og lífsvekjara Sybillu upp i
sína arma.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
421