Tíminn Sunnudagsblað - 16.05.1965, Síða 17

IX. Tröllaskógur.
Ég er staddur suSur í ÁbenrS
hjá kennara þar. Hann hefur boSizt
til þess aS aka meS mig í Volvo-
inum sínum nýja eitthvaS út á Jót-
land. Ég veit ekki, hvaS helzt skuli
sjá, því aS hér er ég ókunnugur.
Kennarinn verSur aS reyna aS sýna
mér eitthvaS merkilegt og sérkenni-
legt. ViS leggjum af staS úr hádeg-
inu.
Ég sit frammi í hjá ökumanni,
sjálfum kennaranum, en í aftursæt-
inu eru tvær ungar dætur hans. Þær
eru ákaflega stilltar. Skyldu dönsk
börn vera yfirleitt. svona stillt, hugsa
ég. Ef svo er, þá er ánægjulegt aS
vera kennari í Danmörku. En slepp-
um því. Hiti gerist nú mikill af sól
og verSur mjög óþægilegt inni í bíln-
um, svo aS ég fer úr jakkanum.
Jafnvel á íslandi getur hiti inni í
bifreiSum orSiS kveljandi, ef sólskin
er aS ráSi.
Varla sést malarvegur, ViS ökum
þó einu sinni örstuttan stíg malbor-
inn, sem ÞjóSverjar gerSu fyrir sig
á stríSsárunum. Þegar ég segi gest-
gjafa mínum, aS svona vegir séu
nær eingöngu í mínu landi, verSur
hann undrandi.
ViS þjótum í gegnum hvert smá-
þorpiS á fætur öSru, sviplík. Hér er
lífiS rólegt og vanabundiS og laust
viS stórborgarysinn, sem slítur fólki
fyrir aldur fram. ÞaS er starfaS frá
því snémma á morgnana og fram
á kvöld. LítiS um skemmtanir. Bjór-
stofan er helzti samkomustaSur
manna.
Nú er komiS aS þeim staS, sem
kennarinn hefur frá upphafi ferSar
haft í huga aS sýna mér, þó aS
hann hafi ekki minnzt á hann viS
ÖNNUR GREIN
mig. Öll göngum viS nú út úr bíln-
um. ViS augum blasir trjágróSur,
nokkuS strjáll, há beinvaxin beyki-
tré og reynitré. Göngum viS nú inn
í þennan skóg. Ekki líSur á löngu,
áSur en skógur þessi taki breyting-
um. Hér er Tröllaskógur, eitt ein-
kennilegasta náttúrufyrirbrigSi, sem
ég hef séS. Trén eru flest dauS fyrir
löngu, en standa enn. AnnaS er þó
merkilegra, og þaS er lögun trjánna.
Þau hafa vaxiS á hina furSulegustu
vegu, sum eru gormlaga, önnur hafa
hringaS sig utan um önnur tré. Allt
er þetta friSaS eins og vera ber.
HingaS vildi ég koma aftur. ViS eitt
sérkennilegasta tréS tekur kennar-
inn mynd af mér viS hliS dætra
sinna. Hann þekkir vel þennan Trölla
skóg og veit, haS hann er aS fara,
er hann sýnir mér hann. Ég er rik-
ari en áSur, eftir aS hafa séS hann,
þó aS ekki væri nema stutta stund.
X. Flensborgarfjörður.
BifreiSin, sem ég er farþegi í,
rennur mjúklega eftir malbikuSum
og steyptum veginum frá Ábenra til
suSurs um blómleg lönd. Ilér er
Dybböl og myllan fræga, þar sem
Danir vörSust gegn ofurefli liSs ÞjóS-
verja, eftir að þeir höfðu hörfaS frá
Danavirki, og urSu fyrir miklu mann
falli. Þetta var 1864. Myllan var tví-
vegis skotin í rúst af ÞjóSverjum,
en hefur verið byggS upp í sama
móti og hún var upphaflega. Myllan
er helgidómur dönsku þjóSarinnar.
ÖkumaSur bifreiSar þeirrar, sem
ég sit í, ásamt ungri Jslenzkri kennslu
konu, er kennslukona viS húsmæSra-
skóla í Ábenrá, komin yfir miSjan
aldur, en svo spræk og ung í anda,
aS furSu gegnir. Ilún er ein á báti
í lífsins ólgusjó. Nú skal halda ti’
FiensborgarfjarSar, þar sem systii
kennslukoriimnar á sumarbústaS, ei
hún ekki notar eins og stendur. Gifl
er hún dýralækni, vel stæSum — það
er ekki á annarra færi aS eiga mynd
arlegt sumarhús á góSum staS. Brátt
komum viS a6 sumarhúsir.u. ÞaS ei
alveg niðri viS sjóinn, umlukt skógi
á alla vegu, svo aS viS sjáum þa?
ekki fyrr en viS erum komin alveg
aS því. Eftir aS hafa átt nokkra dvö)
í húsinu og klæSzt baSfötum, göng-
um við niSur aS sjónum, vöðum út i
hann fyrst, en leggjumst aS. því
búnu til sunds. ÞaS ei hálfkalt,
finnst okkur íslendingunum, en
józku kennslukonunní finnst fremur
hlýtt. Hún er alvön sjóböðum eins
og flestir Danir.
XI. Sönderborg.
Eyjan Als er oft nefnd perlan *
Eystrasalti. Það nafn á hún vafalaust
skiliS, svo fögur er hún. Ég er á
leið til þessarar eyju í sömu bifreiS
og meS sama fólki og um getur í
síðasta kafla.
Brú mikil tengir Als og Jótland.
Er hún þannig gerS, að henni er
lyft ef skip á leiS um sundiS milli
lands og eyjar, Hittist einmitt svo á,
er við skyldum aka yfir ó Als. Brú-
arbákniS smályftist, þar til það stend-
ur nærri lóSrétt, en fleyiS siglir
sinn sjó. AS svo búnu sígur brúin
í sitt gamla far, en bifreiSar og önn-
ur farartæki, sem bíSa í löngum röð-
um, streyma yfir. ViS sitjum inni
í bifreiðinni meSan þessu fer fram.
EkiS er yfir á Als og staSnæmzt
viS íþróttaháskólann. Stórbyggingar
blasa við augum, nýlegar, hlaSnar úr
gulum múrsteini. Ber hæst heima-
Eftir Auðun Braga Sveinsson, kennara
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
425