Tíminn Sunnudagsblað - 16.05.1965, Page 8

Halldóra B. Björnsson
OG ÞÁ RIGNDI BLÓMUM
Þessi blóm, sem ég fékk? Ég er burtsofnuð eins og gengur —
þa'ð bar að með öSrum hætti og fyrr en mig varði,
Jió er ekki aÖ sakast um þa$, aÖ ég lifÖi ekki lengur.
Þaíf er lakast, hve oft ég var dauÖ á meÖan ég hjarÖi.
Min ljótS voru fá, og þau týndust og lentu hjá tröllum.
En tíminn fór lengstum í sýsl viÖ aÖ baka og strokka,
því bráÖlát spurning var efst á baugi hjá öllum :
Hvort áttu ekki kaffi eða brauÖ — ecia heillega sokka?
En síÖan ég hvarf þeim er leitaÖ aÖ ljóÖum og bögum,
meS langsóttri nákvæmni sérhvert blaÖsnifsi kroppaÖ,
en forÖazt aÖ nefna þau ókjör af eldunardögum
og yfirtaks firn af böslum, sem ég hef stoppaÖ.
DAGLEIÐ
I morgunbjarmann bundum viÖ þvengi aÖ öklum —
þaÖ beiÖ okkar ljómandi vor.
Þá gekkstu í leirnum svo léttum sporum og sagöir:
hér læt ég þér eftir mín spor.
I regni og stormi þess dags, sem er daga lengstur,
daglengis þreyttur og einn,
ég mundi þau ávallt á göngunni um veg allra vega,
þann veg, sem er troðinn og beinn.
£g gekk mig á sta'Öinn, þann statf, sem atJ hjarta mitt þr
og staSinn fann ég — en sjá:
mosinn var gróinn í spor b* -«* spori^ ’' r-
Spor þín ei lengur sá.

T f M I N N — SUNNUDAGSBI.AÐ
■ ■