Tíminn Sunnudagsblað - 12.12.1965, Page 2
um
Traðir miklai voru í Háafeiii
i Skorradal, gerðar af Guð
mundi Þorvaldssyni, og hafði
láðst að gera í þær rennur.
Um þessar traðir orti Guðríð-
ur í Múlakoti:
Undrum skellir ofærðar
upp á síður takum
margra hrella hugarfar
í Háafelii traðirnar.
Jón í Múlakoti, maður Guð-
ríðar, hafði stundum sagt það,
er hann var kenndur, að kjaft-
urinn á sér væri á við snemm
bæra kú. Séra Bjarna Sigvalda
syni á Lundi hafði borizt eitt
hvað til eyrna úr ljóðabréfi
Guðríðar, sem getið var um áð-
ur í þessum þáttum, og gerði
þá prestur vísu:
Þó væli húsgangsvömm ósvinn,
þá verða þykir stöðnun fjár,
kúgildis mun kjafturinn
kaup á Lundi ei bæta í ár.
Ekki hefui verið beinlínis
hlýtt á milli þeirra séra Bjarna
á Lundi og Guðríðar í Múla-
koti, og sizt er orðbragðið sið-
ugra hjá guðsmaminum. Um
fólkið í Múlakoti, hest þess og
hund, kveður klerkur þannig:
Ekki hlaupa hart um frón
húsgangssnuddumar
Brúnka, Svartur, Bjarti-Jón
og báðar Guddurnar
Séra Bjarni mun hafa sagt
fyrir ævilok sín. Er hann kom
að Hóli í Lundarreykjadal sið-
asta sinn, varð honum að orði:
Áður fyrri eg var hér
oft á ferðaróli,
sjaldnar það sem eftir er
eg mun koma að Hóli.
Guðriður kvað eitt sinn um
kaupmann séra Bjarna:
Fer með kaupið fullröskur,
fjarri raupi varla,
sést á hlaupum siðugur
signor kaupi Guðmundur.
Dótturdóttir Guðríðar, Marsi-
bil Grímsdóttir frá Oddakoti i
Vatnaskógi, giftist Jónasi, syni
Guðmundar staupa, og bjuggu
þau á Akranesi.
oagt er, að bóndi nokkur ná-
lægt Múlakoti, en hinum megin
Grímsár, líklega í Máva-
hlíð, hafi sagt við vinnustrák.
ar glampaði víða á ótvíræða
snilli, sem hefði verðskuldað
glæstari vettvang, En aldarand
inn var kaldranalegur og harð
skeyttur, almúgafólk eyddi
mestu púðri sínu í erjur við
nágranna og sveitunga. Þeir
sem áttu tiltæka hagmælsku
gripu til hennar í slíku þrasi,
enda var hún jafnan bitrust
vopna og eitruðust.
Guðríður barðist hart og
lengi á þeim vígstöðvum og
átti jafnan í höggi við sér
meiri menn á veraldarvísu —
Presta, héraðshöfðingja og of-
látunga, yfirleitt flesta í ná-
lægum héruðum, sem kunnu að
setja saman vísu. Hlaut hún
Guðríður í Múlakoti
og sóknarpresturinn
er hjá honum var, að ef hann
kæmist yfir ána hjálparlaust,
mætti hann gefa Guðríði í
Múlakoti skrokk af hrossi, er
hann var að slátra.
Strákur hvarf, og dróst svo
lengi, að hann skilaði sér, að
bóndi fór að svipast eftir hon-
um, gengur niður að ánni og
sér þá spotta, sem lá út í hana.
Um kvöldið kom strákur til
skila, heill á húfi, og fékk Guð-
ríður áheitið. Hafði hún þá
ort til hans kvæði mjög fallegt,
en áður lá það orð á henni,
að henni væri fyrirmunað að
yrkja nema ljótt. Líklega
er kvæðið ekki til lengur, og
hefur það máski goldið þess,
hve faliegt það var.
Innan um kveðskap Guðríð
líka marga skeinu, en hverja
þeirra galt hún með svöðusári.
Eru ekki allir grónir sára sinna
enn.
Saga Guðriðar í Múlakoti
sannar það, að gáfur og vin
sældir eiga ekki ævinlega sam-
leið.
□
HALLDORA B. BJÖRNSSON
1130
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAl)