Tíminn Sunnudagsblað - 12.12.1965, Page 8

SIGURÐUR FRÁ BRÚN:
íslenzkir búkarlar
Með orfum slógu harðlen hólatún,
og höfðu fóðurval að gefa síðan,
þeir áttu pening undrahraustan, fríðan
frá yztu þarahlein að gnæfri brún.
Og þeim var sýnt um nýting heys og haga
og hirða tamin — nærri eðlisgróin.
Þeir nýttu grös af f jalli, söl við sjóinn
að svipta hungri barna sinna maga.
Þeir héldu máli, menningu og sið.
Ef mildra landa þegnar beiddust frétta
um eigin menn og afrek landa sinna,
var þangað leitað, þar var opið hlið
til þekkingar og nokkurs vits um þetta.
Þar hafði unnizt umhirðingarvinna.
EVELYN SÖHOEL:
Yður varð á skyssa,
herra Jónsson
Ekkjan Holgeirsson hafði fundizt
myrt í stóru íbúðinni sinni á fimmtu
hæð. Allir íbúar hússins voru í upp-
•námi. Þeir stóðu í smáhópum og
ræddj um atburðinn. Annað veifið
gutu þeir augunum í átt til íbúð-
ar frú Holgeirsson, þeim fannst þetta
svo hræðilegt — svo ómannúðlegt.
Inni í íbúðinni voru lögregluþjón-
ar önnum kafnir við að rannsaka her
bergin hátt og lágt undir stjóm
Widéns lögreglufulltrúa, sem í þessu
var að ræða við húsvörðinn, en það
var hann, sem hafði hringt til lög-
reglunnar.
Það voru liðnir tveir dagar síðan
heyrzt hafði til hennar, hún var ann
ars vön að hringja niður oft á dag,
yfirleitt til þess að kvarta. Henni
fannst annað hvort of heitt — eða
of kalt. Mér datt i bug, að hún
væri ef til vill veík, svo að ég fór
upp og hringdi á dyrabjölluna. Þeg-
ar hún svaraði ekki, opnaði ég dym-
ar með mínum lykli, og þarna lá
hún — látin.
Húsvörðinn hryllti við, þegar hann
rif jaði þetta upp fyrir' sér. Lögreglu-
læknirinn kom til þeirra, hann hafði
lokið rannsókn sinni.
— Máttu vera að því að tala við
mig smástund?
Widén kinkaði kolli og sagði hús-
verðinum, að hann vildi gjarnan tala
við hann seinna. Húsvörðurinn hunzk-
aðist burt.
Læknirinn hélt á eldskörungi í
hendinni.
— Þetta er vafalaust morðtólið.
Það hefur verið þeríað gaumgæfilega
og sett aftur á sinn stað á grind-
inni þarna.
Hann kinkaði kolli í áttina til ar-
insins.
— Morðinginn gaf sér bersýnilega
góðan tíma, svo að nú áttu vanda
fyrir höndum, Widen. Það er ekki
liðin nema vika frá fyrra morðinu.
Ég býst við, að þú hafir tekið eftir
þvi, hversu lík morðin eru?
Lögreglufulltrúinn jánkaði.
— Margt bendir til þess, að sami
maður hafi verið að verki í bæði
skiptin. Jæja, gangi þér vel, ég hef
öðru að sinna. Þú veizt, hvar ég er,
ef þú þarft á mér að halda.
Wíden horfði hálföfundsjúkur á
eftir lækninum. Hvers vegna hafði
hann ekki gerzt læknir? Utan við sig
tók hann upp blöðin, sem lágu á
borðinu, en lét þau strax niður aft-
ur, er hann sá, að þau voru tveggja
daga gömul.
Hann tók i staðinn upp litla, svarta
minnisbók og fór að skrá í hana
þær upplýsingar, sem fram höfðu
komið. Þær voru ekki mikils virði.
Frú Holgeirsson var ekkja og að und-
anteknum syni í Bandaríkjunum og
systur á elliheimili, átti hún enga
ættingja á lífi. Málið leit svo sann-
arlega ekki glæsilega út. Og hversu
líkt var þetta ekki hinu morðinu: í
bæði skiptin einbúar, sem vitað var,
að geymdu peninga hjá sér. í fyrra
skiptið hafði morðinginn ekki held-
ur skilið eftir sig nein spor. Argur
og í þungum þönkum tilkynnti Wíd-
én, að hann færi aftur til skrifstofu
sinnar.
Á lögreglustöðinni fékk hann sér
kaffibolla og kveikti sér í vindlingi.
Nú fyrst gat hann hugsað málið í
ró og næði. Höfðu fórnardýrin þekkt
morðingjann? Hann hafði einhvern
veginn sloppið inn í íbúðirnar, kann-
ski undir einhverju yfirskyni. Þetta
hlaut að vera einhver, sem vissi, að
fórnardýrin voru einbúar og geymdu
hjá sér miklar fjárfúlgur. Widén
lyfti örmunum eins og í bæn til æðri
máttarvalda og lét þá síðan falla nið-
ur á borðið. Hann varð að horfast
I augu við staðreyndirnar. Hann hafði
engan leiðarvísi, ekki einu sinni vís-
bendingu, sem hann gæti hreytt £
fréttasoltna blaðasnápa, er myndu
fara að þjaka hann þá og þegar.
Honum fannst hann sjá blaðafyrir-
sagnirnar.
Blöð, já. Widén reisti sig upp í
stólnum: Blöðin, gömlu dagblöðin í
íbúð hinnar myrtu konu! Hvernig
stóð á því, að ekki skyldu finnasf
nýrri blöð? Nýjasta blaðið var
tveggja daga gamalt. Þau ættu að
minnsta kosti að liggja fyrir neðan
blaðarifuna. Kannski hafði einhver
fjarlægt þau. Hann greip símann og
hringdi í Karlson aðstoðarfulltrúa.
— Furðu til húsvarðarins og
spurðu, hvort hann hafi tekið blöðin
með sér. Spurðu líka hina, hvort þeir
hafi rekizt á blöðin eða lagt þau
til hliðar. Hringdu svo í mig, þegar
þú ert búinn að kanna þetta. Ég bíð
á skrifstofunni.
Eftir stutta stund hringdi síminn.
Það var Labben, fingrafarasérfræíl-
Framhald i 1150. síSti.
1136
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÖ