Tíminn Sunnudagsblað - 12.12.1965, Qupperneq 10

og um beðið: Að lokum kom sendi-
maður með tvær flöskur af romminu
sterka, en þá var langt komið að taka
gröfina. Þó voru þeir ekki svo að
þrengdir, að þeir fengju ekki notið
hressingarinnar, enda var nú strax
brugðið við að svala þorstanum.
Eyjólfur reyndist þó kvaldastur
þeirra allra af þorstanum, því að
hann renndi hiklaust úr annarri flösk
unni í einum teyg og hefði að sjálf-
sögðu einnig gert borð á hina, ef
félagar hans hefðu ekki haft hana á
höndunum á víxl, því að þeir vildu
líka reyna að slökkva þorsta sinn.
Eyjólfur virðist ekki hafa verið bú-
inn að kynna sér nógsamlega styrk-
leikahlutföll ^ portvíns og sterka
rommsins á ísafirði, er þetta gerð-
ist, enda varð honum sá þekkingar-
skortur til óþæginda, því að stuttu
eftir hann hafði lokið úr rommflösk-
unni, hné hann til jarðar sem hann
væri dauðskotinn og veltist síðan of-
an í gröf þá, er þeir höfðu verið
að taka. Félagar hans, sem lítt voru
læknislærðir, fóru nú að stumra yfir
honum í gröfinni og komust lo'/s
að þeirri niðurstöðu, að Eyjólfur
hefði orðið bráðkvaddur. Gáfust þeir
alveg upp við alla aðhjúkrun.
Nú tók rommið sterka einnig að
verka á þá, og fór svo að lokum,
þrátt fyrir þessar hrellingar, að þeim
jókst smám saman svo dirfð, að þeir
voguðu að taka til flöskunnar aftur.
Öðru hverju voru þeir samt að gefa
Eyjólfi gætur, en hann lá stöðugt
sem dauður væri í gröfinni. Er nú
tekið að Ifða á daginn, þeir félagar
búnir úr flösku sinni eða því sem
næst, og farnir að hugsa til heim-
ferðar. En þá gerist undrið: Allt í
einu glennir Eyjólfur upp á þá skjá-
ina, án þess að hreyfa sig hið minnsta
á annan hátt. Varð þeim félögum
mjög um og hrópa:
„Jæja, hann er þá alls ekki dauður,
hann Eyjólfur.“ Og litlu síðar sem
frægt er orðið: „Hver veit nema
Eyjólfur hressist!"
Sigríðúr Hjálmarsdóttir:
Draumur
Þú komst með fangið fullt af blómum,
ég faðminn breiddi á móti þér.
En blómin voru ekki ætluð mér.
Og yfir mér var kveðinn dauðadómur.
Nú ríkir þögn, en hjartað hugarlönd
í húmi nemur bak við tímans hjóm.
Þar veit ég, að ég á mín óskablóm,
mér einni gróðursett af kærleikshönd.
1138
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ