Tíminn Sunnudagsblað - 12.12.1965, Blaðsíða 5

Þegar Vilborg fékk ekki fé tll myndskreytjnga á barnasíSurnar, tók hún skærin sín,
gamalt dagblaS og límkrukku, og galdraSi fram ýmsar merkispersónur, eins og
til dæmis geithafurinn Bhombal Dass, sem sést hér aS ofan.
BMM—HW—m———m—CTfeaajæaa
vinsllta, sem yfirfalla þau á hverjum
þeim einasta degi, sem guð gefur.
Guð hreinlætisins og réttlætisins
er strangur og leggur margar þrautir
fyrir vesala þjóna sína. Það getur
vel farið svo, að í öllu þessu baksi
gleymist, að hvert barn er undurlítið
kraftaverk, sem á sér töfrandi hugar-
heim.
En Vilborg gleymir því aldrei. Og
nú fyrir jólin sendir hún frá sér
nýja bók um Alla Nalla, þar sem
mér er sagt, að hinn næmi skilning-
ur hennar á heimi barnsins komi
skýrt fram.
Þess má kannske geta, svona í
leiðinni, að hún hefur áður sent
frá sér ljóðakver, Laufið á trjánum
(1960). í því eru stutt, ákaflega ein-
föld og fíngerð ljóð. Hún hefur valið
að hafa þau órímuð, þótt hún hafi
raunar fullt vald á fomri braghefð.
Fjórtán ára gömul gerði hún þessa
„samannjörvuðu stöku“, eins og hún
orðar það.
Þegar illur þorri fer
þrengir næturskugga,
úfinn fylkir færði mér
frosna rós á glugga.
En í seinni ljóðum hennar er ekki
harður hljómur af ferskeytlu hinna
þúsund vetra, heldur koma manni í
hug mjúk stef frá fjarlægum lönd-
um, jafnvel japanskar „tönkur".
Ég birti hér í bessaleyfi Ijóðið
Þrá:
Dýpra en veruleikinn
í vitund óranna
er minningin um þig
og ást þína.
Hún er eins og ilmur í kvöld-
blænum.
Þegar hann snertir vit mín,
verð ég feimin að anda.
Það er í rauninni merkilegt, að
hún skuli hafa getað fundið sér næði
til að yrkja, því hún hefur lengi
verið önnum kafin við allt hugsan-
legt, sem viðkemur börnum.
í fjórtán ár hefur hún kennt smá-
fólki við Landakotsskóla og Austur-
bæjarskólann í Reykjavík. (í fyrstu
kennslustundinni minni, segir hún,
rétti einn pattinn upp höndina og
spurði: Kennari, ertu kona eða
stúlka?). Frá 1956 til 62 var hún rit-
stjóri barnasíðu Þjóðviljans, Óska-
stundarinnar, en auk þess hefur hún
oft séð um barnaefni fyrir rit eins
og Samvinnuna, Melkorku, Sólhvörf
og Sólskin.
Svo eru heimilisstörfin, því að hún
er gift Þorgeiri Þorgeirssyni kvik-
myndastjóra og synirnir eru orðnir
tveir.
— Hvernig ferðu að því að kom-
ast yfir þetta allt saman? spyr ég
hana.
mér það lágmark, að herrarnir mín-
ir fái alltaf nóg að borða og séu i
hreinum fötum, en stofurnar mínar,
þar er nú stundum fjörugt um að
litast, skal ég segja þér!
En það vill mér til happs, að við-
fangsefni mín: barnakennslan, móð-
urhlutverkið og sífelld leit að upp-
byggilegu skemmtiefni fyrir börn,
eru í eðli sínu svo náskyld, að starf
mitt í einu styrkir mig í öðru. Það
eru ekki ólík svið, sem togast á um
mig og tæta mig sundur, heldur fell-
sjálf fór ég að verða afundin og
óþolinmóð við litlu manneskjurnar,
sem ég kenndi. Þá ber það til einn
daginn, að tveir drengir eru að pískra
einhver ósköp saman í kennslustund,
og ég spyr, hvað þeir séu að tala um.
Þeir ætla aldrei að vilja segja mér
það, og ég verð að gefa þeim hátíð-
legt loforð að verða ekki reið I >ks
segir annar: „Hann segir, að þú sért
eins og Soffía frænka í Kardimommu-
bænum. Ef einhver stæli þér, mun’di
hann áreiðanlega skila þér aftur“.
Ég lét mér þetta að kenningut
— Ég neita Því hreint ekki
að sólarhringurinn mætti gjarnan
vera nokkrum klukkustundum lengri
áp þess að ég yrði í nokkrum vand-
ræðum með að nýta hann, svarar
Vllborg. Ég skil afskaplega vel þær
konur, sem ekki komast yfir meira
en heimilisstörfin ein. Sjálf set ég
ur vinna mín, á heimili og u’af f
þægilega heild.
— Þú kennir fuila kennslu. e það
ekki?
— Nei, ekki lengur. Eftii að
yngri drengurinn fæddist'fór ég sð
þreytast,_ enda var hann um tírm >:t
lasinn. Án þess að ég tæki eftir þ/i
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
1133