Tíminn Sunnudagsblað - 12.12.1965, Blaðsíða 7

við höfum eignazt vísi að bruðuleik-
húsi, sem farið hefur um landið og
hvarveina vakið mikinn áhuga hjá
ungum áhorfendum.
— En hvað finnst þér um kvik-
myndahúsin?
— Þau hafa alveg brugðizt. Á
sunnudögum klukkan þrjú eru ýmist
sýndar fimmta flokks gamanmyndir
á máli, sem bömin skilja ekki, upp-
haflega gerðar fyrir fullorðna, eða
þá hasarmyndir. Kvikmyndahúsin
virðast ekki gera sér neina grein fyr
ir því, að þau taka á sig mikla ábyrgð,
þegar þau bjóða börnum þetta rusi.
— Ég held, að það sé alveg rétt
hjá þér, Vilborg. Eg hitti einu sinni
erlendis huggulega frú, sem er ná-
tengd forstjóra eins fjölsóttasta kvik
myndahússins í Reykjavík. Hún hélt,
að hið bezta, sem börnum mætti
sýna, væru kúrekamyndir. Ung
stúlka, dóttir blaðafulltrúa í Reykja-
vík, var þarna nærstödd og and-
mælti þessu sjónarmiði. „Almáttug-
ur minn“, kveinaði frúin og fórnaði
höndum, „ég sé alveg, hvernig þú
ert. Þú ert svona menningartýpa“!
— Það var mikið að hún skyldi
ekki segja kommúnisti! Annars er
ég einmitt með úrklippu hérna úr
New York Times, frá 28. marz í vor,
þar sera segir frá alþjóðlegri kvik-
myndahátíð þar í borg. Þar voru
eingöngu sýndar barnamyndir, flest-
ar leiknar af börnum. Blaðið birtir
langan lista yfir verðiaunamyndir frá
fjölda landa, en aðeins ein þeirra,
franska myndin Rauða blaðran, hef-
ur sézt hér.
— Hvaða kvikmyndahús útvegaði
hana?
— Ekkert. Það var Fóstrufélagið,
sem átti allan heiðurinn af því. En
ég vildi óska, að einhver tæki á sig
rögg og útvegaði myndir, eins og
Feitabollan og renglan frá Japan,
um fátækan strák og annan ríkan,
sem þarna hlaut mikið lof. Það er
ósvikin gamanmynd, gerð 1959, fyrir
fimm til tólf ára börn. Þarna voru
líka tvær myndir, sem hlotið höfðu
„Grand Prize“ í Feneyjum: rúss-
neska myndin Drengurinn og blindi
fuglinn (1963) og brezka myndin
Einni ósk ofaukið (1956) og þannig
mætti lengi telja. Það er sem sé nóg
til af góðum myndum, sem hægt
væri að útvega með nokkrum bréf-
um og örlitlum vilja.
— Það yrði örugglega vel þegið af
flestúm foreldrum. En hvernig var
það, ætlaðirðu ekki að segja mér
eitthvað um nýju bókina þína, Sögur
af Alla Nalla?
— Það er svo sem ekki mikið að
tala um. Ýmislegt, sem fyrir kom á
eigin heimili, varð mér tilefni til
smáþátta í barnasíðurnar, sem ég
annaðist. Svo fór maðurinn minn að
vinna að kvikmynd með ljósmynd-
ara, sem kvæntur er Friðriku Geirs-
dóttur, teiknara. Þeir voru báðir
afskaplega uppteknir af þessu við-
fangsefni og þá fórum við eiginkon-
urnar að spjalla um, hvort við gæt-
um ekki reynt að gera eitthvað líka.
Upp úr þáttunum mínum vann ég dá-
litla bók, og bætti auðvitað mörgu
við, sem aldrei gerðist í raun og
veru. En Friðrika teiknaði í hana
margar heilsíðumyndir, og hún sá um
allt útlit og frágang.
— Og fyrir hvaða aldur hafið þið
hugsað ykkur bókina?
— Nú hefur Alli Nalli stækkað og
við vonum, að fjögurra til sjö ára
börn geti haft gaman af henni. Letr-
ið er stórt og gott fyrir þau, sem eru
byrjuð að stauta sjálf. En kannski
hafa ýmsar mömmur dálitla skemmt-
un af henni líka.
— Þú nennir nát.túrlega ekki að
lesa fyrir mig einn kafla, svona í
lokin?
— Æ, þarf ég það endilega?
— Já, það finnst mér.
— Jæja, hérna er þá einn stuttur,
sem heitir Guð:
„Sefur Guð uppi í himninum?“
„Já, hann sefur uppi í himninum".
„Er Guði ekki kalt að liggja svona
á berum himninum?"
Pabba varð svarafátt eins og oftast,
þegar Alli Nalli fór að þráspyrja
hans.
„Pabbi, er Guð alls staðar?"
„Já, Guð er alls staðar".
„Er Guð þá líka í strætó?“
„Já, Guð er þar eins og annars
staðar".
Pabbi var að lesa Vísi og var ann-
ars hugar. Þeir biðu á torginu eftir
Sólvallabílnum.
Þeir settust í aftasta sætið, og
pabbi sökkti sér niður í blaðið, með-
an fólkið tíndist inn í vagninn. Alli
Nalli hafði ekki augun af inngöngu-
dyrunum.
„Að hverju ertu að gá, Alli minn?“
„Ég er að bíða eftir því að sjá
Guð koma“.
Pabbi reyndi að skýra það fyrir
honum, að Guð kæmi ekki inn um
dyrnar eins og fólkið, heldur væri
hann bara alls staðar. Alli Nalli
hlustaði með athygli á pabba sinn
og sagði svo hneykslaður:
„En pabbi, þarf Guð ekki að
borga í strætó?"
Inga.
VILBORG DAGBJARTSDÓTTIR:
NÚ
HAUSTAR
AD
Einhverja nóttina koma skógarþrestirnir
að tína reyniber af trjánum
áður en þeir leggja i langferðina yfir hafið,
en það eru ekki þeir, sem koma með haustið
— það gera lítil börn með skólatöskur.
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAP
1135