Tíminn Sunnudagsblað - 03.07.1966, Blaðsíða 9

kemur nú raunar ekki þessari sögu
víð.
Það eru svona Ihér um bil fimm
ár síðan. Állt í einu tók að rigna
yfir okkur í lögreglunni úr öllum átt
Úm kærum og fregnum af
þlnhverjum kvennaníðingi, sem
lék lausum hala víðsvegar
úm sléttlendið í Bæheimi, og
gerði margt og miikið illt af sér. Þetta
var ókunnur náungi. Eftir þeim lýs-
ingum, sem við fengum af honum,
var þetta aMroskinn maður, fyrir-
mannlegur að sjá, feitlaginn, nauða
sköllóttur, með fimm gulltennur í
munninum, og notaði til skiptis þessi
nöfn: Muller, Söhimek, Proihaska, Söh
ebek, Bilek, Hromadka, Pivoda, Berg
er og mörg fleiri. — BöLvað viðfangs!
Lýsingin kom ekki heim við neinn
af gömlum kunningjum okkar með-
al afbrotamanna, sem höfðu eigin-
orðssvik að sérgrein sinni. Þetta
hlaut því að vera nýr maður í þeirri
glæpagrein, en hann kunni sitt starf
ekki var hægt að efast um það.
Einn daginn lét lögreglustjór
inn kalla mig inn í skrifstofu sína
og sagði: „Holub, þar sem þér starfið
í járnbrautaiestunum, eruð þér oftast
á ferðinni með einhverri þeirra. Gæt
uð þér nú ekki athugað, svo að lítið •
beri á, hvort þér rekizt ekki á ná-
unga einhvern daginn, með fimm gull
tennur í trantinum?"
Prýðilegt! — Ég fór þegar í stað
að athuga . tennurnar í farþegunum,
sem ég var samferða, og áður en
10 dagar voru liðnir, hafði ég hand'
tekið hvorki meira né minna en þrjá
herramenn, sem höfðu fimm gull-
tennur hver um sig, farið með -þá
til næstu lögreglustöðvar, þar sem
þeir voru látnir sýna skilríki sín til
að gera grein fyrir sér. — Drottinn
minn dýri! Einn þeirra var fræðslu-
stjóri í allstórri borg, annað þing-
maður — það var nú ekkert annað
— og þið þurfið víst ekki að spyrja,
hvers konar alúðarorð ég fékk í eyra
hjá þessu herrum og yfirmönnum
mínum líka. — En nú var mér rtóg
boðið. Ég sagði við sjálfan mig: „Þú
verður að ná í dónana, þú skalt . . .“
Eiginlega var þetta ekki í mínum
verkahring, en ég varð að hefna ófar
anna, ná í kauðann og jafna sakirnar
við hann.
Ég tók mig því til og lagði af stað
á eigin spýtur í alllangt ferðalag til
að hitta aílar einmana ekkjurnar og
foeldralausu stúlkurnar. hvort sem
þær voru nær eða fjær, sem bófinn
með gulltennurnar hafði gabbað og
féflett, og við höfðum spurnir af.
Það var hörmulegt að heyra, hvern
ig veslings konurnar grétu og börm
uðu sér, þegar þær fóru að leysa frá
skjóðunni og lýsa því, hvernig þessi
skálkur hafði leikið með þær. Öllurn
bar þeim saman um það, að þetta
væri gáfaður og mikilhæfur maður.
hann hefði gulltennur, væri kurteis
og prúðmannlegur og svo dásamlega
heillandi, þegar hann færi að tala
um hamingju iheimilislífsins. En eng
in þeirra hafði ihugsun á því, að taka
fingraförin hans. Það er hræðilegt,
hvað þessar aumingja konur geta ver
ið makalaust auðtrúa. — Ellefta bráð
in, sem ég hafði skráða í minnisbók
mína, konukind í Kamenitz, — sagði
mér grátandi, að hann hefði þvisvar
sinnum verið 'hjá henni, alitaf kom
ið með sömu morgunlestinni, klukk-
an 'hálf ellefu. Þegar hann fór frá
henni í síðasta sinn — vitanlega með
spariféð ihennar í vasanum — varð
honum litið á númerið á húsi hennar,
eins og af úilviljun, og hann sagði
mjög undrandi: „Sjáið þér til, frú
Mitzie, það hlýtur að vera guðs vilji,
að við verðum hjón. Þér hafið nr. 618
á húsinu yðar og járnbrautarlestin,
sem flytur mig'til yðar, fer af stað
frá heimabæ’ mínum klukkan 6,18
. . . er það ekki tákn frá himnum?
„Ef til.vill jfásti þetta einmitt verið
tákn frá himni,“ sagði ég, dró í
'skyndi áætlun járnbrautarlest-
anna upp úr vasa mínum og fór að
leita að lest; sem fer frá einhiverjum
stað klukkari-6,18 og hefur samband
við lestina, sem kemur til Kemenitz
klukkan hálf" ellefu. Ég þóttist fljót
lega sjá, að líklega væri lagt upp
í þessar ferðir frá stöðinni í Bist-
ritz-Neudorf.Járnbrauturlögregl
an verður vitahlega að þekkja þessar
áæf lanir sæmilegar, herrar mínir.
.. Ég notaði svo næsta frídag," sem
ég fékk, og - ók til Bistritz-Neudorf.
Þegar þangað'kom, leitaði ég upp-
lýsinga á jár'nbcautar.stöðinni, hvort
menn hefðu ekki tekið þar éftir feit
uni manni með gul'ltennur. sem væri
tiftakanlega oft á ferð, ýmist að
kojna eða faraV
„Ójú,“ stöðvarstjórinn kannaðist
við hann.“ Það er víst áreiðanlega
herra Lacina, sölumaðurinn, sem býr
hérna neðar við götuna. Hann var
einmitt að koma úr ferðalagi í gær
kvöldi."
Eftir þessar- upplýsingar fór ég
beina leið þangað heim, sem þessi
Lacina bjó. Þar mætti ég ósköp elsku
legri konu i útidyrunum. „Býr hér
ekki maður, serrt Lacina heitir?“ spyr
ég. „Jú, það er maðurinn minn“, anz
ar konan, ,æn hann lagði sig og er
nú að fá sér miðdegisblund. „Nú-já,
er hann að því“, segi ég og geng inn.
— það stendur heima. A legubakk
inni í stofunni liggur snöggklæddur
maður, sem hrópar hástöfum um leið
og hann sér mig í dyrunum: „Jæja,
er það, sem mér sýnist, herra Holub
kominn! . . . Mamma, bLessuð komdu
með stól handa honum vini mínum.“
Öil mín reiði hjaðnaði og varð að
engu, á einu andartaki. Þetta var þá
enginn annar en hann Pliohta. sá
þrjótur og ólánshrappur, sem hafði
Ient í fangelsi að minnsta kosti tíu
sinnum áður en þetta ^erðist.
„Góðan daginn, Vinzi,“ sagði ég.
„Svo að þú ert hættur þinni gömlu
starfsemi, hef ég heyrt.“
„O, svona, svona, förum hægt.“ svar
aði Plituhta og reis upp á bekknum.
„Það var orðið svo ónæðissamt fyrir
mig að fást við hana, Holub minn,
og ég er nú kominn af unglingsárun-
um — orðinn 52. Þá fer menn að
langa til að setjast einhvers staðar
um kyrrt . . . Þetta, að vera á sí-
felldum þönum frá einum til annars
er bara ekki hægt fyrir menn eins
og mig“.
„Þess vegna hefur þú snúið þér
að því að svíkja og gabtoa einmana
konur, bófinn þinn.eða hvað?“
Plichta andvarpáði þreytulega.
„Holuto minn“, sagði hann, „eitthvað
verða menn að hafa fyrir stafni. Þér
hafið kannski heyrt, að ég missti
allar tennurnar, Iþegar ég var síðast
í fangelsinu. Það var víst áf fæðinu,
sem við Ihöfðum þar. Ég neyddist því
til að fá mér tennur, þegar ég Slapp
út — skiljanlega. Þér getið ekki
ímyndað yður, hvílífct lánstraust
menn fá með svona gulltönnum —hví
lífct traust þær vekja. Og þar að
aufci — þegar menn hafa fengið góð
ar tennur, fara menn að melta tæð
una betur en áður og fitna. , . . Já,
menn eins og ég verða að gefa sig
að þeim starfa, sem bezt hentar."
„Og hvar hefur þú pening-
ana?“ spurði ég. „í minnistoókinni
minni eru sfcráð 11 svikatilfelli, sem
gerðu til samans 216 þúsund krónur.
. . . Hvar eru þær“?
„Herra Holub,“ sagði Plishata, „þér
hljótið að renna grun í, að allt, sem
hér má sjá, er eign konu minnar. Við
skipti eru viðskipti. Ég á ekki annað
e.n það, sem ég hef hér í vasa mín-
um. Það eru nákvæmlega 650 þúsund
fcrónur, gullúrið mitt já, og svo gull
tennurnar. . . . Mamma, ég ætla að
skreppa ti-1 Prag með honum Holuto.
. . . En Holub minn! Ég er ekki bú
. inn,að greiða allar afborganirnar af
tönnunum. Ég skulda ennþá 300
krónur. Þær tek ég nú af þessu og
legg tiil -hliðar.“
' „Og 150 krónur til klæðskerans,
mundu það,“ galil í konunni.
„Já, það er alveg rétt,“ svaraði
Pliúhta. „Og ég er nú þannig gerður,
að ég vil hglzt viðhafa fyllstu ná-
kvæmni í öllum viðs-kiptum. Við eig
um að hafa allt í röð og reglu, er
efcki svo? . ; . Sá, sem er sfculdlaus,
getur líka litið frjálsmannlega frám
an í hvern sem vera skal. Vegna
starfsins er nú lífca nauðsynlegt að
temja sér það, eða hvað haldið þér,
herra Holub? . . . Mamma, viitu nú
ekki bursta vetrarfrakkann minn of
urlítið, svo að ég verði þér ekki til
ska-mmar í Prag. . . . Jæja, þá er ég
tilbúinn herra HoIub.“
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
537